យើងទាំងអស់គ្នាធ្លាប់ឮហើយថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺដោយសារតែអ្នកដឹកនាំ ហើយអ្នកដឹកនាំគឺជាប្រភពនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង មានន័យថា អ្នកដឹកនាំគឺមានតួនាទីជាអ្នកដោះស្រាយបញ្ហា និងជាអ្នកបង្កើតភាពរុងរឿង។ អ្វីៗគឺដោយសារតែអ្នកដឹកនាំ និងផ្ញើវាសនាលើអ្នកដឹកនាំ ហើយបើមានបញ្ហាអ្វី គឺបន្ទោសតែអ្នកដឹកនាំ។ តែគំនិតឬគតិបណ្ឌិតដែលថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺដោយសារតែខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគឺជាប្រភពនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង វាគឺជាគំនិតឬគតិបណ្ឌិតទទួលខុសត្រូវខ្លួនឯង ខ្លួនទីពឹងខ្លួន និងផ្ញើវាសនាលើខ្លួនឯង ហើយបើមានបញ្ហាអ្វី គឺបន្ទោសតែខ្លួនឯង។ គំនិតឬគតិបណ្ឌិតនេះ គឺអាចជួយឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ មានន័យថា មនុស្សម្នាក់ៗគឺសុទ្ធតែទទួលខុសត្រូវជាអ្នកដោះស្រាយបញ្ហា និងជាអ្នកបង្កើតភាពរុងរឿងដោយខ្លួនឯង។ ដូចទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធបានត្រាស់ថា អ្នកជាអ្វីថ្ងៃនេះ គឺជាអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើពីមុនមក ហើយអ្នកនឹងក្លាយជាអ្វីនៅថ្ងៃអនាគត គឺជាអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើថ្ងៃនេះ។
អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គឺដោយសារតែខ្ញុំ តើមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ក្នុងន័យអ្នកដឹកនាំ គឺផ្តោតលើបញ្ហា។ បញ្ហាអ្វីក៏ដោយ គឺដោយសារតែខ្ញុំហើយខ្ញុំត្រូវតែជាអ្នកដោះស្រាយបញ្ហា ដោយមិនទុកឱ្យបញ្ហាទាំងនោះរស់ និងដកដង្ហើមនៅជាមួយនឹងខ្ញុំឡើយ។ បញ្ហា គឺស្មើនឹងជំងឺ មានន័យថា បើមនុស្សមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងមនុស្សមានជំងឺ។ បើខ្ញុំមានបញ្ហាគឺស្មើនឹងខ្ញុំមានជំងឺ ហើយបើខ្ញុំមិនដោះស្រាយ តើឱ្យនរណាមកដោះស្រាយជំនួសខ្ញុំបាន? ជាងនេះទៅទៀត បើបងប្អូនខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងបងប្អូនខ្ញុំមានជំងឺ។ បើឪពុកម្តាយខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងឪពុកម្តាយខ្ញុំមានជំងឺ។ បើប្តីប្រពន្ធខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងប្តីប្រពន្ធខ្ញុំមានជំងឺ។ បើកូនចៅខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងកូនចៅខ្ញុំមានជំងឺ។ បើស្ថាប័នខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងស្ថាប័នខ្ញុំមានជំងឺ។ បើប្រជាពលរដ្ឋខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងប្រជាពលរដ្ឋខ្ញុំមានជំងឺ។ បើប្រទេសជាតិខ្ញុំមានបញ្ហា គឺស្មើនឹងប្រទេសជាតិខ្ញុំមានជំងឺ។ល។ តើខ្ញុំអាចរស់នៅ និងមានសេចក្តីសុខតែម្នាក់ឯងបានទេ បើអ្នកនៅជុំវិញខ្ញុំ មនុស្សជាទីស្រាឡាញ់របស់ខ្ញុំ គឺសុទ្ធតែមានជំងឺ? តើខ្ញុំអាចរស់ដោយគ្មានសីលធម៌ គុណធម៌ និងបើកភ្នែកមើលទុក្ខវេទនានៃការឈឺចាប់ទាំងនេះបានទេ? បើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ខ្ញុំគិតតែទម្លាក់កំហុសឱ្យអ្នកដទៃ ហើយខ្ញុំសុខចិត្តរស់ និងដកដង្ហើមជាមួយនឹងបញ្ហា ដោយគ្មានសេចក្តីខ្មាសអៀនបន្តិចសោះឡើយឬយ៉ាងណា?
ខ្ញុំ គឺជាប្រភពនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង តើមានន័យដូចម្តេច? ក្នុងន័យអ្នកដឹកនាំ គឺផ្តោតលើភាពរុងរឿង។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គឺវាមិនបង្កើតឡើងដោយខ្លួនឯងទេ គឺបង្កើតឡើងដោយមានអ្នកបង្កើត។ បើខ្ញុំចង់បានល្អ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើល្អ។ បើខ្ញុំចង់បានប្រពន្ធល្អ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជាប្តីល្អ។ បើខ្ញុំចង់បានកូនល្អ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជាឪពុកម្តាយល្អ។ បើខ្ញុំចង់បានកូនចៅល្អ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជាមេដឹកនាំល្អ។ បើខ្ញុំចង់បានសង្គមល្អ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើជាពលរដ្ឋល្អ។ ដូចគ្នានេះដែរ បើខ្ញុំចង់ឱ្យគេរាប់អានខ្ញុំ គឺខ្ញុំត្រូវតែទៅរាប់អានគេ។ បើខ្ញុំចង់ឱ្យគេស្រឡាញ់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំត្រូវតែស្រឡាញ់គេ។ បើខ្ញុំចង់ឱ្យគេធ្វើល្អដាក់កូនខ្ញុំ គឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអំពើល្អដាក់កូនគេ។បើខ្ញុំចង់ឱ្យគេគោរពឪពុកម្តាយខ្ញុំ គឺខ្ញុំត្រូវតែគោរពឪពុកម្តាយគេ។ បើខ្ញុំចង់រៀនពូកែ គឺខ្ញុំត្រូវតែពូកែរៀន។ បើខ្ញុំចង់ចេះ គឺខ្ញុំត្រូវតែខំរៀន បើខ្ញុំចង់មាន គឺខ្ញុំត្រូវតែខំរក។ ពោលគឺ បុគ្គលសាបព្រោះពូជណានឹងទទួលបានផលហ្នឹង។ បើខ្ញុំមិនធ្វើនូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់ តើធ្វើម៉េចឱ្យខ្ញុំទទទួលបាននូវអ្វីដែលខ្ញុំប្រាថ្នា? ខ្ញុំ គឺជាប្រភពនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង៕
ដោយលោក ហោ ចាន់រដ្ឋា អ្នកស្រាវជ្រាវភាពជាអ្នកដឹកនាំ និងជាអ្នកនិពន្ធសៀវភៅ ភាពជាអ្នកមានកំពូល។
