អាចម៍ផ្កាយ

អាចម៍ផ្កាយដែលទើបតែធ្លាក់បុកផែនដីថ្មីៗនេះ មានរង្វិលខ្ញាល់លឿនបំផុត

2024 BX1 ដែលទើបតែបានធ្លាក់មកបុកនឹងផែនដីកាលពីថ្ងៃទី 21 មករា គឺជាអាចម៍ផ្កាយដែលធ្វើដំណើរក្នុងល្បឿនលឿនជាងវត្ថុអវកាសទាំងឡាយដែលស្ថិតនៅក្បែរផែនដី។

អាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 ប្រែក្លាយជាដុំភ្លើង និងផ្ទុះនៅលើអាកាសនៃទីក្រុងបែកឡាំងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ កាលពីថ្ងៃទី 21 មករា 2024។ បើទោះជាអាចម៍ផ្កាយតូចៗដែលធ្លាក់មកបុកនឹងផែនដី តែងតែត្រូវបានឃើញនៅពេលពួកវាហោះចូលមកដល់បរិយាកាសផែនដី ប៉ុន្តែក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានប្រទះឃើញអាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 ប្រហែលបីម៉ោង មុនពេលវាបុកនឹងផ្ទៃផែនដី។

ទំព័រ Live Science ចុះផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី 2ឧសភា ឱ្យដឹងថា ខាងលើនេះមិនមែនជាចំនុចពិសេសដែលនាំឱ្យ អាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 ប្រែជាពិសេសជាងគេនោះទេ។ យោងតាមលទ្ធផលនៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវថ្មីមួយដែលទើបតរូវបានចុះផ្សាយលើទស្សនាវដ្ដីទិន្នន័យ arXiv អាចម៍ផ្កាយនេះផ្លាស់ទីក្នុងល្បឿន 5ម៉ឺនគីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ហើយរៀងរាល់ជាង 2វិនាទីកន្លះ វាវិលមួយជុំខ្លួនវា។ នេះគឺជាល្បឿនរង្វិលខ្ញាល់ដែលលឿនបំផុតមិនធ្លាប់ត្រូវបានដឹងនៅលើអាចម៍ផ្កាយក្បែរផែនដី។

មុននោះ កំណត់ត្រាបែបនេះគឺបានទៅលើ 2020 HS7 ដោយសារតែរង្វិលខ្ញាល់មួយជុំរបស់វា ស៊ីពេលតែ 2.99 វិនាទី។ អាចម៍ផ្កាយនេះមានអង្កត់ផ្ចិតប្រវែងពី 4 ទៅ 8ម៉ែត្រ ធំជាងបន្តិចបើធៀបនឹងអាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1។

មានមូលហេតុជាច្រើនដែលនាំឱ្យអាចម៍ផ្កាយវិលខ្ញាល់ ឧទាហរណ៍ វាត្រូវបានរុញត្រលប់ទៅកាន់អវកាសបន្ទាប់ពីបានប៉ះទង្គិចនឹងអាចម៍ផ្កាយដទៃ។ ព្រោះតែតូចជាង ទើបអាចម៍ផ្កាយតូចៗតែងតែមានរង្វិលខ្ញាល់លឿនជាងអាចម៍ផ្កាយធំៗ។

អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានអភិវឌ្ឍបច្ចេកទេសថ្មីដែលអាចជួយសង្កេតដឹងអំពីល្បឿននៃរង្វិលខ្ញាល់របស់បណ្ដាអាចម៍ផ្កាយ ដោយយោងទៅលើរូបភាព។ ការប្រែប្រួលកម្រិតពន្លឺក្នុងពេលគោចរ គឺជាបង្ហាញអំពីចំនួនជុំនៃរង្វិលខ្ញាល់របស់អាចម៍ផ្កាយ។

ក្រុមស្រាវជ្រាវបានវាស់ប្រវែងនៃគម្លាតរវាងចំនុចភ្លឺខ្លាំង រួចធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ថេរវេលាវិលមួយជុំខ្លួនឯងរបស់អាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 គឺ 2.588 វិនាទី ពោលគឺប្រហាក់ប្រហែលនឹង 33ពាន់ជុំក្នុងមួយថ្ងៃ។

ការក្ដាប់បាននូវល្បឿនល្បឿននៃរង្វិលខ្ញាល់របស់បណ្ដាអាចម៍ផ្កាយដែលស្ថិតនៅក្បែរផែនដី នឹងជួយកាត់បន្ថយហានិភ័យដែលពួកវាអាចបង្កឡើងមកលើមនុស្ស ក៏ដូចជាហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនៅលើផែនដី៕

May 6, 2024

មនុស្សហោះដល់ភពអង្គារក្នុងរយៈពេលខ្លីជាងបច្ចុប្បន្ន ពេលប្រើបច្ចេកវិទ្យាថ្មីនេះ

បច្ចេកវិទ្យារ៉ុក្កែតនុយក្លេអែរមួយប្រភេទដែលហៅថា Pulsed Plasma Rocket (PPR) អនុញ្ញាតឱ្យយានអវកាសហោះដល់ភពអង្គារដោយប្រើពេលតែពីរខែ ខណៈដែលបច្ចុប្បន្នគេត្រូវចំណាយពេលប្រហែល 9ខែ។

កាលពីថ្ងៃទី 1 ឧសភា ទីភ្នាក់ងារអវកាសអាម៉េរិក ណាសា ប្រកាសថា ក្រុមហ៊ុនអាម៉េរិក Howe Industries កំពុងអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យារ៉ុក្កែតប្លាស្មាមួយប្រភេទដែលត្រូវបានដាក់ឈ្មោះថា Pulsed Plasma Rocket ឬ PPR ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការរបស់ជើងហោះហើរទៅកាន់ភពអង្គារ និងឆ្ងាយជាងនេះ។ ប្រព័ន្ធនេះនឹងបង្កើតបានកម្លាំងរុញច្រានឡើងដល់ 100,000 N ជាមួយនឹងកម្លាំងរុញច្រានផ្ទាល់ខ្លួន (Isp) គឺ 5,000 វិនាទី។

