ផែនដី - La Reine Media

អាចម៍ផ្កាយដែលទើបតែធ្លាក់បុកផែនដីថ្មីៗនេះ មានរង្វិលខ្ញាល់លឿនបំផុត

2024 BX1 ដែលទើបតែបានធ្លាក់មកបុកនឹងផែនដីកាលពីថ្ងៃទី 21 មករា គឺជាអាចម៍ផ្កាយដែលធ្វើដំណើរក្នុងល្បឿនលឿនជាងវត្ថុអវកាសទាំងឡាយដែលស្ថិតនៅក្បែរផែនដី។

អាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 ប្រែក្លាយជាដុំភ្លើង និងផ្ទុះនៅលើអាកាសនៃទីក្រុងបែកឡាំងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ កាលពីថ្ងៃទី 21 មករា 2024។ បើទោះជាអាចម៍ផ្កាយតូចៗដែលធ្លាក់មកបុកនឹងផែនដី តែងតែត្រូវបានឃើញនៅពេលពួកវាហោះចូលមកដល់បរិយាកាសផែនដី ប៉ុន្តែក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានប្រទះឃើញអាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 ប្រហែលបីម៉ោង មុនពេលវាបុកនឹងផ្ទៃផែនដី។

ទំព័រ Live Science ចុះផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី 2ឧសភា ឱ្យដឹងថា ខាងលើនេះមិនមែនជាចំនុចពិសេសដែលនាំឱ្យ អាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 ប្រែជាពិសេសជាងគេនោះទេ។ យោងតាមលទ្ធផលនៃការសិក្សាស្រាវជ្រាវថ្មីមួយដែលទើបតរូវបានចុះផ្សាយលើទស្សនាវដ្ដីទិន្នន័យ arXiv អាចម៍ផ្កាយនេះផ្លាស់ទីក្នុងល្បឿន 5ម៉ឺនគីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ហើយរៀងរាល់ជាង 2វិនាទីកន្លះ វាវិលមួយជុំខ្លួនវា។ នេះគឺជាល្បឿនរង្វិលខ្ញាល់ដែលលឿនបំផុតមិនធ្លាប់ត្រូវបានដឹងនៅលើអាចម៍ផ្កាយក្បែរផែនដី។

មុននោះ កំណត់ត្រាបែបនេះគឺបានទៅលើ 2020 HS7 ដោយសារតែរង្វិលខ្ញាល់មួយជុំរបស់វា ស៊ីពេលតែ 2.99 វិនាទី។ អាចម៍ផ្កាយនេះមានអង្កត់ផ្ចិតប្រវែងពី 4 ទៅ 8ម៉ែត្រ ធំជាងបន្តិចបើធៀបនឹងអាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1។

មានមូលហេតុជាច្រើនដែលនាំឱ្យអាចម៍ផ្កាយវិលខ្ញាល់ ឧទាហរណ៍ វាត្រូវបានរុញត្រលប់ទៅកាន់អវកាសបន្ទាប់ពីបានប៉ះទង្គិចនឹងអាចម៍ផ្កាយដទៃ។ ព្រោះតែតូចជាង ទើបអាចម៍ផ្កាយតូចៗតែងតែមានរង្វិលខ្ញាល់លឿនជាងអាចម៍ផ្កាយធំៗ។

អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានអភិវឌ្ឍបច្ចេកទេសថ្មីដែលអាចជួយសង្កេតដឹងអំពីល្បឿននៃរង្វិលខ្ញាល់របស់បណ្ដាអាចម៍ផ្កាយ ដោយយោងទៅលើរូបភាព។ ការប្រែប្រួលកម្រិតពន្លឺក្នុងពេលគោចរ គឺជាបង្ហាញអំពីចំនួនជុំនៃរង្វិលខ្ញាល់របស់អាចម៍ផ្កាយ។

ក្រុមស្រាវជ្រាវបានវាស់ប្រវែងនៃគម្លាតរវាងចំនុចភ្លឺខ្លាំង រួចធ្វើការសន្និដ្ឋានថា ថេរវេលាវិលមួយជុំខ្លួនឯងរបស់អាចម៍ផ្កាយ 2024 BX1 គឺ 2.588 វិនាទី ពោលគឺប្រហាក់ប្រហែលនឹង 33ពាន់ជុំក្នុងមួយថ្ងៃ។

ការក្ដាប់បាននូវល្បឿនល្បឿននៃរង្វិលខ្ញាល់របស់បណ្ដាអាចម៍ផ្កាយដែលស្ថិតនៅក្បែរផែនដី នឹងជួយកាត់បន្ថយហានិភ័យដែលពួកវាអាចបង្កឡើងមកលើមនុស្ស ក៏ដូចជាហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធនៅលើផែនដី៕

May 6, 2024

មនុស្សហោះដល់ភពអង្គារក្នុងរយៈពេលខ្លីជាងបច្ចុប្បន្ន ពេលប្រើបច្ចេកវិទ្យាថ្មីនេះ

បច្ចេកវិទ្យារ៉ុក្កែតនុយក្លេអែរមួយប្រភេទដែលហៅថា Pulsed Plasma Rocket (PPR) អនុញ្ញាតឱ្យយានអវកាសហោះដល់ភពអង្គារដោយប្រើពេលតែពីរខែ ខណៈដែលបច្ចុប្បន្នគេត្រូវចំណាយពេលប្រហែល 9ខែ។

