អ្វីៗទាំងឡាយបង្កើតឡើងដោយមនុស្ស វាមិនកើតឡើងដោយខ្លួនឯងទេ គឺត្រូវមានអ្នកបង្កើត។ ប្រសិនបើយើងខ្សោយ យើងបង្កើតវាឡើងដោយលំបាក បង្កើតមិនបាន ឬអាចនឹងស្លាប់ដោយសារតែការបង្កើតទៀតផង។ តួយ៉ាងដូចជា ម្ដាយដែលខ្សោយ ពេលបង្កើតកូន អាចគ្រោះថ្នាក់អ៊ីចឹងដែរ តែប្រសិនបើម្ដាយនោះមានសុខភាពខ្លាំង គឺបង្កើតកូនបានដោយស្រួល។ មនុស្សអាចបង្កើតមនុស្សបានហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអាច ធ្វើឱ្យមនុស្សទាំងអស់ក្លាយទៅជាអ្នកដឹកនាំ? ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអាចធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចដឹកនាំជីវិតខ្លួនឯង ដោយទុកឱ្យពួកគេបង្កើតភាពស្មោកគ្រោក ឬបង្កើតរឿងលំបាកទៅដល់អ្នកដទៃ? ហេតុអ្វីបានជាយើងទុកឱ្យកូនក្មេងដែលកើតមកខុសផ្ទៃមាតាមានវាសនាខុសគ្នា បើពួកគាត់មិនមានសិទ្ធិនៅក្នុងការចាប់កំណើតផង?
តើយើងធ្វើម៉េច អាចជួយមនុស្សឱ្យក្លាយទៅជាអ្នកដឹកនាំបាន? ដើម្បីឱ្យពួកគេក្លាយជាមនុស្សល្អ មនុស្សអស្ចារ្យ និងមានសមត្ថភាពដឹកនាំខ្លួនឯងនិងអ្នកដទៃទៅរកភាពឧត្តុង្គឧត្តមខ្ពង់ខ្ពស់។ មនុស្សយើងមានជម្រើសតែ2ទេ គឺនាំខ្លួនឯងឡើងឋានសួគ៌ឬចុះឋាននរក តែមនុស្សភាគច្រើនដឹកនាំខ្លួនឯងចុះទៅឋាននរកវិញ។ ជាទូទៅ ផ្លូវចុះទៅឋាននរក មនុស្ស100នាក់អាចចុះបានទាំង100នាក់ តែបើចង់ឡើងឋានសួគ៌វិញ មនុស្ស100នាក់គឺអាចឡើងបានប្រហែលតែ1នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ផ្លូវដែលនាំមនុស្សឱ្យក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ គឺដូចគ្នានឹងផ្លូវដែលនាំមនុស្សឱ្យឡើងឋានសួគ៌ដែរ។ ដូច្នេះ វាទាមទារឱ្យយើងមានការតាំងចិត្ត និងប្តេជ្ញាខ្ពស់ណាស់ ដើម្បីកសាងសង្គមភាពជាអ្នកដឹកនាំ នៅជំនាន់ពួកយើង។ ដើម្បីសម្រេចបេសកកម្មនេះ យើងមិនអាចរស់ដើម្បីតែខ្លួនឯងទៀតទេ ហើយ យើងក៏មិនអាចធ្វើអ្វីតែម្នាក់ឯងទៀតដែរ។ យើងត្រូវចាប់ផ្តើម ធ្វើយ៉ាងម៉េចដើម្បីឱ្យស្ថាប័នយើង មនុស្សគ្រប់គ្នាគឺសុទ្ធតែអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ? ខ្ញុំយល់ថា មនុស្សគ្រប់គ្នា គឺសុទ្ធតែអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ បើពួកគេមាន3ចំណុច៖ ដឹង ខ្លួន ធ្វើ។
ចំណុចទី1 – ដឹង3៖ យើងចង់អភិវឌ្ឍស្ថាប័នរបស់យើងឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នា គឺសុទ្ធតែអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ មិនថាពួកគាត់ជាអ្នកដឹកនាំ ឬជាបុគ្គលិក គឺត្រូវតែដឹង3៖ ដឹងទី1 – ដឹងថាពួកគាត់មកធ្វើការដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា និងបង្កើតភាពរុងរឿង មាន-ន័យថាវត្តមានរបស់ពួកគាត់ គឺដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហា និងបង្កើតភាពរុងរឿង។ ពួកគាត់មិនគួរមកធ្វើការដើម្បីយកតែប្រាក់ខែ ឬគ្រាន់តែមករៀនយកបទពិសោធប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគាត់មកដោះស្រាយបញ្ហា និងបង្កើតភាពរុងរឿង។ យើងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឱ្យពួកគាត់ម្នាក់ៗ មកធ្វើការដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាឱ្យតិចជាង10% និងបង្កើតភាពរុងរឿងឱ្យធំជាង90%។