យានអវកាសបច្ចុប្បន្ន ទាមទារឱ្យមានល្បឿនលឿនដើម្បីហោះរយៈចម្ងាយឆ្ងាយនៅក្នុងទីអវកាស។ ប្រការនេះអាចសម្រេចបានដោយរចនាប្រព័ន្ធរុញច្រានដែលមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា និងកម្លាំងរុញច្រានផ្ទាល់ខ្លួនកម្រិតខ្ពស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រព័ន្ធបែបនេះមិនទាន់មានវត្តមាននៅលើពិភពលោក។ បច្ចេកវិទ្យា PPR ត្រូវបានអភិវឌ្ឍដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការនេះ។

PPR គឺជាការវិវត្តរបស់បច្ចេកវិទ្យាកម្លាំងប្រតិកម្មនុយក្លេអែរបែបបំបែកអាតូម និងបែបប្រមូលផ្ដុំអាតូម (PuFF)។ នេះគឺជាបច្ចេកវិទ្យារុញច្រានទំនើបដែលប្រើប្រាស់ថាមពលនុយក្លេអែរ ដើម្បីកម្លាំងរុញសម្រាប់យានអវកាស។ ជាមូលដ្ឋាន PPR ប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធថាមពលនុយក្លេអែរដោយយោងទៅលើការបំបែកអាតូមដែលស្ថិតក្នុងរង្វង់គ្រប់គ្រង។ PPR ក៏តូចជាង សាមញ្ញជាង និងមានតម្លៃទាបជាង បើធៀបនឹង PuFF។

ណាសាឱ្យដឹងថា ប្រសិទ្ធភាពល្អឥតខ្ចោះរបស់ PPR បូករួមនឹងការរុញច្រានផ្ទាល់ខ្លួន (Isp) កម្រិតខ្ពស់ និងកម្លាំងរុញច្រានខ្លាំង ត្រូវបានគេរំពឹងថា នឹងជាបដិវត្តសម្រាប់សកម្មភាពស្រាវជ្រាវទីអវកាស។ ប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់អនុញ្ញាតឱ្យបេសកកម្មនានាដែលមានក្រុមហោះហើរ ឆ្ពោះទៅកាន់ភពអង្គារ ដោយចំណាយពេលតែពីរខែ។ បច្ចុប្បន្ន ជើងហោះហើរមួយទិសពីផែនដីទៅកាន់ភពអង្គារ ត្រូវការពេលប្រហែល 9ខែ។

បច្ចេកវិទ្យា PPR អាចជួយរុញច្រានបណ្ដាយានអវកាសដែលមានទម្ងន់ធ្ងន់ជាងឆ្ងាយ បើធៀបនឹងប្រព័ន្ធរុញច្រានបច្ចុប្បន្ន។ យានអវកាសដែលប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាថ្មីនេះនឹងត្រូវបានរចនាជាមួយនឹងខែលការពារទំនើបបំផុត អាចទប់ទល់នឹងកាំរស្មីចក្រវាលបញ្ចេញពីកាឡាក់ស៊ីនានា (GCR) ដែលជាភាគល្អិតថាមពលខ្ពស់ អាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាពមនុស្ស នៅពេលធ្វើដំណើរក្នុងចក្រវាលរយៈពេលយូរ។

សមត្ថភាពរុញច្រានដ៏ទំនើបរបស់ PPR ក៏សមស្របនឹងបណ្ដាបេសកកម្មឆ្ងាយជាងភពអង្គារផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ជើងហោះហើរទៅកាន់តំបន់ខ្សែក្រវាត់អាចម៍ផ្កាយដើម្បីទាញយកធនធានរ៉ែជាដើម គឺអាចទៅរួចនៅពេលប្រើប្រាស់ PPR។

ដំណាក់កាលទីមួយនៅក្នុងការស្រាវជ្រាវ Concept ទំនើបថ្មី (NIAC) របស់ណាសា ស្ដីពីបច្ចេកវិទ្យា PPR គឺផ្ដោតទៅលើការវាយតម្លៃលំហូរនឺត្រុងរបស់ប្រព័ន្ធ ការរចនាយានអវកាស ប្រព័ន្ធអគ្គិសនី និងបណ្ដាប្រព័ន្ធរងសំខាន់ៗ ការវិភាគលទ្ធភាពរបស់ទូយោម៉ាញេទិច ការកំណត់គន្លងគោចរ និងផលប្រយោជន៍របស់ PPR។

ដំណាក់កាលទីពីរអាចជួយឱ្យណាសាឆ្ពោះទៅជិតដល់គោលដៅប្រែក្លាយសុបិនភពអង្គារឱ្យទៅជាការពិត ដោយការរចនាម៉ាស៊ីនជំនាន់បន្ទាប់ ក៏ដូចជាការធ្វើតេស្តសាកល្បងជាក់ស្ដែង និងរចនាយានអវកាសសម្រាប់បេសកកម្មដែលមានអវកាសចរ ហោះទៅកាន់ភពព្រះអង្គារ។ នេះបើតាមទំព័រ Interesting Engineering។

May 6, 2024

ចិនបញ្ជូនយានទៅយកសំណាកដីតំបន់ងងឹតរបស់ព្រះចន្ទ

យាន Chang’e 6 ហោះឡើងជាមួយនឹងរ៉ុក្កែត Long March 5 ពីមជ្ឈមណ្ឌលបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណប Wenchang លើកោះ Hainan កាលពីវេលាម៉ោង 16និង27នាទី ថ្ងៃទី3 ខែឧសភា ម៉ោងនៅកម្ពុជា។

ក្នុងការហោះហើរ 53ថ្ងៃ យានអវកាស Chang’e 6 នឹងឆ្ពោះទៅកាន់តំបន់ទំនាបនៅប៉ូលខាងត្បូង Aitken (SPA) ដែលស្ថិតក្នុងតំបន់ងងឹតរបស់ព្រះចន្ទ ជាទីដែលមិនអាចមើលឃើញពីផែនដី។ នេះបើតាមទីភ្នាក់ងារអវកាសចិន (CNSA)។