កាលពីថ្ងៃទី 1 ឧសភា ទីភ្នាក់ងារអវកាសអាម៉េរិក ណាសា ប្រកាសថា ក្រុមហ៊ុនអាម៉េរិក Howe Industries កំពុងអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យារ៉ុក្កែតប្លាស្មាមួយប្រភេទដែលត្រូវបានដាក់ឈ្មោះថា Pulsed Plasma Rocket ឬ PPR ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការរបស់ជើងហោះហើរទៅកាន់ភពអង្គារ និងឆ្ងាយជាងនេះ។ ប្រព័ន្ធនេះនឹងបង្កើតបានកម្លាំងរុញច្រានឡើងដល់ 100,000 N ជាមួយនឹងកម្លាំងរុញច្រានផ្ទាល់ខ្លួន (Isp) គឺ 5,000 វិនាទី។

យានអវកាសបច្ចុប្បន្ន ទាមទារឱ្យមានល្បឿនលឿនដើម្បីហោះរយៈចម្ងាយឆ្ងាយនៅក្នុងទីអវកាស។ ប្រការនេះអាចសម្រេចបានដោយរចនាប្រព័ន្ធរុញច្រានដែលមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា និងកម្លាំងរុញច្រានផ្ទាល់ខ្លួនកម្រិតខ្ពស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រព័ន្ធបែបនេះមិនទាន់មានវត្តមាននៅលើពិភពលោក។ បច្ចេកវិទ្យា PPR ត្រូវបានអភិវឌ្ឍដើម្បីឆ្លើយតបនឹងតម្រូវការនេះ។

PPR គឺជាការវិវត្តរបស់បច្ចេកវិទ្យាកម្លាំងប្រតិកម្មនុយក្លេអែរបែបបំបែកអាតូម និងបែបប្រមូលផ្ដុំអាតូម (PuFF)។ នេះគឺជាបច្ចេកវិទ្យារុញច្រានទំនើបដែលប្រើប្រាស់ថាមពលនុយក្លេអែរ ដើម្បីកម្លាំងរុញសម្រាប់យានអវកាស។ ជាមូលដ្ឋាន PPR ប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធថាមពលនុយក្លេអែរដោយយោងទៅលើការបំបែកអាតូមដែលស្ថិតក្នុងរង្វង់គ្រប់គ្រង។ PPR ក៏តូចជាង សាមញ្ញជាង និងមានតម្លៃទាបជាង បើធៀបនឹង PuFF។

ណាសាឱ្យដឹងថា ប្រសិទ្ធភាពល្អឥតខ្ចោះរបស់ PPR បូករួមនឹងការរុញច្រានផ្ទាល់ខ្លួន (Isp) កម្រិតខ្ពស់ និងកម្លាំងរុញច្រានខ្លាំង ត្រូវបានគេរំពឹងថា នឹងជាបដិវត្តសម្រាប់សកម្មភាពស្រាវជ្រាវទីអវកាស។ ប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់អនុញ្ញាតឱ្យបេសកកម្មនានាដែលមានក្រុមហោះហើរ ឆ្ពោះទៅកាន់ភពអង្គារ ដោយចំណាយពេលតែពីរខែ។ បច្ចុប្បន្ន ជើងហោះហើរមួយទិសពីផែនដីទៅកាន់ភពអង្គារ ត្រូវការពេលប្រហែល 9ខែ។

បច្ចេកវិទ្យា PPR អាចជួយរុញច្រានបណ្ដាយានអវកាសដែលមានទម្ងន់ធ្ងន់ជាងឆ្ងាយ បើធៀបនឹងប្រព័ន្ធរុញច្រានបច្ចុប្បន្ន។ យានអវកាសដែលប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាថ្មីនេះនឹងត្រូវបានរចនាជាមួយនឹងខែលការពារទំនើបបំផុត អាចទប់ទល់នឹងកាំរស្មីចក្រវាលបញ្ចេញពីកាឡាក់ស៊ីនានា (GCR) ដែលជាភាគល្អិតថាមពលខ្ពស់ អាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាពមនុស្ស នៅពេលធ្វើដំណើរក្នុងចក្រវាលរយៈពេលយូរ។

សមត្ថភាពរុញច្រានដ៏ទំនើបរបស់ PPR ក៏សមស្របនឹងបណ្ដាបេសកកម្មឆ្ងាយជាងភពអង្គារផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ជើងហោះហើរទៅកាន់តំបន់ខ្សែក្រវាត់អាចម៍ផ្កាយដើម្បីទាញយកធនធានរ៉ែជាដើម គឺអាចទៅរួចនៅពេលប្រើប្រាស់ PPR។

ដំណាក់កាលទីមួយនៅក្នុងការស្រាវជ្រាវ Concept ទំនើបថ្មី (NIAC) របស់ណាសា ស្ដីពីបច្ចេកវិទ្យា PPR គឺផ្ដោតទៅលើការវាយតម្លៃលំហូរនឺត្រុងរបស់ប្រព័ន្ធ ការរចនាយានអវកាស ប្រព័ន្ធអគ្គិសនី និងបណ្ដាប្រព័ន្ធរងសំខាន់ៗ ការវិភាគលទ្ធភាពរបស់ទូយោម៉ាញេទិច ការកំណត់គន្លងគោចរ និងផលប្រយោជន៍របស់ PPR។

