បញ្ហាកាកសំណល់ប្លាស្ទិក បានក្លាយជាបញ្ហាសកលដ៏ធំមួយដែលពិភពលោកកំពុងយកចិត្តទុកដាក់ ខណៈសំរាម និងកាកសំណល់ប្លាស្ទិកបានកើនឡើងកាន់តែច្រើន និងផ្តល់ផលប៉ះពាល់កាន់តែធំដល់ជីវិតមនុស្ស រួមទាំងជីវចម្រុះជាពិសេសសត្វនៅបាតសមុទ្រ។ ការកើនឡើងនៃកម្តៅផែនដី រួមទាំងការបំពុលបរិយាកាស សុទ្ធតែជាបញ្ហាសកលដែលពិភពលោកកំពុងយកចិត្តទុកដាក់ និងអប់រំប្រជាជនឱ្យយកចិត្តទុកដាក់លើការកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថង់ប្លាស្ទិក ខណៈពេលដែលប្រទេសជាច្រើននៅតំបន់អាស៊ីបានចាប់ឃាត់បទល្មើសដឹកកាកសំណល់ប្លាស្ទិកបានជាច្រើនលានតោនក្នុង 1ឆ្នាំៗ។
នៅកម្ពុជា ដោយសារតែឥទ្ធពលនៃបញ្ហាបរិស្ថាន បានធ្វើឱ្យយើងទទួលរងនូវឥទ្ធិពលអាកាសធាតុក្តៅខ្លាំង រួមទាំងបញ្ហាជាច្រើនទៀតដែលប៉ះពាល់ដល់វិស័យទេសចរណ៍ រួមទាំងការរស់នៅរបស់ប្រជាជនទូទាំងប្រទេសដែលប្រកបរបរកសិកម្ម។ ហេតុនេះហើយទើបថ្មីៗនេះក្រសួងបរិស្ថានបានរៀបចំឱ្យមានយុទ្ធនាការក្នុងការគ្រប់គ្រងសំណល់ប្លាស្ទិក និងលើកទឹកចិត្តឱ្យមានការរឹតបន្តឹងការប្រើប្រាស់ថង់ប្លាស្ទិក ដោយការគិតប្រាក់បន្ថែមដល់អតិថិជនដែលប្រើប្រាស់ថង់នៅផ្សារទំនើបជាដើម។ ទន្ទឹមនឹងនេះ មានអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តជាច្រើន ដែលក្នុងនោះរួមទាំងកូនខ្មែរមួយចំនួនផងដែរនោះ បានរុករកវិធីសាស្រ្តថ្មីៗដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិកដោយការផលិតថង់ចេញពីធម្មជាតិ រួមទាំងការប្រើប្រាស់បំពង់បឺតចេញពីដើមថ្នក់ទឹក និងកែវផលិតពីបំពង់ឫស្សីជាដើម។
ឯកឧត្តម នេត ភក្ត្រា រដ្ឋលេខាធិការ និងជាអ្នកនាំពាក្យនៃក្រសួងបរិស្ថាន ថ្មីៗនេះបានអំពាវនាវឱ្យប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់កាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថង់ប្លាស្ទិកដើម្បីកាត់បន្ថយសំរាម និងផលប៉ះពាល់ដល់បរិស្ថាន។ ឯកឧត្តមបញ្ចាក់ថា ថង់ប្លាស្ទិកត្រូវបានគេចាត់ទុកជាសារធាតុដែលបំពុលខ្លាំងដល់បរិស្ថាន ព្រោះវាត្រូវការពលវេលាច្រើនរយឆ្នាំដើម្បីកម្ទេច ឬរលាយនៅក្នុងដី។ វាបានផ្តល់ផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់សង្គម សុខភាព និងបរិស្ថាន ដូចជាធ្វើឱ្យស្ទះប្រព័ន្ធបង្ហូរទឹកនៅក្នុងទីក្រុងដែលបណ្ដាលឱ្យមានជំនន់ទឹកភ្លៀង បាត់បង់សោភណភាពទីក្រុង និងនាំឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ី រួម-ទាំងជីវចម្រុះជាច្រើនទៀតនៅក្នុងទន្លេទៀតផង។