បេសកកម្មនេះនឹងរើសយកសំណាកដី និងថ្មចំនួនពីរគីឡូក្រាមពីតំបន់ចុះចត និងនាំយកមកកាន់ផែនដីដើម្បីវិភាគលម្អិត។ ដំណើរការរើសយកសំណាកដីព្រះចន្ទនឹងត្រូវបានគាំទ្រដោយផ្កាយរណប Queqiao-2 ដែលត្រូវបានបាញ់បង្ហោះកាលពីខែមីនា និងកំពុងគោចរជុំវិញព្រះចន្ទ រង់ចាំយាន Chang’e 6។

នោះនឹងជាសំណាកដីព្រះចន្ទដំបូងដែលត្រូវបាននាំយកមកកាន់ផែនដី បន្ទាប់ពីបេសកកម្ម Apollo របស់អាម៉េរិក និង Luna របស់អតីតសូវៀត កាលពីប្រាំទសវត្សរ៍មុន។

យានចុះចត និងយានយកសំណាកនឹងចុះចតក្នុងភាគឦសានលើតំបន់ទំនាប SPA ជាទីដែលមានភូមិសាស្ត្រស្មុគស្មាញ និងមានតម្លៃខ្ពស់ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ។ បន្ទាប់ពីបានរើសយកសំណាកដី និងថ្ម យានយកសំណាកនេះនឹងហោះត្រលប់ទៅកាន់គន្លងតារាវិថីព្រះចន្ទ ដើម្បីប្រគល់ឱ្យម៉ូឌុលដែលនៅចាំទទួលក្នុងអវកាស មុននឹងនាំយកសំណាកទាំងនេះមកកាន់ផែនដី។

កាលពីឆ្នាំកន្លង អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមួយក្រុមនៅប្រទេសចិន បានកំណត់ទីតាំងចំនួនបីដ៏មានសក្ដានុពលសម្រាប់ការចុះចតរបស់យាន Chang’e 6 នៅក្នុងតំបន់ទំនាប SPA ដែលជារណ្ដៅយក្សទំហំ 2,500 គីឡូម៉ែត្រ និងជម្រៅ 8គីឡូម៉ែត្រ កើតឡើងក្រោយពីករណីធ្លាក់អាចម៍ផ្កាយកាលពីរាប់ពាន់លានឆ្នាំមុន។

យោងតាមទិន្នន័យដែលបានសង្កេតពីចម្ងាយ តំបន់ទំនាប SPA សម្បូរទៅដោយសារធាតុគីមី និងមានអាយុកាលយូរ។ យានរបស់ចិននឹងជ្រើសទីតាំងសុវត្ថិភាពបំផុតដើម្បីចុះចត នៅពេលហោះបន្ទាបខ្លួនបន្តិចម្ដងៗ។

យាន Chang’e 6 ទំនងជាអាចរកឃើញ និងនាំយកថ្មី basalt ដែលជាកម្អែរភ្នំភ្លើងដែលបានត្រជាក់នៅតំបន់ទំនាបខាងលើ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាចវាស់ស្ទង់អាយុកាល សមាសធាតុ និងរបៀបកកើតរបស់វា។ តាមរយៈការប្រៀបធៀបថ្មដែលនាំយកពីតំបន់ភ្លឺរបស់ព្រះចន្ទ ពួកគេនឹងអាចរកឃើញតម្រុយដែលទាក់ទងនឹងមូលហេតុដែលនាំឱ្យមានតំបន់ងងឹត និងតំបន់ភ្លឺនៅលើឋានព្រះចន្ទ។

May 4, 2024

ណាសាបញ្ជូនវីដេអូមកកាន់ផែនដី ពីចម្ងាយជាង 30 លានគីឡូម៉ែត្រ

នេះជាលើកដំបូងហើយដែល ទីភ្នាក់ងារអវកាសអាម៉េរិក (ណាសា-NASA) បញ្ជូនវីដេអូដែលមានភាពច្បាស់ខ្ពស់ ពីទីអវកាសដ៏ឆ្ងាយ មកកាន់ផែនដី ដោយប្រើប្រាស់ពន្លឺឡាស៊ែរ នៅក្នុងការពិសោធនៅលើយាន Psyche។

កាលពីថ្ងៃទី 11 ធ្នូ 2023 កម្មវិធីពិសោធផ្នែកទំនាក់ទំនងដោយពន្លឺក្នុងអវកាសឆ្ងាយ (DSOC) នៃបន្ទប់ពិសោធន៍កម្លាំងរុញច្រានល្បឿនលឿន (JPL) របស់ណាសា បានបញ្ជូនវីដេអូដែលមានភាពច្បាស់កម្រិតខ្ពស់ខ្លាំង ស្ដីពីសត្វឆ្មាមួយក្បាលដែលមានឈ្មោះថា Taters កំពុងដេញតាមព្រួញពន្លឺឡាស៊ែរ ពីចម្ងាយប្រហែល 31 លានគីឡូម៉ែត្រ។ ការធ្វើតេស្តនេះ ត្រូវបានធ្វើឡើងនៅលើយានអវកាស Psyche របស់ណាសា ដែលបច្ចុប្បន្នកំពុងហោះហើរទៅកាន់ 16 Psyche ដែលជាអាចម៍ផ្កាយលោហធាតុស្ថិតក្នុងតំបន់ខ្សែក្រវាត់អាចម៍ផ្កាយចម្បងគេ នៅចន្លោះភពអង្គារ និងភពព្រហស្បតិ៍ ក្រោយពីត្រូវបានបាញ់បង្ហោះតាមរយៈរ៉ុក្កែត Falcon Heavy របស់ SpaceX កាលពីថ្ងៃទី 13 តុលា។

