“ការទទួលស្គាល់របស់ឪពុក-ម្តាយ នឹងជួយឱ្យកូនកើតមានមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯង និងធ្វើឱ្យគេអាចធ្វើរឿងផ្សេងៗបានល្អដូចគ្នាដែរ”
នៅពេលកូនធ្វើអំពើល្អ ឬមានស្នាដៃក្នុងការធ្វើអ្វីមួយគួរជាទីពេញចិត្តនោះ ឪពុក-ម្តាយកុំភ្លេចពោលពាក្យសរសើរ ឬឱ្យរង្វាន់ជាការតបស្នងទៅវិញផង ព្រោះរូបកូនខ្លួនឯងក៏ត្រូវការការទទួលស្គាល់ចំពោះខ្លួនគេដែរថា គេអាចធ្វើបាន ដូច្នេះពាក្យរីករាយសរសើរ ឬរង្វាន់ ក៏ប្រៀបដូចជាកម្លាំងដឹកនាំចិត្តមួយដែរ។
តែការឱ្យរង្វាន់ មិនមែនជាការសូកប៉ាន់កូននោះទេ មានជាច្រើនដងណាស់ដែលឪពុក-ម្តាយតែងប្រើរង្វាន់ធ្វើជា រឿងជន្លរចិត្តឱ្យកូនធ្វើនូវរឿងអ្វីម្យ៉ាងឱ្យបាន ឬបញ្ឈប់ទង្វើដែលមិនល្អ ដូចជា បើកូនញ៉ាំបាយអស់ពីចាន ម៉ាក់នឹងទិញសៀវភៅតុក្កតារឿងថ្មីមកឱ្យ ឬបើកូនឈប់យំ ម៉ាក់នឹងនាំទៅទិញនំញ៉ាំ ឬក៏ បើកូនប្រឡងបានលេខ1 ម៉ាក់នឹងទិញកង់ថ្មីឱ្យជាដើម។
រឿងទាំងអស់នេះ នឹងហុចផលឱ្យកុមាររៀនយល់ដឹង និងជ្រួតជ្រាបថា ការនឹងធ្វើអ្វីក៏ដោយ តែងតែមានចំណុចដូរដោះគ្នា ឬផលតបស្នងដែលគេពេញចិត្តជានិច្ច បើគ្មានរង្វាន់ គេនឹងមិនធ្វើទេ ដូច្នេះយើងហៅទង្វើបែបហ្នឹងថា ការសូកប៉ាន់កូន។
ការឱ្យរង្វាន់ មិនគួរឱ្យផ្ដេសផ្ដាស់ ឬមិនចាំបាច់ត្រូវតែជារបស់របរ វត្ថុ ឬលុយកាក់ជានិច្ចនោះទេ អាចជាការសរសើរដោយវាចាក៏បាន គួរឱ្យរង្វាន់នៅពេលដល់ពេលវេលាដែលស័ក្តិសម និងតាមភាពសមរម្យ។ គ្រប់ពេលដែលឱ្យ គួរប្រាប់ពីហេតុផលផងថា ដោយសារហេតុអីទើបកូនគួរតែបានទទួលរង្វាន់នេះ ដើម្បីឱ្យរង្វាន់នេះក្លាយជារង្វាន់ដែលមានតម្លៃ និងស័ក្តិសិទ្ធិ ត្រូវនឹងមនុស្សដែលស័ក្តិសមនឹងវាដូចគ្នា ដូចជា នៅពេលកូនបានជួយលើកមិត្តភ័ក្តិដែលជំពប់ជើងដួលរងរបួសនៅក្នុងទីលានក្មេងលេង ហើយក្រោកឡើងវិញមិនរួចជាដើមនោះ ឪពុក-ម្តាយគួរឱ្យរង្វាន់ដោយការនិយាយសរសើរ និងលើកតម្កើងនូវអ្វីដែលកូនបានធ្វើ ដែលវានឹងធ្វើឱ្យកូនមានមោទនភាពលើខ្លួនឯង និងរៀនយល់ដឹងក្នុងការធ្វើល្អតទៅទៀតដែរ៕
1.ឈប់បង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ ៈ កូនត្រូវការសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការទទួលយកពីឪពុកម្ដាយខ្លាំងបំផុត ហើយដូចគ្នាដែរ កូននឹងគ្មានសេចក្ដីសុខឡើយ បើត្រូវឪពុកម្ដាយធ្វើព្រងើយដាក់។ លោកអ្នកអាចដាក់ទោសកូនដោយវិធីនេះបាន អាចនឹងក្នុងរយៈពេលខ្លីៗ 30 ឬ 60វិនាទី រួចពន្យល់យ៉ាងខ្លីៗឱ្យកូនបានដឹងថា អ្នកមិនសប្បាយចិត្តចំពោះទង្វើដែលមិនស័ក្តិសមរបស់កូន ដូចជា “យើងមិនវាយអ្នកដទៃ” ជាដើម។
