អាណាព្យាបាលសម័យមុន តែងចង់ឱ្យកូនស្តាប់បង្គាប់ តែអាណាព្យាបាលសម័យនេះបានចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរនិន្នាការចាស់ទាំងអស់នោះ ដោយងាកមកជំរុញឱ្យកូនៗមានភាពទទួលខុសត្រូវ និងមានភាពច្នៃប្រឌិតខ្ពស់វិញម្ដង។ ការបង្រៀនកូនឱ្យគ្រាន់តែចេះស្តាប់បង្គាប់តែម្យ៉ាង អាចជាកត្តាអវិជ្ជមានមួយដែលបង្កើតជាដែនកំណត់ដល់ការអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពរបស់កូន ព្រោះក្មេងអាចមានសមត្ថភាពល្អៗ និងអស្ចារ្យជាច្រើនដែលមនុស្សចាស់នឹកស្មានមិនដល់ ហេតុនេះអ្វីដែលជាចំណុចសំខាន់ដើម្បីអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ គឺជំរុញឱ្យគេមានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់លើអ្វីដែលគេចង់ធ្វើ ឬបានធ្វើហើយ។
បើនិយាយពីគំនិតវិញ យើងឃើញថា អ្វីដែលក្មេងគិត មិនដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលមនុស្សធំគិតនោះទេ ព្រោះក្មេងមានការយល់ដឹងតិច តែពោរពេញដោយក្តីសង្ឃឹម និងភាពស្រស់ស្រាយ ខុសប្លែកពីមនុស្សធំដែលមានបទពិសោធជីវិតច្រើន ជួបរឿងរ៉ាវច្រើន និងក៏មានការភ័យខ្លាចច្រើនដូចគ្នា ហេតុនេះសូមកុំព្យាយាមឱ្យក្មេងធ្វើអ្វីដើម្បីតម្រូវចិត្តមនុស្សធំ តែគួរតែធ្វើជាអ្នកតម្រង់ទិសក្នុងពេលដែលឃើញក្មេងធ្វើខុសវិញទើបជាការប្រសើរ។
ខាងក្រោមនេះជាវិធីមួយចំនួនក្នុងការជំរុញក្មេងតូចៗឱ្យមានការទទួលខុសត្រូវ មានភាពជាអ្នកដឹកនាំខ្ពស់ និងមានការសម្រេចចិត្តបានល្អ។
- ផ្តល់ការសម្រេចចិត្តលើរឿងតូចៗ
ក្មេងៗតែងតែស្រមៃចង់បានឯករាជភាព ចង់ធ្វើតាមមនុស្សធំ និងចង់សម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង។ ថ្វីដ្បិតតែពេលខ្លះយើងមើលឃើញថា ក្មេងនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍មួយចំនួនមិនសូវចូលចិត្តសម្រេចចិត្តក៏ដោយ តែវាមានមូលហេតុមួយចំនួនដែលជំរុញឱ្យពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបនោះ។
ក្មេងដែលមិនចូលចិត្តសម្រេចចិត្ត ឬមិនហ៊ានសម្រេចចិត្ត ភាគច្រើនមកពីពួកគេមិនមានទម្លាប់ក្នុងការសម្រេចចិត្ត ឬត្រូវបានឪពុកម្តាយសម្រេចចិត្តជំនួសគ្រប់បែបយ៉ាងតាំងពីតូចដល់ធំ ហេតុនេះនៅពេលដែលគាត់ត្រូវសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងម្តងៗគាត់តែងតែមានអារម្មណ៍តឹងតែង ហើយចង់គេចចេញពីបញ្ហា។ បញ្ហានេះ ជាកត្តាមួយដែលនាំឱ្យក្មេងក្លាយជាមនុស្សខ្វះការទទួលខុសត្រូវ។
អ្នកជំនាញអប់រំ បានណែនាំថា ការជំរុញឱ្យក្មេងមានការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង ដូចជាការជ្រើសរើសពណ៌នៃសម្ភារ ប្រើប្រាស់ជ្រើសរើសទីតាំងទុកដាក់សម្ភារក្នុងបន្ទប់របស់គេ ឬលើកទឹកចិត្តឱ្យជ្រើសរើសដំណាំណាមួយដើម្បីដាំនៅក្នុងផ្ទះជាដើម នឹងអាចជួយឱ្យគេចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថា កក់ក្តៅ និងមានទំនុកចិត្ត ព្រោះពួកគេបានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃការសម្រេចចិត្តលើជីវិតខ្លួនឯង។ ជាបន្តបន្ទាប់ពួកគេនឹងចាប់ផ្តើមហ៊ានសម្រេចចិត្តលើរឿងធំឡើងៗ ក្រោយពេលដែលយើងជួយតម្រង់ទិស និងផ្តល់ឱកាសឱ្យគេកាន់តែច្រើនទៅតាមវ័យ។ នៅពេលដែលក្មេងហ៊ានសម្រេចចិត្ត គេនឹងហ៊ានទទួលខុសត្រូវចំពោះការសម្រេចចិត្តនោះ ព្រោះពួកគេមានភាពម្ចាស់ការលើសកម្មភាពរបស់ខ្លួន។