«ការបង្កើនកម្រិតបញ្ជូនគឺជារឿងចាំបាច់ដើម្បីសម្រេចបានគោលដៅវិទ្យាសាស្ត្រ និងការស្រាវជ្រាវក្នុងអនាគត។ យើងឆ្ពោះទៅកាន់ជោគជ័យនៃបច្ចេកវិទ្យាគន្លឹះនេះ ហើយផ្លាស់ប្ដូរវិធីទាក់ទងនៅក្នុងបេសកកម្មអន្តរភព» Pam Melroy អនុប្រធានរបស់ណាសា ឱ្យដឹងដូច្នេះ។

វីដេអូស្ដីពី Taters ត្រូវបានបញ្ជូនដោយឧបករណ៍ថ្មីដែលអភិវឌ្ឍដោយ JPL និងត្រូវបានហៅថា ប្រព័ន្ធបញ្ជូន និងទទួលឡាស៊ែរក្នុងជើងហោះហើរ។ ឧបករណ៍នេះបញ្ជូនពន្លឺឡាស៊ែរក្បែរអ៊ីហ្វ្រារ៉េដ ទៅកាន់តេឡេស្កុប Hale នៅឯស្ថានីយ Palomar របស់វិទ្យាស្ថានបច្ចេកវិទ្យា California។ រលកសញ្ញានេះចំណាយពេល 101 វិនាទី ដើម្បីធ្វើដំណើរមកដល់ផែនដី ក្នុងល្បឿន 267 មេហ្គាប៊ិត/វិនាទី (Mbps)។

Ryan Rogalin អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលទទួលខុសត្រូវលើឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិចទទួលរលកសញ្ញារបស់គម្រោងនេះ និយាយថា «បើទោះបញ្ជូនពីចម្ងាយរាប់សិបលានគីឡូម៉ែត្រ ប្រព័ន្ធនេះនៅតែអាចបញ្ជូនវីដេអូបានលឿនជាងអ៊ីនធើណិតស្ទើរតែទាំងអស់នៅលើផែនដី»។

ប្រព័ន្ធបញ្ជូន និងទទួលឡាស៊ែរក្នុងជើងហោះហើរ បានធ្វើការពិសោធដំបូងកាលពីខែវិច្ឆិកា ដោយការបញ្ជូនរលកសញ្ញាមកកាន់ផែនដី ពីចម្ងាយ 16 លានគីឡូម៉ែត្រ។

យានអវកាស Psyche នឹងហោះកាត់ភពអង្គារនៅក្នុងឆ្នាំ 2026 និងថតរូបរបស់ភពក្រហមនេះ មុននឹងហោះឆ្ពោះទៅកាន់គោលដៅចុងក្រោយ គឺ អាចម៍ផ្កាយ 16 Psyche ដែលគ្រោងនឹងទៅដល់នៅក្នុងឆ្នាំ 2029៕

December 21, 2023

រកឃើញដាននៃម៉ូលេគុលសរីរាង្គនៅលើអាចម៍ផ្កាយ Bennu?

ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរកឃើញសញ្ញានៃម៉ូលេគុលសរីរាង្គនៅក្នុងសំណាកដីដែលបានយកពីអាចម៍ផ្កាយ Bennu ជាអាចម៍ផ្កាយដែលអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ផែនដី។

ក្នុងនាមជាអ្នកបំពេញបេសកកម្មស្វែងរកតម្រុយនៃប្រភពរបស់ភាវៈរស់នៅលើផែនដី យានអវកាស OSIRIS-Rex របស់ណាសា បានប្រមូលយកបំបែកនានារបស់អាចម៍ផ្កាយ Bennu កាលពីចុងឆ្នាំ 2020 ហើយបាននាំយកវាមកកាន់ផែនដីកាលពីពីរខែមុន។ ថ្មីៗនេះ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរកឃើញប្រការដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍របស់សំណាកដីទាំងនេះ។

Lauretta សាស្ត្រាចារ្យវិទ្យាសាស្ត្រភព និងគីមីអវកាស នៅសាកលវិទ្យាល័យ Arizona សហរដ្ឋអាម៉េរិក បានឱ្យដឹងថា បំបែកនានារបស់អាចម៍ផ្កាយដែលមានអាយុកាល 3 ពាន់លានឆ្នាំនេះ សម្បូរកាបូន និងសារធាតុសរីរាង្គ។ ទាំងអស់សុទ្ធតែមានសម្បុរងងឹត។

យានអវកាស OSIRIS-Rex ត្រូវបានផលិតឡើងដើម្បីហោះទៅជាន់អាចម៍ផ្កាយ Bennu ក្នុងរយៈពេល 6 វិនាទី ប៉ុន្តែ ចុងក្រោយ វាបានជ្រុលទៅបុកផ្ទៃរបស់អាចម៍ផ្កាយនេះក្នុងជម្រៅ 0.5 ម៉ែត្រ ក្នុងរយៈពេល 17 វិនាទី។ យាននេះជីកបានវត្ថុធាតុជាច្រើន មុននឹងហោះមកកាន់ផែនដី ដើម្បីឱ្យអ្នកជំនាញធ្វើការពិសោធ។

Lauretta ឱ្យដឹងថា ដីដែលបានយកពីអាចម៍ផ្កាយ Bennu ប្រហែលជាមានផ្ទុកធាតុទឹកច្រើនជាងការសន្និដ្ឋានដំបូងរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ៕

December 18, 2023

យានអវកាសអាម៉េរិកនាំយកសំណាកដីអាចម៍ផ្កាយមកកាន់ផែនដីដោយជោគជ័យ

យានអវកាស OSIRIS-REx បានហោះហើរក្នុងចម្ងាយផ្លូវ 6.2 ពាន់លានគីឡូម៉ែត្រ និងនាំយកកាប៊ីនផ្ទុកសំណាកដីរបស់អាចម៍ផ្កាយ Bennu មកចុះចតលើសមុទ្រខ្សាច់នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិកប្រកបដោយភាពរលូន។

កាលពីថ្ងៃទី 24 កញ្ញា នៅតំបន់ពិសោធន៍ Dugway របស់កងទ័ពអាម៉េរិកលើសមុទ្រខ្សាច់ Utah ក្រុមបុគ្គលិករបស់ណាសា (NASA) និងទ័ពអាកាសអាម៉េរិក បានប្រមូលយកកាប៊ីនផ្ទុកសំណាកដីពីអាចម៍ផ្កាយ Bennu ដែលយានអវកាស OSIRIS-REx យកបានកាលពីឆ្នាំ 2020។