ដំណាក់កាលទីពីរអាចជួយឱ្យណាសាឆ្ពោះទៅជិតដល់គោលដៅប្រែក្លាយសុបិនភពអង្គារឱ្យទៅជាការពិត ដោយការរចនាម៉ាស៊ីនជំនាន់បន្ទាប់ ក៏ដូចជាការធ្វើតេស្តសាកល្បងជាក់ស្ដែង និងរចនាយានអវកាសសម្រាប់បេសកកម្មដែលមានអវកាសចរ ហោះទៅកាន់ភពព្រះអង្គារ។ នេះបើតាមទំព័រ Interesting Engineering។

May 6, 2024

ចិនបញ្ជូនយានទៅយកសំណាកដីតំបន់ងងឹតរបស់ព្រះចន្ទ

យាន Chang’e 6 ហោះឡើងជាមួយនឹងរ៉ុក្កែត Long March 5 ពីមជ្ឈមណ្ឌលបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណប Wenchang លើកោះ Hainan កាលពីវេលាម៉ោង 16និង27នាទី ថ្ងៃទី3 ខែឧសភា ម៉ោងនៅកម្ពុជា។

ក្នុងការហោះហើរ 53ថ្ងៃ យានអវកាស Chang’e 6 នឹងឆ្ពោះទៅកាន់តំបន់ទំនាបនៅប៉ូលខាងត្បូង Aitken (SPA) ដែលស្ថិតក្នុងតំបន់ងងឹតរបស់ព្រះចន្ទ ជាទីដែលមិនអាចមើលឃើញពីផែនដី។ នេះបើតាមទីភ្នាក់ងារអវកាសចិន (CNSA)។

បេសកកម្មនេះនឹងរើសយកសំណាកដី និងថ្មចំនួនពីរគីឡូក្រាមពីតំបន់ចុះចត និងនាំយកមកកាន់ផែនដីដើម្បីវិភាគលម្អិត។ ដំណើរការរើសយកសំណាកដីព្រះចន្ទនឹងត្រូវបានគាំទ្រដោយផ្កាយរណប Queqiao-2 ដែលត្រូវបានបាញ់បង្ហោះកាលពីខែមីនា និងកំពុងគោចរជុំវិញព្រះចន្ទ រង់ចាំយាន Chang’e 6។

នោះនឹងជាសំណាកដីព្រះចន្ទដំបូងដែលត្រូវបាននាំយកមកកាន់ផែនដី បន្ទាប់ពីបេសកកម្ម Apollo របស់អាម៉េរិក និង Luna របស់អតីតសូវៀត កាលពីប្រាំទសវត្សរ៍មុន។

យានចុះចត និងយានយកសំណាកនឹងចុះចតក្នុងភាគឦសានលើតំបន់ទំនាប SPA ជាទីដែលមានភូមិសាស្ត្រស្មុគស្មាញ និងមានតម្លៃខ្ពស់ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ។ បន្ទាប់ពីបានរើសយកសំណាកដី និងថ្ម យានយកសំណាកនេះនឹងហោះត្រលប់ទៅកាន់គន្លងតារាវិថីព្រះចន្ទ ដើម្បីប្រគល់ឱ្យម៉ូឌុលដែលនៅចាំទទួលក្នុងអវកាស មុននឹងនាំយកសំណាកទាំងនេះមកកាន់ផែនដី។

កាលពីឆ្នាំកន្លង អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមួយក្រុមនៅប្រទេសចិន បានកំណត់ទីតាំងចំនួនបីដ៏មានសក្ដានុពលសម្រាប់ការចុះចតរបស់យាន Chang’e 6 នៅក្នុងតំបន់ទំនាប SPA ដែលជារណ្ដៅយក្សទំហំ 2,500 គីឡូម៉ែត្រ និងជម្រៅ 8គីឡូម៉ែត្រ កើតឡើងក្រោយពីករណីធ្លាក់អាចម៍ផ្កាយកាលពីរាប់ពាន់លានឆ្នាំមុន។

យោងតាមទិន្នន័យដែលបានសង្កេតពីចម្ងាយ តំបន់ទំនាប SPA សម្បូរទៅដោយសារធាតុគីមី និងមានអាយុកាលយូរ។ យានរបស់ចិននឹងជ្រើសទីតាំងសុវត្ថិភាពបំផុតដើម្បីចុះចត នៅពេលហោះបន្ទាបខ្លួនបន្តិចម្ដងៗ។

យាន Chang’e 6 ទំនងជាអាចរកឃើញ និងនាំយកថ្មី basalt ដែលជាកម្អែរភ្នំភ្លើងដែលបានត្រជាក់នៅតំបន់ទំនាបខាងលើ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាចវាស់ស្ទង់អាយុកាល សមាសធាតុ និងរបៀបកកើតរបស់វា។ តាមរយៈការប្រៀបធៀបថ្មដែលនាំយកពីតំបន់ភ្លឺរបស់ព្រះចន្ទ ពួកគេនឹងអាចរកឃើញតម្រុយដែលទាក់ទងនឹងមូលហេតុដែលនាំឱ្យមានតំបន់ងងឹត និងតំបន់ភ្លឺនៅលើឋានព្រះចន្ទ។