ឯកឧត្តម នេត ភក្ត្រា បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «សំណល់ប្លាស្ទិកជាជម្រកនៃភ្នាក់ងារចម្លងជំងឺ និងផ្ទុកសារធាតុគីមីពុល ដែលវាអាចជ្រាបចូលទៅក្នុងដី នាំឱ្យខូចគុណភាពដី និងទឹកថែមទៀតផង។ ក្រៅពីនេះ នៅពេលយើងប្រើប្រាស់វាជាមួយវត្ថុក្តៅៗ សារធាតុគីមីរបស់វាក៏បណ្តាលឱ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាពមនុស្សខ្លាំងផងដែរ»។
បច្ចុប្បន្ននេះនៅកម្ពុជាមានបរិមាណសំរាមប្រមាណជាង1ម៉ឺនតោនក្នុង1ថ្ងៃៗសម្រាប់ទីប្រជុំជន ដោយជាមធ្យមប្រជាជននៅក្នុងទីក្រុងធំៗបានបង្កើតសំរាមប្រមាណជា 1គីឡូក្រាមក្នុង 1ថ្ងៃ ខណៈប្រជាជននៅតាមតំបន់ជនបទត្រូវបានគេរកឃើញថា បានបង្កើតសំរាមប្រមាណជា 0.5 ឬកន្លះគីឡូក្រាមក្នុង 1ថ្ងៃ។ ជារួម ប្រសិនបើមើលពីបរិមាណសំរាមនៅកម្ពុជាដែលមានចំនួនរហូតដល់ទៅជិត 4លានតោនក្នុង 1ឆ្នាំៗនោះ ក្នុងចំណោមសំរាមជិត 4លានតោននេះមានសំណល់ប្លាស្ទិកប្រមាណ 800,000តោន ឬប្រហែលជា 20% នៃចំនួនសំរាមសរុប។ ចំពោះបញ្ហាការកែច្នៃ និងការដឹកជញ្ជូនទៅទីលានចាក់សំរាមនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ក្រសួងបរិស្ថានបានបញ្ជាក់ថា មានសំណល់ 56.9% ត្រូវបានយកទៅទីលានចាក់សំរាម ខណៈសំរាមត្រឹមតែ 20%ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានប្រមូលទិញសម្រាប់កែច្នៃឡើងវិញ និង 30%ផ្សេងទៀតត្រូវបានគេដុតចោល ឬបោះចោលមិនត្រឹមត្រូវ។ បញ្ហាទាំងអស់នេះត្រូវការការចូលរួមដោះស្រាយពីអាជ្ញាធរ និងពីប្រជាជននៅទូទាំងប្រទេសដើម្បីដោះស្រាយដោយការកាត់បន្ថយសំណល់ប្លាស្ទិក។
នៅក្នុងយន្តការនៃការដោះស្រាយនានា ក្រៅពីការទុកដាក់សំរាម និងការកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថង់ប្លាស្ទិក ការងាកមកគាំទ្រផលិតផលខ្មែរដែលបង្កើតឡើងតាមបែបរបៀបប្រពៃណី អាចជាជម្រើសប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់មួយ ដែលផ្តល់ផលចំណេញជាច្រើនសម្រាប់កម្ពុជា។ មុនមានថង់ប្លាស្ទិកសម្បូរហូរហៀរនៅក្នុងប្រទេស