ដឹងទី2 – ដឹងថា Everything is because of meand I am the source of everything មានន័យថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺដោយសារតែខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគឺជាប្រភពនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ យើងត្រូវធ្វើឱ្យពួកគាត់ដឹងថាពេលដែលពួកគាត់មកធ្វើការ គឺកុំគិតថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺដោយសារតែអ្នកដទៃទៀត។ ប្រសិនបើកន្លែងធ្វើការមានបញ្ហា គឺមកពីខ្ញុំមិនចេះដោះស្រាយ មិនចេះខ្វល់ មិនចេះគិត និងមិនចេះធ្វើម៉េចដើម្បីធ្វើឱ្យវាមានភាពល្អប្រសើរ។ ប្រសិនបើមកធ្វើការជួបមេល្អឬថៅកែល្អ គឺរៀនសូត្រពីគាត់ តែប្រសិនបើមកធ្វើការជួបមេឬថៅកែមិនល្អ គឺត្រូវដឹកនាំជំនួសគាត់។ជាទូទៅខ្ញុំសង្កេតឃើញថា បុគ្គលិកភាគច្រើនខុសធ្ងន់កន្លែងហ្នឹង។ ពេលពួកគាត់មកធ្វើការជួបមេឬថៅកែល្អ គាត់ថាវាជាសំណាង គាត់មានឱកាសដែលបានជួបមេឬថៅកែល្អ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមកជួបមេឬថៅកែមិនល្អ ពួកគាត់នឹងនិយាយដើម ត្អូញត្អែរ ឬរត់ចោលតែម្តង។ តាមពិតឱកាសដឹកនាំ គឺនៅកន្លែងមេឬថៅកែមិនល្អ ពីព្រោះប្រសិនបើមេឬថៅកែល្អ តើងាយឯណានឹងមានឱកាសទៅដឹកនាំជំនួសគាត់? ប៉ុន្តែប្រសិនបើមេឬថៅកែមិនល្អ មានន័យថា មេឬថៅកែឯណាចង់យ៉ាប់ឬចង់មានបញ្ហា? មេឬថៅកែណាក៏ចង់រុងរឿង និងចង់មានសុភមង្គលដែរ។ អ៊ីចឹងកាលណាមេឬថៅកែមានបញ្ហា គឺគាត់កំពុងតែដង្ហោយហៅរកអ្នកជួយគាត់ ហើយប្រសិនបើយើងអាចជួយដោះស្រាយបញ្ហាគាត់បាន យើងនឹងក្លាយទៅជាអ្នកមានគុណរបស់គាត់។ កាលណាយើងក្លាយទៅជាអ្នកមានគុណរបស់មេ គឺយើងមានតម្លៃឬឱកាសក្លាយមេ ឬដឹកនាំជំនួសមេ។ ឱកាសនេះ គឺពិតជាល្អណាស់សម្រាប់បុគ្គលិកគ្រប់គ្នា។ បុគ្គលិកគ្រប់គ្នា គឺអាចជាប្រភពនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង មិនថានៅក្នុងស្ថាប័នណាទេ អ្នកអាចចាប់ផ្តើមធ្វើនូវអ្វីដែលអ្នកចង់ ដើម្បីសម្រេចបាននូវអ្វីដែលប្រាថ្នា ដោយគ្រាន់តែអ្នកជាអ្នកចាប់ផ្តើមមុន ពោលគឺកុំចេះតែចង់ ហើយមិនធ្វើ។
ដឹងទី3 – ដឹងថាធ្វើអ្វីក៏ដោយ គឺធ្វើខ្លួនជាគ្រូកន្លែងនោះ។ បើធ្វើអ្វី1ត្រូវចេះឱ្យច្បាស់ និងអាចបង្រៀនគេបានឬអាចក្លាយជាគ្រូបង្រៀនផ្នែកហ្នឹងបាន។ ខ្ញុំសិក្សាឃើញមនុស្សភាគច្រើន តែងតែបាត់ឱកាសដោយសារតែចេះអ្វី1មិនច្បាស់ ឬចេះអ្វី1មិនប្រាកដ។ប្រសិនបើយើងចេះធ្វើអ្វី1ឱ្យពិតប្រាកដ ចេះច្បាស់អាចបង្រៀនគេបាន ឬក្លាយជាគ្រូជំនាញឯកទេសខាងហ្នឹង គឺខ្ញុំជឿថា យើងនឹងអាចមានឱកាសក្លាយទៅជាអ្នកដឹកនាំ។ គ្រប់ស្ថាប័នទាំងអស់ ប្រសិនបើយើងអាចកសាងបុគ្គលិកឱ្យក្លាយទៅជាគ្រូបាន ស្ថាប័ននោះនឹងក្លាយទៅជាស្ថាប័នអ្នកដឹកនាំ។ នៅលើលោកនេះទោះបីយើងមិនចេះអ្វីក៏ដោយ ឱ្យតែមានគ្រូបង្រៀនគឺចេះបានទាំងអស់។ នៅប្រទេសជប៉ុនគេចាត់ទុកគ្រូ គឺជាអ្នកដឹកនាំ។