May 4, 2024

ក្រុមហ៊ុន Virtus Solis មានគម្រោងផលិតអគ្គិសនីព្រះអាទិត្យក្នុងទីអវកាស

ក្រុមហ៊ុន Virtus Solis គ្រោងនឹងប្រើប្រាស់រ៉ុក្កែត Starship ដើម្បីបាញ់បង្ហោះផ្ទាំងសូឡាទំហំមួយគីឡូម៉ែត្រ ឡើងទៅកាន់ទីអវកាស ដើម្បីផលិត និងបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីពីលើមេឃមកកាន់ផែនដី។

Virtus Solis ដែលជាក្រុមហ៊ុនធុរកិច្ចថ្មីនៅរដ្ឋ Michigan សហរដ្ឋអាម៉េរិក ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយអតីតវិស្វកររ៉ុក្កែត John Bucknell របស់ក្រុមហ៊ុន SpaceX។ តំណាងក្រុមហ៊ុននេះបានអធិប្បាយអំពីគំនិតស្ដីពីការបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីព្រះអាទិត្យពីទីអវកាស នៅក្នុងសន្និសីទអន្តរជាតិស្ដីពីថាមពលអវកាស ដែលត្រូវបានធ្វើឡើងនៅប្រទេសអង់គ្លេសកាលពីពាក់កណ្ដាលខែមេសា ឆ្នាំ2024។ នេះបើតាមទំព័រ Space ដែលបានចុះផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី30 មេសា។

លោក Bucknell យល់ថា នៅពេលការចំណាយសម្រាប់ការបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបឡើងទៅកាន់គន្លងតារាវិថីកម្រិតទាបរបស់ផែនដីថយចុះមកនៅក្រោម 200ដុល្លារក្នុងមួយគីឡូក្រាម អគ្គិសនីព្រះអាទិត្យក្នុងទីអវកាសក៏នឹងមានតម្លៃទាបជាង បើធៀបនឹងអគ្គិសនីពីបណ្ដារោងចក្រថាមពលនុយក្លេអែរ ឬរោងចក្រដែលប្រើប្រាស់ធ្យូងថ្ម និងឧស្ម័នធម្មជាតិនៅលើផែនដី។ បច្ចុប្បន្ន SpaceX យកថ្លៃមិនដល់ 3ពាន់ដុល្លារសម្រាប់ទំនិញមួយគីឡូក្រាមដែលផ្ញើឡើងទៅកាន់ទីអវកាស។ SpaceX បានអះអាងថា បន្ទាប់ពីរ៉ុក្កែត Starship ដំណើរការពេញលេញ ការចំណាយសម្រាប់ការបាញ់បង្ហោះផ្កាយរណបទៅកាន់អវកាស នឹងថយចុះមកនៅ 10ដុល្លារក្នុងមួយគីឡូក្រាម។

ក្រុមហ៊ុន Virtus Solis ចង់អភិវឌ្ឍផ្ទាំងសូឡាដែលមានទទឹងមួយគីឡូម៉ែត្រ អាចដំឡើងនៅលើមេឃដោយរ៉ូបូតម៉ូឌុលដែលមានទំហំ 1.6 ម៉ែត្រ។ ម៉ូឌុលប្រភេទនេះចំនួនរាប់រយ អាចត្រូវបានដឹកជញ្ជូនដោយរ៉ុក្កែត Starship ឡើងទៅកាន់ Molniya ដែលជាគន្លងតារាវិថីរាងពងក្រពើ ដែលមានចំណុចជិតបំផុតគឺ 800 គីឡូម៉ែត្រ និងឆ្ងាយបំផុតគឺ 35ពាន់គីឡូម៉ែត្រ ធៀបនឹងផែនដី។

ដូច្នេះ ផ្កាយរណបចាប់ពីពីរគ្រឿងឡើងទៅនឹងអាចផ្គត់ផ្គង់អគ្គិសនីសម្រាប់មួយតំបន់នៅលើផែនដី។ ប្រព័ន្ធរបស់ក្រុមហ៊ុន Virtus Solis ដែលមានផ្ទាំងសូឡាចំនួន 16ផ្ទាំង នឹងគ្របដណ្ដប់តំបន់នានានៅទូទាំងពិភពលោក ហើយអាចបាញ់បញ្ជូនថាមពលក្នុងទម្រង់រលកមីក្រូវ៉េវ មកកាន់អង់តែនទទួលខ្នាតយក្សនៅលើដី។
យោងតាម Bucknell បច្ចុប្បន្ន ក្រុមហ៊ុន Virtus Solis កំពុងរកវិធីកែលម្អប្រសិទ្ធភាពនៃបច្ចេកវិទ្យាបញ្ជូនអគ្គិសនីដោយមិនប្រើខ្សែ ដែលជាឧបស័គធំចំពោះការផលិតអគ្គិសនីព្រះអាទិត្យក្នុងទីអវកាស។ បណ្ដាប្រព័ន្ធបែបនេះ បច្ចុប្បន្នមានប្រសិទ្ធភាពប្រហែល 5% ប៉ុន្តែដើម្បីអាចប្រើប្រាស់ជាក់ស្ដែង ប្រសិទ្ធភាពនេះត្រូវការកើនឡើងដល់ 20%។

កាលពីខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ2024 ក្រុមហ៊ុន Virtus Solis បានប្រកាសអំពីគម្រោងសាកល្បងដំណើរការផ្កាយរណបបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីនៅក្នុងឆ្នាំ2027 ដើម្បីត្រួតពិនិត្យការដំឡើងផ្ទាំងសូឡាក្នុងទីអវកាស និងបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីជាងមួយគីឡូវ៉ាត់ មកកាន់ផែនដី។ ក្រុមហ៊ុននេះសង្ឃឹមថា អាចស្ថាបនារោងចក្រអគ្គិសនីព្រះអាទិត្យសម្រាប់ធ្វើពាណិជ្ជកម្ម ក្នុងកម្រិតមេហ្គាវ៉ាត់ នៅក្នុងឆ្នាំ2030។

May 3, 2024

ហេតុអ្វីអាកាសធាតុកាន់តែក្ដៅឡើងៗ?

ក្នុងរង្វង់ 100ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ការកើនឡើងកម្ដៅរបស់ផែនដីកាន់តែបង្ហាញច្បាស់ឡើងៗ ធ្វើឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមានការព្រួយបារម្ភ។ ក្នុងអនាគត កម្ដៅផែនដីក៏នឹងកើនឡើងបន្តទៀត ហើយបន្សល់ទុកនូវផលវិបាកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ដូច្នេះតើបាតុភូតផែនដីឡើងកម្ដៅកើតឡើងដោយសារកត្តាអ្វីខ្លះ? ការឡើងកម្ដៅផែនដីបង្កផលវិបាកអ្វីខ្លះ? តើមនុស្សត្រូវដោះស្រាយបញ្ហានេះដោយរបៀបណា?

ផែនដីឡើងកម្ដៅបណ្ដាលមកពីកត្តាពីរសំខាន់ រួមមាន កត្តាធម្មជាតិ និងកត្តាមនុស្ស

កត្តាធម្មជាតិ

ការបញ្ចេញឧស្ម័នមេតានច្រើនហួសពីប៉ូលខាងជើង និងបណ្ដាតំបន់ដែលមានសំណើមកម្រិតខ្ពស់ កំពុងរួមចំណែកធ្វើឱ្យកម្ដៅផែនដីកើនឡើង។ ឧស្ម័នមេតានគឺជាឧស្ម័នផ្ទះកញ្ចក់មួយប្រភេទដែលអាចរក្សាកម្ដៅក្នុងបរិយាកាស។
បាតុភូតភ្នំភ្លើងផ្ទុះ បង្កើតបានជាធូលីយ៉ាងច្រើនក៏ជាមួយក្នុងចំណោមមូលហេតុដែលនាំឱ្យអាកាសធាតុក្ដៅ។
នៅពេលសីតុណ្ហភាពមធ្យមរបស់ផែនដីកើនឡើង ផ្ទាំងទឹកកកនៅឯប៉ូលទាំងពីររបស់ផែនដីក៏ត្រូវរលាយ និងធ្វើឱ្យស្រទាប់ទឹកកកកាបូនឌីអុកស៊ីត (CO2) ដែលនៅជ្រៅក្រោមទឹកកកត្រូវលេចឡើង ហើយក៏សាយភាយទៅក្នុងបរិយាកាសផែនដី គ្រាដែលព្រៃឈើលើផែនដីដែលមានតួនាទីស្រូបយកឧស្ម័ននេះក៏ចេះតែហិនហោចទៅៗ។ ពេលនេះ បរិមាណកាបូនឌីអុកស៊ីតបានកើនឡើងដល់កម្រិតខ្ពស់ខ្លាំង លើសពីសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងរបស់ធម្មជាតិ ទើបផែនដីត្រូវឡើងកម្ដៅជាបន្តបន្ទាប់។

កត្តាមនុស្ស

មនុស្សបានធ្វើឱ្យផែនដីឡើងកម្ដៅបន្តិចម្ដងៗរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន តាមរយៈការបំភាយឧស្ម័នពីសកម្មភាពផលិត ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ទៅក្នុងបរិស្ថានធម្មជាតិ។
បច្ចុប្បន្ន បាតុភូតផែនដីឡើងកម្ដៅ ភាគច្រើនគឺដោយសារមនុស្ស។ សកម្មភាពដុតឥន្ធនៈហ្វូស៊ីល ដែលរួមមាន ប្រេងសាំង ឬធ្យូងថ្មជាដើម ដែលបង្កើតឱ្យមានឧស្ម័នផ្ទះកញ្ចក់ បាន និងកំពុងរក្សាកម្ដៅនៅក្នុងបរិយាកាស។

ផលវិបាកដែលកើតឡើងពីបាតុភូតផែនដីឡើងកម្ដៅ

បាតុភូតកម្ដៅផែនដីកើនឡើង នឹងនាំឱ្យកើតមានផលវិបាកជាច្រើនរៀបមិនអស់ ក្នុងនោះមានជាអាទិ៍ អាកាសធាតុក្ដៅអូសបន្លាយពេលយូរជាងមុន នាំឱ្យមានគ្រោះរាំងស្ងួត ឆេះព្រៃ ព្យុះធូលី និងគ្រោះទឹកជំនន់ជាដើម។