យោងតាម Space បេសកកម្មនេះគឺជាលើកដំបូងដែលណាសាបានយក និងបញ្ជូនសំណាកដីពីអាចម៍ផ្កាយមកកាន់ផែនដី។

បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរជាង 6.2 ពាន់លានគីឡូម៉ែត្រដើម្បីទៅកាន់ Bennu និងត្រលប់មកវិញ យានអវកាស OSIRIS-REx បានទម្លាក់កាប៊ីនផ្ទុកសំណាកដីអាចម៍ផ្កាយពីកម្ពស់ 101,000 គីឡូម៉ែត្រខាងលើផ្ទៃផែនដី។ កាប៊ីនអវកាសនេះផ្ទុកដី និងវត្ថុធាតុផ្សេងៗទម្ងន់ 250 ក្រាម ដែលយកបានពីអាចម៍ផ្កាយ Bennu។ សំណាកដីនេះអាចជួយបកស្រាយសំណួរសំខាន់ៗរបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ ទាក់ទងនឹងប្រភពនៃជីវិតនៅលើផែនដី និងយុគសម័យដំបូងៗរបស់ប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ។

បេសកកម្ម OSIRIS-REx មានតម្លៃមួយពាន់លានដុល្លារនេះត្រូវបានបាញ់បង្ហោះកាលពីឆ្នាំ 2016 ហើយហោះទៅដល់អាចម៍ផ្កាយ Bennu ក្នុងឆ្នាំ 2018 និងយកសំណាកដីពីអាចម៍ផ្កាយនេះកាលពីឆ្នាំ 2020។

សំណាកដីអាចម៍ផ្កាយនេះនឹងត្រូវបានចែករំលែកទៅឱ្យវិទ្យាស្ថាន និងស្ថាប័នអវកាសនានានៅលើពិភពលោក។ ណាសានឹងរក្សាទុកសំណាក់ដីនេះ 70% ដើម្បីវិភាគនាពេលខាងមុខ។ ក្រៅពីនេះ សំណាក់ដី 25% ផ្សេងទៀតនឹងត្រូវប្រគល់ឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជាង 200 នាក់នៅស្ថាប័នស្រាវជ្រាវចំនួន 35 ខណៈសំណាកដី 4% ទៀតនឹងត្រូវប្រគល់ឱ្យស្ថាប័នអវកាសកាណាដា និង 0.5% សម្រាប់ស្ថាប័នអវកាសជប៉ុន៕

September 25, 2023

ជប៉ុនបាញ់បង្ហោះស្ថានីយចុះចតលើឋានព្រះចន្ទ

យានអវកាស SLIM នឹងហោះដល់គន្លងតារាវិថីព្រះចន្ទនៅក្នុងរយៈពេលពី 3 ទៅ 4 ខែទៀត រួចក៏នឹងចុះចតខាងក្នុងមាត់រណ្ដៅមួយដែលមានទំហំ 300 ម៉ែត្រ។

រ៉ុក្កែត H-2A របស់ជប៉ុន ដឹកស្ថានីយចុះចត SLIM និងតេឡេស្កុបអវកាស XRISM ហោះឡើងពីមជ្ឈមណ្ឌលអវកាស Tanegashima កាលពីម៉ោង 6 និង 42 នាទី ថ្ងៃទី 6 កញ្ញា (ពេលវេលានៅកម្ពុជា) យឺតជាង 10 ថ្ងៃ បើធៀបនឹងផែនការដំបូង ដោយសារតែបញ្ហាអាកាសធាតុ។

យានអវកាសទាំងពីរគ្រឿងបានហោះហោះដូចការគ្រោងទុក បន្ទាប់ពីត្រូវបានបាញ់បង្ហោះជិតមួយម៉ោង។ បើសិនជាគ្រប់យ៉ាងដំណើរការរលូត តែប៉ុន្មានខែទៀតប៉ុណ្ណោះ SLIM (ស្ថានីយស្រាវជ្រាវព្រះចន្ទឆ្លាតវៃ) នឹងរកវិធីចុះចតលើផ្ទៃព្រះចន្ទជាលើកដំបូង ដើម្បីបើកផ្លូវសម្រាប់បេសកកម្មប្រកបដោយមហិច្ឆតាជាច្រើនផ្សេងទៀត។

យោងតាមអង្គការស្រាវជ្រាវអវកាសជប៉ុន (JAXA) ស្ថានីយ SLIM ឆ្ពោះទៅរកការធ្វើតេស្តប្រព័ន្ធស្រាវជ្រាវស្រាលក្នុងទ្រង់ទ្រាយតូច និងប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាចុះចតប្រកបដោយភាពសុក្រឹតចាំបាច់សម្រាប់យានអវកាសចុះចតលើឋានព្រះចន្ទក្នុងពេលអនាគត។

SLIM គឺជាយានអវកាសខ្នាតតូច មានកម្ពស់ 2.4 ម៉ែត្រ, បណ្ដោយ 2.7 ម៉ែត្រ និងទទឹង 1.7 ម៉ែត្រ។ នៅពេលហោះឡើង យាននេះមានទម្ងន់ 700 គីឡូក្រាម ក្នុងនោះ ឥន្ធនៈមានរហូតដល់ 70% នៃទម្ងន់សរុប។ SLIM នឹងហោះទៅតាមគន្លងវែងឆ្ងាយដែលសន្សំសំចៃឥន្ធនៈ ហើយគ្រោងនឹងទៅដល់គន្លងតារាវិថីព្រះចន្ទនៅ 3 ឬ 4 ខែទៀត។ យានអវកាសនេះនឹងសង្កេតមើលផ្ទៃព្រះចន្ទក្នុងមួយខែ មុននឹងបន្តចុះចតខាងក្នុងមាត់រណ្ដៅអាចម៍ផ្កាយ Shioli Crater ទំហំ 300 ម៉ែត្រ ដើម្បីធ្វើតេស្តបច្ចេកវិទ្យាចុះចត។

