ការរលាយនៃផ្ទាំងទឹកកកប៉ូលខាងត្បូង អាចបណ្ដាលឱ្យកម្ពស់ទឹកសមុទ្រឡើងខ្ពស់ជាងបច្ចុប្បន្ន ៥ ម៉ែត្រ នៅឆ្នាំ ៣០០០ បើសិនជានិន្នាការកើនឡើងនៃកំដៅរបស់ផែនដីដូចបច្ចុប្បន្ន នៅតែបន្តកើតឡើង។
ព័ត៌មានមិនល្អខាងលើនេះត្រូវប្រកាសដោយសាកលវិទ្យាល័យ Hokkaido កាលពីថ្ងៃទី ២២ ធ្នូ ២០២១ នៅលើទស្សនាវដ្ដី Glaciology ដោយយោងទៅតាមការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេ។
ក្រុមស្រាវជ្រាវបានព្យាករថា បើសិនមិនកាត់បន្ថយការបំភាយឧស្ម័នផ្ទះកញ្ចក់ បាតុភូតរលាយផ្ទាំងទឹកកក នឹងរួមចំណែកធ្វើឱ្យកម្ពស់ទឹកសមុទ្រកើនឡើងពី ៧.៨ ដល់ ៣០ សម នៅឆ្នាំ ២១០។ ការគណនាថ្មីស្ដីអំពីផ្ទាំងទឹករលាយជាបន្តបន្ទាប់បង្ហាញថា ដល់ឆ្នាំ ៣០០០ ស្ថានភាពអាកាសធាតុចេះតែក្ដៅឡើងៗ នឹងនាំឱ្យកម្ពស់ទឹកសមុទ្រកើនឡើងថែមពី ១.៥ ដល់ ៥.៤ ម៉ែត្រ។
ប្រការខាងលើនេះនឹងធ្វើឱ្យតំបន់ប្រជុំជននៅក្បែរសមុទ្រ ក្លាយជាទីតាំងដែលមិនអាចរស់នៅបាន។ កត្តាសំខាន់បំផុតដែលនៅពីក្រោយបាតុភូតអាក្រក់បំផុតស្ដីពីកម្ពស់ទឹកសមុទ្រនេះគឺ ហានិភ័យនៃការរលាយផ្ទាំងទឹកកកនៅភាគនិរតិនៃប៉ូលខាងត្បូង។ ផ្ទាំងទឹកកកនេះស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដែលទំនងជាទាបជាងកម្ពស់នៃទឹកសមុទ្រ មានន័យថា លំហូរទឹកសមុទ្រអាចនាំយកទឹកក្ដៅចូលមកតំបន់របស់ផ្ទាំងទឹកកកនេះ។
យោងតាមទីភ្នាក់ងារអវកាសអាម៉េរិក (NASA) នេះគឺជាជំហានដំបូងនៅក្នុងប្រតិកម្មជាបណ្ដាញ ក្នុងនោះ ទឹកក្ដៅនឹងរំលាយស្រទាប់នៃផ្ទាំងទឹកកកបន្តិចម្ដងៗ ធ្វើឱ្យវាត្រូវរួមតូច។ នៅពេលផ្ទាំងទឹកកករលាយបន្តិចម្ដងៗ ពួកវាក៏លែងមានសមត្ថភាពរក្សាទន្លេទឹកកក។ ដូច្នេះ ទន្លេទឹកកកនឹងអណ្ដែតចេញទៅសមុទ្រកាន់តែលឿន និងកាន់តែសកម្ម។
ដំណើរការខាងលើនេះអាចកើតឡើងខ្លាំងក្លាជាងបច្ចុប្បន្ន។ ពីមួយថ្ងៃ ទៅមួយថ្ងៃ ផ្ទាំងទឹកកកអណ្ដែតចេញទៅសមុទ្រក៏ចេះតែកើនឡើង ធ្វើឱ្យទឹកសមុទ្រចេះតែឡើងខ្ពស់។
អាជ្ញាធរគ្រប់គ្រងដែនអាកាសនិងបរិយាកាស (NOAA) របស់ សហរដ្ឋអាម៉េរិក បានឱ្យដឹងថា កម្ពស់ទឹកសមុទ្របានកើនឡើងពី ២១ ទៅ ២៤ សម ចាប់ពីឆ្នាំ ១៨៨០។ ល្បឿននេះបានកើនទ្វេដងចាប់ពី ១.៤ សម/ឆ្នាំ ក្នុងសតវត្សរ៍ទី ២០ រហូតដល់ ៣.៦ មម/ឆ្នាំ ចាប់ពីឆ្នាំ ២០០៦ ដល់ឆ្នាំ ២០១៥៕