បញ្ហាឡើងកម្ដៅផែនដីក៏នឹងធ្វើឱ្យខ្យល់អាកាសប្រែជាអាក្រក់ជាងមុន ដោយសារតែស្រទាប់អូហ្សូនលើដីក្រាស់ជាងមុន ព្រោះតែផ្សែងពុលកើនឡើង។ ប្រការនេះនឹងបណ្ដាលឱ្យមនុស្សត្រូវឈឺច្រើនជាងធម្មតា។

អត្រាផុតពូជនៃសត្វ និងរុក្ខជាតិក៏នឹងកើនឡើង ព្រោះតែសម្របខ្លួនមិនទាន់ពេល នៅពេលដី និងសមុទ្រត្រូវឆ្លងកាត់ការប្រែប្រួលឆាប់រហ័ស។

កម្ដៅផែនដីកើនឡើងក៏នឹងធ្វើឱ្យផ្ទាំងទឹកកកនៅតំបន់ប៉ូលត្រូវរលាយលឿនជាងធម្មតា បណ្ដាលឱ្យទឹកសមុទ្រកើនឡើងខ្ពស់ គំរាមកំហែងដល់បណ្ដាតំបន់ទំនាបនៅលើផែនដី។

ដំណោះស្រាយសម្រាប់បាតុភូតផែនដីឡើងកម្ដៅ រួមមាន

ការស្ដារ និងលើកកម្ពស់គុណភាពហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ
ការកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ឥន្ធនៈហ្វូស៊ីល
ការពារព្រៃឈើ
កាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថង់ប្លាស្ទិច
ការសន្សំសំចៃអគ្គិសនី និងទឹក
ការបរិភោគបន្លែ ផ្លែឈើឱ្យបានច្រើនជាងមុន
ការប្រើប្រាស់ប្រភពថាមបលបៃតង ថាមពលកកើតឡើងវិញ
ការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាថ្មីនៅក្នុងការការពារផែនដី។

May 2, 2024

ជប៉ុននឹងបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីពីអវកាសមកកាន់ផែនដី

តាមផែនការ ជប៉ុននឹងបាញ់បញ្ជូនថាមពលព្រះអាទិត្យពីទីអវកាសមកកាន់ផែនដីនៅឆ្នាំ 2025 ក្នុងទម្រង់មីក្រូវ៉េវ។ នេះគឺជាជំហានសំខាន់ឆ្ពោះទៅកាន់ការស្ថាបនារោងចក្រអគ្គិសនីព្រះអាទិត្យក្នុងទីអវកាស ដែលរួមចំណែកកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ឥន្ធនៈហ្វូស៊ីល និងទប់ទល់នឹងការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ។

ផ្កាយរណបសម្រាប់ធ្វើតេស្តរបស់ជប៉ុននឹងមានទំហំតូច ដោយមានទម្ងន់ប្រហែល 180 គីឡូក្រាម អាចបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនី 1 គីឡូវ៉ាត់ ពីកម្ពស់ 400 គីឡូម៉ែត្រ។ ថាមពលដែលប្រមូលបានពីព្រះអាទិត្យតាមរយៈផ្ទាំងសូឡា នឹងត្រូវបានបំប្លែងទៅជារលកមីក្រូវ៉េវ មុននឹងត្រូវបានបាញ់បញ្ជូនមកកាន់អង់តែននានានៅលើផែនដី។

គម្រោងខាងលើនេះគឺជាផ្នែកមួយរបស់កម្មវិធី OHISAMA (ដែលមានន័យថាព្រះអាទិត្យ នៅក្នុងភាសាជប៉ុន)។ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជប៉ុន បានសាកល្បងបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីនៅលើផែនដី ហើយគ្រោងនឹងធ្វើតេស្តពីយន្តហោះនៅក្នុងខែធ្នូខាងមុខ។

គំនិតស្ដីពីការផលិតអគ្គិសនីពីថាមពលព្រះអាទិត្យនៅក្នុងទីអវកាស ត្រូវបានលើកឡើងជាលើកដំបូងកាលពីឆ្នាំ 1968។ ចំណុចវិជ្ជមានរបស់បច្ចេកវិទ្យានេះគឺអាចផ្គត់ផ្គង់ថាមពលជាបន្តបន្ទាប់ដោយមិនអាស្រ័យលើអាកាសធាតុ ឬពេលវេលា។

April 21, 2024

ប្រព័ន្ធផលិតអគ្គិសនីព្រះអាទិត្យពីទីអវកាសជំនាន់ថ្មីរបស់អង់គ្លេស

(អង់គ្លេស) – Space Solar ឆ្ពោះទៅកាន់ការអភិវឌ្ឍផ្កាយរណបទំហំមួយគីឡូម៉ែត្រដែលបំពាក់ផ្ទាំងសូឡា និងប្រព័ន្ធកញ្ចក់ដើម្បីប្រមូលពន្លឺព្រះអាទិត្យ និងបាញ់បញ្ជូនមកកាន់ផែនដី ក្នុងទម្រង់រលកវិទ្យុ។