SLIM ក៏នាំយកយានស្រាវជ្រាវខ្នាតតូចពីរគ្រឿង ដែលគ្រោងនឹងត្រូវបានដាក់ពង្រាយលើផ្ទៃព្រះចន្ទ បន្ទាប់ពីបានចុះចត។ យានខ្នាតតូចមួយគូនេះនឹងជួយក្រុមអ្នកបច្ចេកទេសលើផែនដីអាចតាមដានស្ថានភាពរបស់យានចុះចត SLIM និងថតរូបតំបន់ចុះចត ក៏ដូចជាផ្ដល់ប្រព័ន្ធទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ជាមួយនឹងផែនដី។

មុននោះ ស្ថានីយចុះចត Hakuto-R របស់ក្រុមហ៊ុនឯកជន Hakuto-R នៅតូក្យូ ក៏បានហោះដល់គន្លងតារាវិថីព្រះចន្ទ ប៉ុន្តែបានធ្លាក់បុកដីកាលពីខែមេសាឆ្នាំកន្លង។ ដូច្នេះ ជោគជ័យរបស់ SLIM នឹងជាប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏សំខាន់មួយ។ គិតមកដល់បច្ចុប្បន្ន លើពិភពលោកមានតែបួនប្រទេសប៉ុណ្ណោះដែលធ្លាប់បានបញ្ជូនយានអវកាសទៅស្រាវជ្រាវឋានព្រះចន្ទ នោះគឺ សូវៀត អាម៉េរិក ចិន និងឥណ្ឌា។

ក្រៅពី SLIM រ៉ុក្កែតរុញច្រាន H-2A ក៏ដឹកឡេស្កុបអវកាស XRISM (បេសកកម្មថតរូបដែលបំពាក់បច្ចេកវិទ្យាកាំរស្មីអ៊ិច (X)) ដែលជាគម្រោងសហការរវាងទីភ្នាក់ងារអវកាសជប៉ុន អាម៉េរិក និងអឺរ៉ុប នឹងធ្វើសកម្មភាពនៅក្នុងគន្លងតារាវិថីកម្រិតទាបរបស់ផែនដី។ តេឡេស្កុបនេះនឹងស្រាវជ្រាវចក្រវាលតាមរយៈកាំរស្មីអ៊ិចថាមពលខ្ពស់ក្នុងទីអវកាស៕

September 7, 2023

«រោងចក្រ» មួយរបស់ចក្រវាល ផលិតលោហធាតុធ្ងន់ស្មើផែនដីមួយពាន់ដង

ករណីផ្ទុះមួយដែលមានចម្ងាយពីផែនដី 3 ពាន់លានឆ្នាំពន្លឺ បង្កើតចេញលោហធាតុគ្រប់ប្រភេទដែលមានទម្ងន់សរុបលើសពីភព ព្រះចន្ទ និងអាចម៍ផ្កាយក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យបូកបញ្ចូលគ្នាទៅទៀត។

ឆ្នាំ 2021 ស្ថានីយសង្កេតតារា Neil Gehrels បានរកឃើញករណីច្របាច់បញ្ចូលគ្នារវាងវត្ថុអវកាសក្រាស់ៗចំនួនពីរដែលហៅថា kilonova និងត្រូវបានដាក់ឈ្មោះឱ្យថា GRB 211211A។ នេះគឺជាឧទាហរណ៍ជិតបំផុតស្ដីពីព្រឹត្តិការណ៍តារាសាស្ត្រកម្រចួបនេះដែលមនុស្សមិនបានរកឃើញជាមួយនឹងរលកទំនាញ។ GRB 211211A ប្លែកពីគេ ដោយសារតែពន្លឺហ្គាម៉ា (GRB) ដែលវាបញ្ចេញ អូសបន្លាយពេលមួយនាទី។ កន្លងមក ថេរវេលាដូចគ្នានេះតែងតែអមជាមួយនឹង GRB ពីហេតុការណ៍ផ្ទុះផ្កាយនានាដែលហៅថាស៊ូពើណូវ៉ា ជំនួសឱ្យការច្របាច់បញ្ចូលគ្នារវាងផ្កាយនឺត្រុង។

ទំព័រ IFL Science រាយការណ៍កាលពីថ្ងៃទី 15 សីហាថា លទ្ធផលនៃការស្រាវជ្រាវចំនួនបួនត្រូវបានប្រកាសដំណាលគ្នាលើទស្សនាវដ្ដី Nature បរិយាយអំពីការរកឃើញខាងលើ និងដំណើរការដែលអាចបង្កើតបានជាព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងគេនៃហេតុការណ៍នេះ អាចជាបរិមាណវត្ថុធាតុធ្ងន់ៗដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងពីការផ្ទុះដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងនោះមានទាំងលោហធាតុកម្រ មានដូចជា មាស និងប្លាទីនជាដើម។

រូបភាពដែលបង្កើតឡើងត្រាប់តាមរស្មីហ្គាម៉ាដែលជះចេញពី GRB 211211A

ជាធម្មតា ផ្កាយមួយដួងតែងច្របាច់អ៊ីដ្រូសែនបញ្ចូលគ្នាឱ្យក្លាយជាអេល្យូម រួចក៏ប្រែក្លាយអេល្យូមទៅជាសារធាតុដទៃៗនៅក្នុងវដ្ដរបស់វា។ ពេលស្លាប់ទៅ ផ្កាយដែលមានម៉ាសតូចទាបនឹងបង្កើតសារធាតុថ្មីៗ ប៉ុន្តែវត្ថុធាតុភាគច្រើនទាមទារឱ្យមានវិធីកកើតដ៏ខ្លាំងក្លា។ សារធាតុដូចអាលុយមីញ៉ោម និងប៉ូតាស្យូមកកើតពីហេតុការណ៍ផ្ទុះផ្កាយមួយដួងដោយឡែកពីគ្នា (ស៊ូពើណូវ៉ា) ប៉ុន្តែ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រសង្ស័យថា មានប្រភពសារធាតុធ្ងន់ៗដទៃ ដោយសារថា ចំនួនករណីផ្ទុះស៊ូពើណូវ៉ាដែលពួកគេបានប្រទះ មិនសមស្របនឹងកម្រិតសម្បូរបែបរបស់សារធាតុធ្ងន់ៗ។