ចំណុចទី2 – ខ្លួន3៖ មិនថាយើងជានរណា យើងត្រូវតែធ្វើខ្លួន៖ ទី1 – ជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ទី2 – ជាមនុស្សឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងទី3 – ជាមនុស្សទទួលខុសត្រូវ។សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សដែលមានលក្ខណៈទាំង3នេះមិនងាយរកទេ។ ឧទាហរណ៍ដូចជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ យើងសម្បូរអ្នកទទួលត្រូវ ប៉ុន្តែអ្នកទទួលទាំងខុសទទួលទាំងត្រូវ គឺមិនសូវមានទេ។ ពាក្យទទួលខុសត្រូវនេះ គឺមានន័យសំខាន់2គឺ 1 – ប្រសិនបើចង់ឱ្យអ្វី1កើតឡើង គឺត្រូវតែមានអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងការបង្កើតហើយបើគ្មានអ្នកទទួលខុសត្រូវទេ រឿងនោះមិនអាចកើតឡើងបានឡើយ។ 2- ប្រសិនបើមានបញ្ហាអ្វី1 គឺត្រូវតែមានអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងការដោះស្រាយ ហើយបើគ្មានអ្នកទទួលខុសត្រូវក្នុងការដោះស្រាយទេ បញ្ហានោះមិនអាចបាត់ទៅវិញឡើយ។មានបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ គេតែងសួររកអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ ជារួមមានន័យថា ទាំងការបង្កើត និងទាំងការដោះស្រាយបញ្ហា គឺត្រូវតែមានអ្នកទទួលខុសត្រូវ។
ចំណុចទី3 – ធ្វើ3៖ 1 – សុបិន្ត – Dream ៖ ភាពអស្ចារ្យនៃមនុស្សជាតិ គឺកើតពីសុបិន មិនមែនចំណេះដឹងទេ។ ក្ដីសុបិនឬការស្រមៃ ដើរលឿនជាងចំណេះដឹង។ បើគ្មានក្តីស្រមៃ គឺគ្មានអ្វីកើតឡើងឡើយ ហើយបើគ្មានក្តីស្រមៃ ចំណេះដឹងគឺឥតន័យ។ តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាពខុសគ្នានៃមនុស្សយើង គឺមិនត្រឹមតែសុបិនទេ ទាល់តែមានកម្លាំងទី2 – ធ្វើសកម្មភាព – Drive ៖ មានន័យថា យើងត្រូវតែធ្វើសកម្មភាពឆ្ពោះទៅរកក្ដីសុបិនរបស់យើង។ ឧទាហរណ៍យើងមានក្ដីសុបិនចង់ទៅខេត្តព្រះសីហនុ មនុស្សភាគច្រើនបានត្រឹមតែសុបិន តែមិនធ្វើសកម្មភាពឬធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកក្តីសុបិននោះឡើយ។ មនុស្សដែលខ្លាំង គឺតែងតែមានក្ដីសុបិន បូកនឹងធ្វើសកម្មភាព។ បើមានតែក្ដីសុបិន ហើយគ្មានសកម្មភាព គឺស្មើនឹងទទេ (Dream without drive is nothing) តែបើមានតែសកម្មភាព គ្មានក្តីសុបិន គឺស្មើនឹងឥតបានការ។ ដូច្នេះបើមានទាំងសុបិន និងមានទាំងសកម្មភាព គឺស្មើនឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ មានសុបិន និងមានសកម្មភាព គឺជារឿងល្អ តែវាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។ កម្លាំងទាំង២នេះអាចនឹងមិនសម្រេចជោគជ័យ បើគ្មានកម្លាំងទី3 – វិន័យ – Discipline ៖ នៅពេលដែលយើងបើកឡាន បើយើងស្រវឹង គ្មានវិន័យនៅក្នុងការបើកបរ នោះអាចបណ្ដាលឱ្យគ្រោះថ្នាក់។ មនុស្សដែលមិនអាចសម្រេចក្តីសុបិនភាគច្រើន មិនមែនពួកគេមិនធ្វើសកម្មភាពទេ តែពួកគេខ្វះវិន័យ។ មនុស្សភាគច្រើនមានសុបិនដែរ តែសុបិននោះមិនមានតម្លៃគ្រប់គ្រាន់ ដែលនាំឱ្យពួកគេធ្វើសកម្មភាពពិតប្រាកដ។ ពួកគាត់ភាគច្រើនធ្វើសកម្មភាពលេងៗ ហើយចង់បានលទ្ធផលមែនទែន។ បើយើងមានក្ដីសុបិនខ្សោយ សកម្មភាពមិនខ្លាំង វិន័យមិនខ្ពស់ ទោះបីជាយើងប្រាថ្នាអ្វីក៏ដោយ គឺមិនអាចសម្រេចបានឡើយ៕
