កាលពីសប្ដាហ៍មុន ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានកំណត់ «អត្តសញ្ញាណ» នៃទម្រង់ទី ២ របស់ វ៉ារ្យ៉ង់អូមីក្រុង ដែលគេពិបាករកឃើញដោយការធ្វើតេស្ត PCR។ វាត្រូវបានអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រហៅថា ទម្រង់ «បំបាំងកាយ» របស់ អូមីក្រុង ដែលទំនងជានឹងបង្កការស្មុគស្មាញក្នុងការតាមដាន និងគ្រប់គ្រងការឆ្លងរាលដាលបន្ថែមទៀត។
វត្តមានរបស់ទម្រង់ថ្មីខាងលើនេះ បាននាំឱ្យក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្របំបែក វ៉ារ្យ៉ង់អូមីក្រុង ជា ២ ទម្រង់ រួមមាន អូមីក្រុងស្ដង់ដា (ទម្រង់ដើម) ឬហៅថា BA.1 និងទម្រង់ថ្មី BA.2។ មកដល់បច្ចុប្បន្ន BA.1 គឺជាទម្រង់ដែលគេស្គាល់ច្រើន និងត្រូវបានរកឃើញក្នុងប្រទេសរាប់សិប ហើយកំពុងឆ្លងរាលដាលយ៉ាងឆាប់រហ័ស ជំនួស វ៉ារ្យ៉ង់ ដេលតា។ ចំណែកទម្រង់ BA.2 ទើបតែត្រូវបានរកឃើញជិត ១០ ករណីប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ BA.2 ពុំមានចំណុចពិសេសដែលផ្ដល់ភាពងាយស្រួលដល់ការធ្វើតេស្ត PCR សោះឡើយ។ ប្រការនេះអាចប៉ះពាល់ដល់ការតាមដានអំពីអត្រានៃការឆ្លងរាលដាលរបស់ BA.2។
ជាធម្មតា វីរុស SARS-CoV-2 (កូវីដ-១៩) រួមមានហ្សែនចំនួន ៤ គឺ N, S, E និង ORF។ ការធ្វើតេស្ត PCR ពេញលេញអាចរកឃើញហ្សែនទាំងនេះ។ អូមីក្រុង ទម្រង់ដើម ខ្វះកំណាត់ហ្សែន S ដូច្នេះ ការធ្វើតេស្ត PCR នៅតែអាចរកឃើញអ្នកវិជ្ជមាននឹង អូមីក្រុង ដោយមិនបាច់វិភាគហ្សែន។ «អូមីក្រុងបំបាំងកាយ» មានចំណុចដូចគ្នាជាច្រើន ធៀបនឹង អូមីក្រុងដំបូង ប៉ុន្តែ កំណាត់ហ្សែន S នៅតែមាន នាំឱ្យមានការពិបាកក្នុងបែងចែកប្រភេទ នៅពេលធ្វើតេស្ត PCR។
ជាមួយ BA.1 ការធ្វើតេស្ត PCR អាចរកឃើញចំណុចពិសេស «ខ្វះកំណាត់ហ្សែន S» ដើម្បីបែងចែកវាជាមួយនឹង ដេលតា ដូច្នេះ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រមានភាពងាយស្រួលក្នុងការ «ដាក់ស្លាក» ទៅលើសំណាកដែលគួរឱ្យសង្ស័យ ដើម្បីធ្វើការវិភាគហ្សែនដោយសុក្រឹត។ ដូច្នេះ បន្ទប់ពិសោធនានាអាចរកឃើញវត្តមានរបស់ អូមីក្រុង ទម្រង់ BA.1 នេះ ចាប់ពី ២ ដល់ ៣ ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីបានយកសំណាកមកធ្វើតេស្ត។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនឹងត្រូវចំណាយពេលពី ២ ដល់ ៣ សប្ដាហ៍ នៅក្នុងការកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់ អូមីក្រុង ប្រភេទ«បំបាំងកាយ»។
វេជ្ជបណ្ឌិត Davey Smith ប្រធានផ្នែកជំងឺឆ្លងនៃសាកលវិទ្យាល័យ California San Diego (អាម៉េរិក) អះអាងថា ការយឺតយ៉ាវនេះអាចប៉ះពាល់ដល់ដំណើរការនៃការព្យាបាលអ្នកជំងឺកូវីដ-១៩ ព្រោះថា ក្រុមគ្រូពេទ្យត្រូវការដឹងអំពីពេលវេលាដែលត្រូវប្ដូរវិធីសាស្ត្រព្យាបាល។ ថ្នាំប្រភេទខ្លះ មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការប្រឆាំងនឹង ដេលតា ប៉ុន្តែ មិនសូវមានប្រសិទ្ធភាពចំពោះ អូមីក្រុង។
បច្ចុប្បន្ន អូមីក្រុង ប្រភេទ «បំបាំងកាយ» ត្រូវបានរកឃើញនៅ កាណាដា, អូស្ត្រាលី, អង់គ្លេស និង អាហ្វ្រិកខាងត្បូង។ ប៉ុន្តែ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រឱ្យដឹងថា ត្រូវការពេលបន្ថែមទៀតដើម្បីអាចយល់ច្បាស់អំពីភាពសាហាវរបស់វា៕