ក្រុមហ៊ុនធុរកិច្ចថ្មី Space Solar នៅប្រទេសអង់គ្លេសប្រកាសថា បានទទួលជោគជ័យមួយជំហាននៅក្នុងការអភិវឌ្ឍបច្ចេកវិទ្យាបញ្ជូនអគ្គិសនីដោយមិនប្រើខ្សែ ដែលជាជំហានសំខាន់ជួយប្រែក្លាយគំនិតស្ដីពីការផលិតអគ្គិសនីពីថាមពលព្រះអាទិត្យក្នុងទីអវកាសឱ្យទៅជាការពិត។

ជោគជ័យនេះនឹងជួយឱ្យក្រុមហ៊ុន Space Solar ឆ្ពោះទៅជិតដល់គោលដៅផ្គត់ផ្គង់ថាមពលស្អាតច្រើនជីហ្គាវ៉ាត់ដល់ផែនដី តាមរយៈការប្រើប្រាស់ផ្ទាំងសូឡាដែលដាក់នៅលើគន្លងតារាវិថីផែនដី។ នេះបើតាម Interesting Engineering ចុះផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី 7 មេសា 2024។

Space Solar គឺជាក្រុមហ៊ុនដំបូងគេលើពិភពលោក ដែលប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីដោយមិនបាច់មានខ្សែ 360 ដឺក្រេ។ ប្រព័ន្ធសម្រាប់សាកល្បង HARRIER របស់ពួកគេ ដោះស្រាយឧបសគ្គធំមួយនៅក្នុងការផលិតអគ្គិសនីពីព្រះអាទិត្យនៅក្នុងទីអវកាស។

មិនដូចទៅនឹងបច្ចេកវិទ្យាចាស់ ប្រព័ន្ធ HARRIER អនុញ្ញាតឱ្យបាញ់បញ្ជូនអគ្គិសនីទៅគ្រប់ទិស ដោយមិនត្រូវការផ្នែកចល័ត ជួយបង្កើនទាំងប្រសិទ្ធភាព ទាំងទំនុកចិត្ត។

Space Solar អាចនឹងអភិវឌ្ឍផ្កាយរណបដែលមានទំហំមួយគីឡូម៉ែត្រ បំពាក់ផ្ទាំងសូឡា និងប្រព័ន្ធកញ្ចក់ប្រមូលពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ អគ្គិសនីដែលផលិតបាននឹងត្រូវបានបំប្លែងទៅជារលកវិទ្យុប្រេកង់ខ្ពស់ និងបាញ់បញ្ជូនមកកាន់ប្រព័ន្ធទទួលនៅលើផែនដី។

ប្រព័ន្ធរបស់ក្រុមហ៊ុនខាងលើទទួលបានការគាំទ្ររបស់រដ្ឋាភិបាលអង់គ្លេស និងទីភ្នាក់ងារអវកាសអឺរ៉ុប។

April 9, 2024

កាត់បន្ថយកម្ដៅលើផែនដី ដោយការបាញ់អំបិលទៅកាន់អាកាស

កាលពីពេលថ្មីៗនេះ បច្ចេកវិទ្យាបង្កើនពន្លឺពពក ត្រូវបានធ្វើតេស្តជាលើកដំបូង ក្នុងបរិយាកាសខាងក្រៅ នៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។

ព្រឹកថ្ងៃទី 3 មេសា ឆ្នាំ 2024 ប្រព័ន្ធម៉ាស៊ីនបាញ់ភាគល្អិតអំបិល អមនឹងបច្ចេកវិទ្យាឆ្លាតវៃជាច្រើន ទៀត ត្រូវបានដំឡើងលើនាវា Hornet។ ផ្សែងភាគល្អិតអំបិលក៏ត្រូវបានបាញ់ឡើងទៅក្នុងអាកាសជាលើកដំបូង។ ការសាកល្បងនេះនឹងបើកផ្លូវសម្រាប់បច្ចេកវិទ្យាមួយដ៏មានសក្ដានុពល ជួយកាត់បន្ថយស្ថានភាពកើនឡើងកម្ដៅនៅទូទាំងសកលលោក។

វិធីសាស្ត្រនេះជួយឱ្យពពកមានពន្លឺជាងធម្មតា និងចាំងប្លាតវិទ្យុសកម្មព្រះអាទិត្យឱ្យត្រលប់ទៅកាន់ទីអវកាសបានច្រើនជាងមុន ដែលនេះនឹងជួយឱ្យផែនដីបានត្រជាក់ជាងមុន។ នេះបើតាមសារព័ត៌មាន New York Times។

យោងតាម New York Times ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនឹងត្រូវចំណាយពេលច្រើនខែដើម្បីវិភាគ។ ក៏ប៉ុន្តែ លទ្ធផលនៃការវិភាគនឹងជួយឱ្យអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដឹងថា តើបច្ចេកទេសបង្កើនពន្លឺពពកលើមហាសមុទ្រ មានប្រសិទ្ធភាព ឬអត់។ Robert Wood ប្រធានក្រុមស្រាវជ្រាវអំពីសមុទ្រប្រចាំសាកលវិទ្យាល័យ Washington ឱ្យដឹងដូច្នេះ។

Robert Wood យល់ថា អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអាចនឹងត្រូវចំណាយពេលមួយទសវត្សរ៍បន្ថែមទៀត ដើម្បីសាកល្បងបច្ចេកវិទ្យានេះ មុននឹងប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាបង្កើនពន្លឺពពកទ្រង់ទ្រាយធំជាផ្លូវការ ដើម្បីបញ្ចុះកម្ដៅផែនដី៕