ចាប់ផ្ដើមដើរកម្សាន្តលើកោះ បាលី ត្រូវតែទៅទីកន្លែងស័ក្តិសិទ្ធិ វត្តអ៊ូឡាន់ ដានូ ប្រាតាន់ ជាវត្តល្បីឈ្មោះមួយស្ថិតនៅចំកណ្ដាលកោះ ដែលមានភាពស្រស់ស្អាតនៅកណ្ដាលទឹក មាត់បឹងទន្លេសាបប្រាតាន់។ ឆាកខាងក្រោយស្រស់ស្អាតដោយភ្នំភ្លើង ហាក់ដូចជាស្ថានសួគ៌ា និងមានចំណុចលេចធ្លោស្ថិតនៅលើទេវល័យកម្ពស់ 11ជាន់ សាងឡើងដើម្បីឧទ្ទិសដល់ទេពីដានូ អាទិទេពនៃខ្សែគង្គា អ្នកមើលថែទាំភាពឧត្ដមសម្បូរ។ អ្នកទេសចរអាចមកដើរលេងកម្សាន្តនៅទីនេះបានពេញមួយឆ្នាំ តែល្អបំផុតគឺអំឡុងពីខែមីនា ដល់ខែកក្កដា ព្រោះមិនសូវមានភ្លៀងច្រើន។
បើទៅលេងឥណ្ឌូនេស៊ី នៅកោះបាលីជាមួយនឹងកម្រិតនៃភាពសទ្ធាជឿជាក់មោះមុត ត្រូវតែទៅវត្តទឹកស័ក្តិសិទ្ធិ ឬវត្តធីរតា អេមភូល ដែលមានទឹកធម្មជាតិផុសឡើងមកពីក្រោមដី មានអាយុច្រើនជាង 1,000ឆ្នាំ ដោយមនុស្សម្នាភាគច្រើននិយមមកលាងជម្រះរាងកាយនៅក្នុងស្រះទឹកមួយនេះក្រោមជំនឿរបស់ជនជាតិហ៊ិនឌូដែលថា នឹងធ្វើឱ្យរឹងប៉ឹង ជួយបំបាត់រោគា បង្កើនសិរីមង្គលដល់ជីវិត។ អ្នកមកទីនេះត្រូវស្លៀកសារុង និងកំណាត់ដណ្ដប់ពីលើរាងកាយមួយកំណាត់ក្រោម និងហាមការថតរូបភាពអ្នកស្រុកបាលីខណៈ ដែលពួកគេកំពុងងូតទឹកជម្រះកាយ ព្រោះជារឿងដែលត្រូវបានហាមឃាត់។
មានព្រះវិហារធំដ៏ទាក់ទាញកែវភ្នែក គឺវត្តបេសាគីហ៍ ជាទីកន្លែងមួយទៀតដែលអ្នកស្រុកបាលីលើកតម្កើងជាវត្តហ្លួងនៃសាសនាហ៊ិនឌូ ដែលនៅទីនោះយើងនឹងបានឃើញអ្នកស្រុកបាលីទូលលីវត្ថុបូជានៅលើក្បាលតាមបែបបុរាណ។ នៅទីនោះមាន ព្រះវិហារបូជាព្រះព្រហ្ម ព្រះនារាយណ៍ និងព្រះសិវៈ អាទិទេពនៃហ៊ិនឌូ ដើម្បីសុំពរដល់គ្រប់ៗគ្នា ហើយវត្តបេសាគីហ៍ ថែមទាំងបានទទួលបានការចុះបញ្ជីជាបេតិកភណ្ឌពិភពលោក ដោយអង្គការយូណេស្កូតាំងពីឆ្នាំ1995 ទៀតផង។ សូមណែនាំថា មុននឹងចូលវត្ត កុំភ្លេចស្លៀកសារុង និងកំណាត់ដណ្ដប់ជើង ដើម្បីភាពសុភាពរាបសា។
ឆ្អែតពេញដោយបុណ្យកុសលជាបន្តជាមួយនឹងទីកន្លែងដ៏គួរឱ្យរំភើបចិត្ត គឺវត្តថាម៉ាន់ អាយុន ដែលជាអតីតព្រះរាជវាំងរបស់រាជវង្ស ម៉េងវី ដែលបច្ចុប្បន្នបានបើកឱ្យសាធារណជនចូលទៅទស្សនាហើយ។ វត្តថាម៉ាន់ អាយុន នេះសាងឡើង ដើម្បីចម្លងចក្រវាលតាមជំនឿរបស់សាសនាហ៊ិនឌូ ដូចជាចេតិយខ្ពស់ គឺភ្នំព្រះសុមេរុ និងស្រះទឹកព័ទ្ធជុំវិញ គឺមហាសមុទ្រ ដែលជាកំពែងនៃភាពនៅលើផុតកាលវេលាហ្នឹងឯង។