ប្រជាជនខ្មែរតែងនិយមប្រើប្រាស់ធម្មជាតិដើម្បីវេចខ្ចប់ ខណៈដែលដីនៅទូទាំងប្រទេស នៅមានសល់ច្រើនសម្រាប់ដាំដុះដំណាំទាំងអស់នោះ។ ស្លឹកចេក ស្លឹកឈូក ស្លឹកត្នោត និងស្លឹករុក្ខជាតិជាច្រើនប្រភេទទៀតដែលសុទ្ធតែជាធនធានកកើតឡើងវិញ និងអាចក្លាយជាឧបករណ៍វេចខ្ចប់ដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ប្រជាជន។ ក្រៅពីនេះយើងឃើញថា បើទោះបីជាមិនមានថង់ប្លាស្ទិកក៏ដោយ ក៏ការវេចខ្ចប់ និងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់បែបប្រពៃណីរបស់យើងមានភាពសម្បូរបែបតាំងពីបុរាណមកម្ល៉េះ។ មុនមានវត្តមានកញ្ច្រែងប្លាស្ទិក ខ្មែរយើងបានបង្កើតកញ្ច្រែង ឫស្សី កន្ត្រកផ្តៅ ថង់ក្រណាត់ រួមទាំងឧបករណ៍ជាច្រើនទៀតដែលអាចដាក់សម្ភារបានយ៉ាងគត់មត់ និងមាំទាំ និងថែមទាំងមិនប៉ះពាល់ដល់បរិស្ថានទៀតផង។ តែដោយសារតែបច្ចុប្បន្ននេះ ប្លាស្ទិកមានតម្លៃថោក ហើយងាយរកនៅក្នុងទីផ្សារផងនោះ ផលិតផលខ្មែរទាំងអស់នោះ ស្ទើរតែត្រូវបានគេបំភ្លេចចោល ដែលធ្វើឱ្យអ្នកកែច្នៃនានានៅតាមសហគមន៍ផលិតទាំងឡាយ លក់មិនដាច់ ក៏សម្រេចចិត្តបោះបង់របរច្នៃសម្ភារប្រើប្រាស់ពីធម្មជាតិនេះទៅធ្វើការចំណាកស្រុក ឬប្រកបរបរផ្សេងវិញ។ កត្តានេះបានធ្វើឱ្យយើងបាត់បង់របស់របរល្អៗដែលពិភពលោកកំពុងត្រូវការ ហើយងាកមកបំផ្លាញខ្លួនឯង។
ផ្ទុយមកវិញ ប្រសិនបើប្រជាជនខ្មែរជាច្រើនចាប់ផ្តើមផ្តល់តម្លៃចំពោះផលិតផលក្នុងស្រុក ឬងាកមកប្រើប្រាស់ផលិតផលកែច្នៃពីធម្មជាតិដែលជាកេរដំណែលដូនតាខ្មែរបានបន្សល់ទុកឱ្យនោះវិញ យើងនឹងអាចចូលរួមចំណែកយ៉ាងច្រើនក្នុងការដោះស្រាយផលប៉ះពាល់ដល់បរិស្ថាន។ ចង់មិនចង់ ប្រសិនបើមានការគាំទ្រច្រើន ផលិតផលទាំងអស់នោះអាចនឹងត្រូវរៀបចំឡើងឱ្យមានស្តង់ដាខ្ពស់សម្រាប់ចែកចាយនៅក្នុងទីផ្សារ ឬអាចនាំចេញទៅកាន់ទីផ្សារពិភពលោកទៀតផង ព្រោះបច្ចុប្បន្ននេះប្រជាជននៅលោកខាងលិច ឬមនុស្សម្នាជាច្រើនបានចាប់ផ្តើមត្រូវការរបស់ប្រើប្រាស់ដែលផលិតចេញពីធម្មជាតិនេះកាន់តែច្រើនឡើង។ ហេតុនេះយើងគួរពិចារណាប្រើប្រាស់សម្ភារឧបករណ៍បែបបុរាណឡើងវិញ ដើម្បីជាការចូលរួមចំណែកអភិវឌ្ឍជីវភាពគ្រួសារប្រជាជននៅតាមសហគមន៍ផង ចូលរួមផ្សព្វផ្សាយផលិតផលខ្មែរផង និងដើម្បីចូលរួមដោះស្រាយបញ្ហាបរិស្ថានផងដែរ៕