April 8, 2024

ណាសារកឃើញបញ្ហានៅលើយានអវកាសដែលនៅឆ្ងាយពីផែនដី 24 ពាន់លានគីឡូម៉ែត្រ

យាន Voyager 1 បញ្ជូនទិន្នន័យគ្មានតម្លៃចាប់ពីចុងខែវិច្ឆិកា 2023 ដោយសារតែបន្ទះឈីបនៅលើយាន ទំនងជាបានប៉ះទង្គិចជាមួយនឹងភាគល្អិតថាមពលខ្ពស់។

ក្នុង 5 ខែកន្លង យានអវកាស Voyager 1 បានបញ្ជូនទិន្នន័យដែលមិនអាចអានបាន មកកាន់ផែនដី។ មុននោះ យាននេះតែងតែបញ្ជូនរលកសញ្ញាវិទ្យុជាទៀតទាត់ នៅពេលវាហោះកាន់តែឆ្ងាយពីប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅខែវិច្ឆិកា 2023 រលកសញ្ញាបែរជាខុសប្រក្រតី ព្រោះទិន្នន័យដែលវាបញ្ជូនមក មិនអាចឱ្យក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអានបាន ហើយពួកគេក៏មិនដឹងមូលហេតុនៃបញ្ហា។

ក្នុងខែមីនា 2024 ក្រុមវិស្វករណាសា បានបញ្ជូនរលកសញ្ញារំលឹកអំពីការបញ្ជាយាន ដើម្បីទាញយកព័ត៌មានពីប្រព័ន្ធរងផ្នែកទិន្នន័យនៃការហោះហើរ (FDS) របស់ Voyager 1។ ក្រោយពីបានបកស្រាយរលកសញ្ញាវិទ្យុឆ្លើយតបរបស់យាន ក្រុមវិស្វករក៏បានរកឃើញថា ដើមហេតុនៃបញ្ហាគឺស្ថិតនៅត្រង់អង្គចងចាំរបស់ FDS ត្រូវខូច។ នេះបើតាមទំព័រ Live Science ចុះផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី 5 មេសា។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ណាសានៅតែអាចរកវិធីដំណើរការ FDS ដោយមិនចាំបាច់មានឈីបដែលបានឆេះ និងស្ដារសមត្ថភាពបញ្ជូនទិន្នន័យរបស់យាន។ ប៉ុន្តែ ដំណោះស្រាយនេះត្រូវការពេលច្រើនខែទៀត។

ចាប់តាំងពីត្រូវបានបាញ់បង្ហោះកាលពីឆ្នាំ 1977 យាន Voyager 1 បានហោះឆ្ងាយពីព្រះអាទិត្យក្នុងល្បឿនប្រហែល 17 គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយ។ យាននេះបានហោះចូលដល់តំបន់អន្តរតារាកាលពីឆ្នាំ 2012 ហើយក៏ក្លាយជាយានដំបូងគេដែលធ្វើបានដូច្នេះ។ បច្ចុប្បន្ន វាគឺជាវត្ថុផលិតដោយមនុស្ស ដែលស្ថិតនៅឆ្ងាយពីផែនដីជាងគេបង្អស់។

April 6, 2024

រ៉ូបូតរបស់ណាសា ឆ្ពោះទៅកាន់ «ទន្លេជីវិត» ក្រៅភពផែនដី

យាន Curiosity របស់ទីភ្នាក់ងារអវកាសអាម៉េរិក (ណាសា) នឹងឆ្ពោះទៅកាន់តំបន់មួយដែលមិនទាន់ត្រូវបានស្រាវជ្រាវ ហើយអាចលាក់ភាវៈរស់ក្រៅភពផែនដី។

យោងតាមណាសា នៅក្នុងឆ្នាំទី 12 នៃបេសកកម្ម យានស្រាវជ្រាវលើដីភពអង្គារ Curiosity នឹងឆ្ពោះចូលទៅក្នុងតំបន់មួយដែលក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រជឿថា ជាផ្ទៃនៃទន្លេបុរាណមួយ ដែលត្រូវបានរំពឹងថា មានផ្ទុកភស្ដុតាងស្ដីពីភាវៈរស់។ នោះគឺជាតំបន់មួយដែលមិនធ្លាប់ត្រូវបានយានណាមួយស្រាវជ្រាវពីមុន ហើយត្រូវបានហៅថា Gediz Vallis។

Gediz Vallis មានរូបរាងដូចទៅនឹងសត្វពស់កំពុងលូនឆ្លងកាត់ Mount Sharp ដែលជាតំបន់ភ្នំដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ រាប់ពាន់លានឆ្នាំមុន ភ្នំនៅទីនេះត្រូវបានគេជឿថា ជាតំបន់បៃតង និងមានទឹកច្រើន។

ណាសាសង្ឃឹមថា Curiosity អាចរកឃើញភស្ដុតាងស្ដីពីភាវៈរស់ក្រៅភពផែនដី ដែលធ្លាប់មាននៅតំបន់នេះ ឬអាចជួបប្រទះអ្វីមួយដែលនៅមានជីវិត។

April 5, 2024

Tag: ផែនដី