នៅពេលផ្កាយនឺត្រុងពីរដួងប៉ះទង្គិចគ្នា និងត្រូវបានច្របាច់បញ្ចូលគ្នា ថាមពលដែលពួកវាបញ្ចេញកកើតទៅជាលោហធាតុធ្ងន់ជាងឆ្ងាយបើធៀបនឹងហេតុការណ៍ផ្ទុះស៊ូពើណូវ៉ា។ បើទោះជាគីឡូណូវ៉ា កម្រកើតមាន បើធៀបនឹងស៊ូពើណូវ៉ា តែពួកវាបង្កើតសារធាតុធ្ងន់ៗច្រើនជាង និងកាន់កាប់លោហធាតុធ្ងន់ៗភាគច្រើនដែលមាននៅក្នុងចក្រវាល។ ឧទាហរណ៍៖ ព្រះអាទិត្យមានម៉ាសធ្ងន់ជាងផែនដី 330,000 ដង ខណៈ 99.5% នៃសម្បកផែនដីមានផ្ទុកសារធាតុមិនធ្ងន់ជាងដែក។ ប្រការនេះបញ្ចាក់ថា «រោងចក្រផលិតមាសក្នុងចក្រវាល» មានទំហំធំខ្លាំងណាស់។

រូបភាពបរិយាយអំពីការច្របាច់បញ្ចូលគ្នារវាងផ្កាយក្រិនពណ៌ស (ឆ្វេង) និងផ្កាយនឺត្រុង (កណ្ដាលថាសវត្ថុធាតុ)

ដើម្បីឱ្យដឹងថា ព្រឹត្តិការណ៍ដូច GRB 211211A រួមចំណែកអ្វីខ្លះក្នុងការកកើតសារធាតុធ្ងន់ៗក្នុងចក្រវាល ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រត្រូវការដឹងអំពីចំនួនរបស់ពួកវា។ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រកំពុងស្វែងរកអ្វីដែលបានបង្កើត GRB 211211A។ បច្ចុប្បន្ន សម្មតិកម្មមួយត្រូវបានលើកឡើង នោះគឺការច្របាច់បញ្ចូលគ្នារវាងផ្កាយនីត្រុង និងកូនផ្កាយក្រិនពណ៌ស បង្កើតឱ្យមាន GRB 211211A មិនមែនការបុកបញ្ចូលគ្នារវាងផ្កាយនីត្រុងពីរដួងនោះទេ៕

August 17, 2023

របៀបដែល ណាសា (NASA) ប្រើប្រាស់ដែនទំនាញ និងរលកវិទ្យុ ដើម្បីសិក្សាភព និងព្រះច័ន្ទ

ទីភ្នាក់ងារអវកាសអាម៉េរិក (ណាសា) កំពុងតែប្រើប្រាស់អង់តែនវិទ្យុនៅលើដីដើម្បីទាក់ទងជាមួយយានអវកាសរាប់សិបគ្រឿងរបស់ខ្លួន ដែលកំពុងធ្វើសកម្មភាព និងស្រាវជ្រាវវត្ថុអវកាសនានា។

ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ និងវិស្វករកំពុងទាក់ទង និងបញ្ជាយានអវកាសទាំងឡាយរបស់ពួកគេដែលស្ថិតនៅទីអវកាសសែនឆ្ងាយ តាមរយៈប្រព័ន្ធអវកាសជ្រៅ ជាបណ្ដាញដែលមានអង់តែនវិទ្យុខ្នាតយក្សរបស់ណាសា។

បណ្ដាញអវកាសជ្រៅ ឬ DSN មិនត្រឹមតែជាសេវាបញ្ជូនទិន្នន័យនោះទេ វាក៏ត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ការពិសោធវិទ្យាសាស្ត្រស្ដីពីកម្លាំងទំនាញ និងរលកវិទ្យុផងដែរ។ តើវិទ្យាសាស្ត្រកម្លាំងទំនាញ និងរលកវិទ្យុគឺជាអ្វី? ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីឱ្យវាជួយដល់មនុស្សក្នុងការស្វែងយល់បន្ថែមពីបណ្ដាភព ព្រះចន្ទ រួមនឹងអាចម៍ផ្កាយនានានៅក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ?

គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែបានដឹងអំពីកម្លាំងទំនាញ។ នោះគឺជាកម្លាំងដែលជួយឱ្យវត្ថុមួយស្រូបទាញយកវត្ថុដទៃៗ ឧទាហរណ៍ដូចជា ភពមួយស្រូបទាញយានអវកាសឱ្យហោះសំដៅទៅរកវាជាដើម។ កម្លាំងទំនាញក៏ជាកម្លាំងដែលជួយឱ្យភពទាំងឡាយគោចរទៅតាមគន្លងតារាវិថីជុំវិញព្រះអាទិត្យផងដែរ។

នៅលើផែនដី មនុស្សប្រើប្រាស់ ឬឆ្លងកាត់កម្លាំងទំនាញជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នៅពេលទម្លាក់វត្ថុមួយ វានឹងធ្លាក់មកលើដីកាន់តែលឿន ព្រោះតែកម្លាំងទំនាញរបស់ផែនដីធ្វើឱ្យវត្ថុនោះធ្លាក់ចុះក្នុងល្បឿនកាន់តែលឿន។ យានអវកាសដែលហោះសំដៅភពណាមួយក្នុងល្បឿនលឿន ឬយឺតគឺអាស្រ័យទៅលើម៉ាសរបស់ភពនោះ។ ម៉ាសកាន់តែតូច កម្លាំងទំនាញក៏កាន់តែតិច។