- បើសិនគ្មានអ្វីខូចខាត សាកល្បងបណ្តោយឱ្យគេបង្កើតគំនិតថ្មីដោយខ្លួនឯង
ការជំរុញឱ្យក្មេងបង្កើតគំនិតថ្មីដោយខ្លួនឯង ឬស្តាប់សម្តីរបស់គេជាវិធីមួយដ៏សំខាន់ដែលអាណាព្យាបាលជាច្រើនបានមើលរំលង។ ពេលខ្លះសំណួរដែលសួរថា “តើគួរធ្វើយ៉ាងណា?” ជាសំណួរដ៏មានន័យបំផុតសម្រាប់ក្មេង ព្រោះពួកគេហាក់កំពុងទទួលបានអំណាចសំខាន់មួយសម្រាប់ខ្លួនឯង។
នៅពេលក្មេងបានផ្តល់ចម្លើយមកយើងវិញថាគួរធ្វើយ៉ាងណាហើយនោះ គេនឹងចាប់ផ្តើមព្យាយាមគ្រប់លទ្ធភាពដើម្បីធ្វើវាឱ្យបានល្អបំផុត ព្រោះជាធម្មជាតិរបស់ក្មេងគឺចង់បង្ហាញប្រាប់មនុស្សធំថា គេមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាង។ អាណាព្យាបាលជាច្រើន អាចប្រើប្រាស់វិធីនេះបាន ព្រោះថា នៅពេលដែលយើងចង់ឱ្យក្មេងធ្វើរឿងអ្វីមួយ យើងមិនដែលគិតដល់អារម្មណ៍របស់ក្មេងនោះទេ ហេតុនេះហើយទើបធ្វើឱ្យពួកគេព្យាយាមប្រឆាំង តែប្រសិនបើយើងសាកល្បងសួរពួកគេតែមួយម៉ាត់វិញនោះ វានឹងមានប្រសិទ្ធភាពហួសពីការស្មាន ព្រោះពួកគេនឹងធ្វើដោយមិនបាច់បង្ខំ។
- រំឮក និងទទួលយកចំណុចល្អដែលក្មេងៗមាន
មិនថាមនុស្សវ័យណាទេ សុទ្ធតែចង់ឱ្យគេសរសើរ បើទោះបីជាពេលខ្លះគេតែងតែឮមនុស្សធំនិយាយថា ធ្វើការងារមិនចាំបាច់គេសរសើរក៏ដោយ។ ក្មេងកាន់តែត្រូវការពាក្យសរសើរខ្លាំងជា
មនុស្សធំទៅទៀត ហេតុនេះប្រសិនបើមនុស្សធំចាប់ចំណុចនេះបាន ពួកគេនឹងអាចជំរុញឱ្យកូនតូចៗក្លាយជាមនុស្សដែលពោរពេញដោយការទទួលខុសត្រូវក្នុងផ្លូវល្អបាន។
ក្មេងជាវ័យដែលឆាប់ភ្លេច ឬជាវ័យដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីតែមួយឆាវ ហេតុនេះដើម្បីរក្សាទម្លាប់ល្អ និងជំរុញឱ្យមានការទទួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើនក្នុងជីវិតរបស់គេ មនុស្សធំអាចសាកល្បងលើកសរសើរ
នូវចំណុចល្អដែលគេធ្លាប់ធ្វើនៅចំពោះមុខ ហើយជំរុញលើកទឹកចិត្តបន្ថែមទៀត នោះពួកគេនឹងចាប់ផ្តើមគិតថាខ្លួនគេកាន់តែមានតម្លៃ ហើយនឹងបន្តធ្វើរឿងល្អៗជាច្រើនផ្សេងទៀតដើម្បីទទួលបានការសរសើរពីមនុស្សធំ។
- បន្ថយការចាប់កំហុស តែបង្កើតទម្លាប់ទទួលខុសត្រូវ
កើតជាមនុស្សតែងតែមានកំហុសជារឿងធម្មតាមិនថាវ័យណាក៏ដោយ។ នៅពេលដែលយើងធ្វើខុស យើងតែងតែមានការព្រួយបារម្ភថានឹងទទួលរងនូវការស្តីបន្ទោស ទទួលរងនូវការឈឺចាប់ជាដើម ហេតុនេះពេលខ្លះមនុស្សធំក៏ព្យាយាមគេចចេញពីការទទួលខុសត្រូវ ឬចាប់ផ្តើមចេះលាក់បាំងកំហុសខ្លួនឯង ដែលអាចធ្វើឱ្យរឿងកាន់តែរីកធំឡើងដូចគ្នា។ ងាកមកក្មេងតូចៗវិញក៏ដូចគ្នា
ប្រសិនបើមនុស្សធំចាំតែចាប់កំហុសគ្រប់ពេល ពួកគេនឹងព្យាយាមលាក់បាំងកាន់តែច្រើន តែប្រសិនបើមនុស្សធំផ្តល់ឱកាសឱ្យគេបកស្រាយពីហេតុផល និងមិនធ្វើឱ្យពួកគេមានភាពភ័យខ្លាចនឹងសារភាពកំហុសនោះ គេនឹងហ៊ានទទួលខុសត្រូវកាន់តែច្រើនឡើងនៅក្នុងការរស់នៅ៕
