ទីផ្សារមូលបត្របានឡើងថ្លៃខ្ពស់ជាង ៥ ដង ធៀបនឹងអត្រានៃកំណើនរបស់តម្លៃអចលនទ្រព្យ រាប់ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៥០ នេះបើតាមរបាយការណ៍របស់ NBER។
សម្រាប់ជនជាតិអាម៉េរិក ក៏ដូចជាមនុស្សភាគច្រើននៅលើផែនដី ការដែលមានដី និងផ្ទះ គឺជាវិធីសន្សំទ្រព្យមួយដ៏ពេញនិយម។ ក៏ប៉ុន្តែ របាយការណ៍ថ្មីរបស់ ការិយាល័យស្រាវជ្រាវសេដ្ឋកិច្ចជាតិ (NBER) របស់ សហរដ្ឋអាម៉េរិក បានឱ្យដឹងថា ទម្រង់វិនិយោគដែលនាំមកនូវប្រាក់ចំណេញខ្ពស់ជាងគេគឺមូលបត្រ ពោលគឺមិនមែនអចលនទ្រព្យឡើយ នៅក្នុងអំឡុងពេលច្រើនទសវត្សរ៍មកនេះ។
យោងតាមរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវខាងលើ ទីផ្សារមូលបត្របានឡើងថ្លៃខ្ពស់ជាង ៥ ដង ធៀបនឹងអត្រានៃកំណើនរបស់តម្លៃអចលនទ្រព្យ រាប់ចាប់ពីឆ្នាំ ១៩៥០។ នេះមានន័យថា ពលរដ្ឋអាម៉េរិក ដែលវិនិយោគទៅលើទីផ្សារមូលបត្រ រកបានប្រាក់ចំណេញខ្ពស់ជាង ធៀបនឹងអ្នកវិនិយោគទៅក្នុងវិស័យអចលនទ្រព្យ។
«នេះគឺជាមូលហេតុមួយដែលធ្វើឱ្យមានការកើនឡើងនៃគម្លាតរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ ទាក់ទិននឹងជាតិសាសន៍នៅ សហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ជនជនអាម៉េរិកស្បែកខ្មៅ មានទ្រព្យស្ថិតក្នុងវិស័យអចលនទ្រព្យច្រើនជាងមូលបត្រ ហើយប្រការនេះមិនមានអំណោយផលល្អសម្រាប់ពួកគេ» Business Insider ស្រង់របាយការណ៍របស់ NBER ឱ្យដឹងដូច្នេះ។
ការស្រាវជ្រាវមួយរបស់ Fed New York (ធនាគារជាតិអាម៉េរិក សាខា New York) កាលពីឆ្នាំមុនបានបង្ហាញថា ជាង ៩០% នៃមនុស្សដែលបានចូលរួមការស្ទង់មតិ ប្រាប់ថា ចូលចិត្តកាន់កាប់អចលនទ្រព្យជាជាងការវិនិយោគទៅក្នុងទីផ្សារមូលបត្រ ហើយសូម្បីតែនៅក្នុងពេលទីផ្សារមូលបត្របង្កើតបានកំណត់ត្រាថ្មីៗជាបន្តបន្ទាប់ ក៏ឥរិយាបថនេះមិនបានប្ដូរផ្លាស់ដែរ។
«ក្នុងអំឡុងពេលប្រហែលពីឆ្នាំ ១៩៥០ ដល់ ២០១៩ ផ្ទះស្នាក់នៅ និងទ្រព្យដែលមិនមានជាហិរញ្ញវត្ថុ បានគ្របដណ្ដប់លើមុខជំនួញមួយភាគធំរបស់ ជនជាតិអាម៉េរិកស្បែកខ្មៅ ខណៈដែលវាមានតែ ៤១% ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងខ្ទង់វិនិយោគរបស់ ជនជាតិអាម៉េរិកស្បែកស។ ទ្រព្យដែលជាទម្រង់ភាគហ៊ុនរបស់ ជនជាតិអាម៉េរិកស្បែកខ្មៅ មានតែ ៧% ប៉ុណ្ណោះ ទាបជាងឆ្ងាយ បើធៀបនឹង ១៨% របស់ ជនជាតិអាម៉េរិកស្បែកស» របាយការណ៍ខាងលើបង្ហាញដូច្នេះ។
របាយការណ៍នេះបន្ថែមថា «ការឡើងថ្លៃខ្ពស់នៃទីផ្សារមូលបត្រ បាននាំឱ្យទ្រព្យរបស់ក្រុមអ្នកមានកំពូលៗ ដែលភាគច្រើនបំផុតជា ជនជាតិអាម៉េរិកស្បែកស បានកើនឡើងខ្ពស់ខ្លាំង»។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវរបស់ NBER បង្ហាញថា ក្នុងអំឡុងសម័យកូវីដ-១៩ កម្រិតនៃការប្រមូលផ្ដុំរបស់ទ្រព្យនៅ សហរដ្ឋអាម៉េរិក បានឡើងដល់កំពូល រាប់ចាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ក្នុងនោះមានគ្រួសារតែ ០.០១% ប៉ុណ្ណោះ ដែលកាន់កាប់ ៣៦% នៃទ្រព្យឯកជនសរុបទូទាំងប្រទេស។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវរបស់ NBER សន្និដ្ឋានថា គោលនយោបាយនានាដែលបែងចែកទ្រព្យឡើងវិញ នឹងជួយកាត់បន្ថយបានភ្លាមៗនូវវិសមភាពរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើសិនជាវិធានការស្ដីពីរចនាសម្ព័ន្ធត្រូវបានអនុវត្តសន្សឹមៗ គេនឹងអាចត្រូវចំណាយពេលរាប់សតវត្សរ៍ ដើម្បីទទួលបានប្រសិទ្ធភាព។ ទោះជាបែបនេះក្ដី ក្រុមនេះសង្កត់ធ្ងន់ថា វិធីសាស្ត្រទាំងពីរនេះសុទ្ធតែមានសារសំខាន់ និងចាំបាច់៕