សភាពនៃទំនាញ បូករួមនឹងចំណេះដឹងស្ដីពីរលកវិទ្យុ ជួយឱ្យមនុស្សប្រើប្រាស់កម្លាំងទំនាញដើម្បីស្រាវជ្រាវភពនានាក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ។ បន្ទាប់ពីទៅដល់គោលដៅ យានអវកាសនឹងប្រើប្រាស់អង់តែនវិទ្យុដើម្បីទាក់ទងមកកាន់ DSN នៅលើផែនដី ហើយបណ្ដាញនេះនឹងបញ្ជូនរលកវិទ្យុត្រលប់ទៅឱ្យយានអវកាសវិញ។

យានអវកាសនីមួយៗ គោចរទៅតាមគន្លងដែលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានកំណត់ ហើយនឹងបញ្ជូនរលកវិទ្យុនៅពេលហោះជុំវិញគោលដៅ។ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ និងវិស្វករអាចគណនាឃើញទីតាំង និងល្បឿនរបស់យានអវកាស តាមរយៈការវាស់វែងទៅលើការប្រែប្រួលរបស់ប្រេកង់រលកវិទ្យុរបស់យាន។ ប្រការនេះអាចទៅរួចក៏ដោយសារតែ Doppler ដែលជាបាតុភូតធ្វើឱ្យសារ៉ែនរថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់មានសំឡេងខុសប្លែកពីគ្នា នៅពេលវាផ្លាស់ទីសំដៅមករកអ្នក និងពេលវាចាកចេញទៅឆ្ងាយពីអ្នក។

បាតុភូត Doppler ដែលត្រូវបានសង្កេតនៅទីនេះគឺនៅពេលយានអវកាស និងអង់តែន DSN ផ្លាស់ទីបែរទៅរកគ្នា។ ភាពខុសគ្នារវាងប្រេកង់របស់រលកវិទ្យុដែលយានអវកាសបញ្ជូនមកនៅពេលវាគោចរជុំវិញលើគន្លងតារាវិថី និងរលកសញ្ញាដែលទទួលបាននៅលើផែនដី នាំមកនូវព័ត៌មានលំអិតស្ដីពីវិសាលភាពនៃដែនទំនាញរបស់វត្ថុអវកាសមួយ។ ឧទាហរណ៍៖ បើសិនកម្លាំងទំនាញខ្លាំងជាងបន្តិច យានអវកាសនឹងបង្កើនល្បឿនលឿនជាងមុនបន្តិច ប៉ុន្តែបើកម្លាំងទំនាញរបស់វត្ថុអវកាសនោះខ្សោយបន្តិច យានអវកាសក៏បង្កើនល្បឿនយឺតជាងបន្តិច។

តាមរយៈការអភិវឌ្ឍរូបមន្តស្ដីពីដែនទំនាញរបស់វត្ថុអវកាស ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវអាចវិភាគព័ត៌មានស្ដីពីរចនាសម្ព័ន្ធខាងក្នុងរបស់វត្ថុអវកាស ដោយប្រើប្រាស់ DSN៕

August 10, 2023

ដុំភ្លើងដែលឆាបឆេះផ្ទុះកក្រើកមេឃនៅអូស្ត្រាលី អាចជារ៉ុក្កែតរបស់រុស្ស៊ី

ដុំភ្លើងយ៉ាងភ្លឺ និងសំឡេងផ្ទុះលាន់កក្រើកមេឃរបស់រដ្ឋ Victoria នៅអូស្ត្រាលីកាលពីពេលថ្មីៗនេះ អាចគ្រាន់តែជាបំណែកនៃរ៉ុក្កែតរបស់ប្រទេសរុស្ស៊ី នៅក្នុងការបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបក្នុងថ្ងៃជាមួយគ្នា នៅវាកំពុងធ្លាក់។

7 News Australia កាលពីថ្ងៃទី 08 សីហា បានផ្សាយថា ដុំភ្លើងបានបង្ហាញខ្លួនកាលពីថ្ងៃទី 07 សីហា ធ្វើឱ្យប្រជាជននៅ Melbourne ដែលជាទីក្រុងរដ្ឋបាលរបស់រដ្ឋ Victoria និងតំបន់មួយចំនួនផ្សេងទៀតរបស់រដ្ឋនេះ បានទស្សនាទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យ។

ព័ត៌មានដំបូងៗនិយាយថា ដុំភ្លើងនេះអាចជាអាចម៍ផ្កាយកំពុងធ្លាក់។ ប៉ុន្តែ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របញ្ជាក់ថា នោះគឺជាបំណែកមួយនៃសំរាមអវកាស។ នេះបើតាមទំព័រ Space។

អ្នកតារាសាស្ត្រនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក និយាយថា ដុំភ្លើងនោះគឺជាកំណាត់ទីបីរបស់រ៉ុក្កែត Soyuz 2 ដែលត្រូវបានរុស្ស៊ីបាញ់បង្ហោះពីព្រលានយានអវកាស Plesetsk នៅភាគពាយព្យប្រទេសរុស្ស៊ី មុននោះច្រើនម៉ោងប៉ុណ្ណោះ។

រ៉ុក្កែតនេះមានភារកិច្ចនាំយកផ្កាយរណប GLONASS-K2 របស់ប្រទេសរុស្ស៊ី ឡើងទៅកាន់ទីអវកាស។

តាមការគណនារបស់ក្រុមអ្នកជំនាញ ដងខ្លួនរបស់រ៉ុក្កែតរុស្ស៊ីខាងលើ ត្រូវធ្លាក់ត្រលប់មកកាន់ផែនដីនៅភាគអាគ្នេយ៍នៃតំបន់ Tasmania លើមហាសមុទ្រធំធេង បន្ទាប់ពីបានបាញ់បង្ហោះ។ នៅតាមផ្លូវធ្លាក់ត្រលប់មកកាន់ផែនដី កំណាត់ខាងក្រោមរបស់រ៉ុក្កែតនេះបានបញ្ចេញពន្លឺលើផ្ទៃមេឃរបស់អូស្ត្រាលី ដោយសារតែឆេះ នៅពេលកកិតនឹងបរិយាកាស៕

August 9, 2023

Tag: អាចម៍ផ្កាយ