ផ្សិតអំបោះជាប្រភេទរុក្ខជាតិបន្លែម្យ៉ាងដែលគេអាចយកទៅច្នៃធ្វើជាម្ហូបម្ហាបានច្រើនមុខ ដូចជាឆាសាច់មាន់ ឆាសាច់ជ្រូក សាច់គោ ឬស្ងោជ្រក់ជាមួយសាច់មាន់ ជាដើម ជាពិសេសអាចយកទៅដាក់លាយជាមួយបបរគ្រឿង ឬយកធ្វើម្ហូបផ្សេងៗទៀតសម្រាប់កម្មវិធីបុណ្យទាន ឬពិធីមង្គលការជាដើម ទើបជាហេតុធ្វើឱ្យផ្សិតប្រភេទនេះមានតម្រូវការខ្ពស់នៅលើទីផ្សារ តែវាបែរជាពុំសូវមានកសិករដាំច្រើនឡើយនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
យុវជន ម៉េង សុភ័ក្ត្រ ដែលជានិស្សិតកំពុងសរសេរសារណាត្រៀមឡើងការពារបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទកសិកម្មបានឱ្យដឹងថា មុននឹងបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ខ្លួនគេ និងយុវជនជាច្រើននាក់ទៀតបានសាកល្បងបណ្តុះផ្សិតអំបោះនេះឡើងដើម្បីទុកជាបទពិសោធ សម្រាប់បង្កើតកសិដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួននៅស្រុកកំណើតក្នុងគោលបំណងចែកចាយលក់នៅលើទីផ្សារឱ្យបានទូលំទូលាយទូទាំងប្រទេសកម្ពុជានាពេលខាងមុខ។ ក្រោយពីបានសាកល្បងធ្វើការបណ្តុះផ្សិតអំបោះរួមគ្នាមួយរយៈនៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យផ្ទាល់តាម-រយៈការសិក្សាកន្លងមក ពួកគេបានទទួលជោគជ័យ100% ដោយអាចប្រមូលផលផ្សិតលក់នៅលើទីផ្សារបានចំនួន 4-5គីឡូក្រាមជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងចំណោមដំណាំផ្សិតចំនួន 2,000កញ្ចប់ ហើយក្នុងមួយគីឡូក្រាមអាចលក់បោះដុំបានក្នុងតម្លៃ 5,000រៀលទៀតផង ចំណែកម៉ូយយកទៅលក់រាយបន្តមានតម្លៃចន្លោះពី7,000 ទៅ8,000រៀល។
យុវជនខាងលើបន្តថា ក្រោយពីទទួលបានបទពិសោធជោគជ័យក្នុងការបណ្តុះផ្សិតអំបោះរួចមក ប្អូនប្រុសបានត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតដែលស្ថិតនៅក្នុងភូមិលេខ6 ឃុំព្រែកតានង់ ស្រុកកោះសូទិន ខេត្តកំពង់ចាម ដើម្បីរៀបចំកសិដ្ឋានតូចមួយនៅផ្ទះរបស់ខ្លួន សាកល្បងដាំដុះផ្ទាល់ខ្លួនចំនួនតែ1,000កញ្ចប់សាជាថ្មីម្តងទៀត ហើយក៏ទទួលបានជោគជ័យដូចការគ្រោងទុកដែរ ដោយប្អូនអាចប្រមូលផលបានប្រមាណជា 1-2គីឡូក្រាមជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីឱ្យប្រជាជននៅទីនោះបានសាកល្បងធ្វើជាម្ហូបអាហារពិសា និងលក់ទៅឱ្យម៉ូយនៅផ្សារដែលត្រូវបានពួកគាត់សរសើរថា ផ្សិតអំបោះពិតជាមានរសជាតិឆ្ងាញ់មែន។
ពីដំបូង កុំថាឡើយដាំដុះផ្សិតប្រភេទនេះ ប្រជាជននៅក្នុងភូមិខាងលើមិនទាំងស្គាល់អ្វីទៅដែលហៅថាផ្សិតអំបោះនេះផង តែក្រោយពីបានភ្លក្សរសជាតិម្តងហើយ ពួកគាត់តែងមករកទិញម្តងទៀតដែលកត្តានេះបានធ្វើឱ្យប្អូន សុភ័ក្ត្រគិតថា ងាយស្រួលរកទីផ្សារ និងមិនចាំបាច់ដឹកជញ្ចូនទៅលក់ទីឆ្ងាយឡើយ គឺលក់នៅក្បែរផ្ទះក៏មានអ្នកមកទិញដែរ។
ប្អូនប្រុសបន្តថា ដោយសារតែរវល់សរសេរសារណាបញ្ចប់ការសិក្សារ បច្ចុប្បន្នប្អូនបានសម្រេចចិត្តផ្អាកការដាំដុះផ្សិតមួយរយៈសិន រង់ចាំការប្រឡងចប់ជាស្ថាពរ ទើបវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតម្តងទៀត ដើម្បីពង្រីកកសិដ្ឋានឱ្យបានកាន់តែធំឡើងដោយគ្រោងដាំដុះដល់ទៅ 10,000ថង់ដើម្បីប្រមូលផលឱ្យបានប្រមាណពី20 ទៅ30គីឡូក្រាមជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដែលនឹងអាចធ្វើឱ្យជីវភាពគ្រួសារបានល្អប្រសើរឡើង ពោលគឺប្រសើរជាងរកការងារធ្វើដែលបានប្រាក់ចំណូលប្រចាំខែសឹងមិនគ្រប់ចំណាយប្រចាំថ្ងៃទៅវិញផងនោះ។
និស្សិត ម៉េង សុភ័ក្ត្រ បានរៀបរាប់ថា ផ្សិតអំបោះដុះលូតលាស់នៅក្នុងបរិស្ថានធម្មជាតិសើមមិនស្ងួតក្រៀម និងប្រើរុក្ខជាតិពុកផុយដែលមានសំណើមពី60 ទៅ70ភាគរយ និងសីតុណ្ហភាពពី25ទៅ28អង្សាC។ វាជាដំណាំម្យ៉ាងដែលត្រូវការសំណើម និងភាពត្រជាក់គ្រប់ពេលវេលា ហើយមិនសូវចូលចិត្តឱ្យគេរំខានឡើយក្នុងពេលកំពុងលូតលាស់។ ផ្សិតអំបោះ គឺជាប្រភេទផ្សិតដែលងាយស្រួលបណ្តុះ ការចំណាយថវិកាក៏តិច ប្រើកម្លាំងពលកម្មក៏តិច វត្ថុធាតុដើមដែលយកមកប្រើប្រាស់ក៏ជាកាកសំណល់ដែលងាយស្រួលរកមកបណ្តុះ ដែលមានដូចជាអាចម៍រណា ស្នូលគ កន្ទក់ស្រូវ ម្សៅអង្ករដំណើប ជីអ៊ុយរេ និងកំបោរស ប៉ុន្តែវាទាមទារឱ្យអ្នកដាំដុះត្រូវមានភាពអំណត់អត់ធន់ព្យាយាម ជាពិសេសបំផុតផ្តោតលើការអនុវត្តតាមលក្ខណៈបច្ចេកទេស និងអនាម័យឱ្យបានស្អាតជានិច្ច។
ប្អូន ម៉េង សុភ័ក្ត្រ ក៏បានប្រាប់ពីរូបមន្តធាតុផ្សំផងដែរ ដែលរួមមានអាចម៍រណាចំនួន 100គីឡូ-ក្រាម មេផ្សិតអំបោះចំនួនពី3 ទៅ3.5ដប កន្ទក់ម៉ដ្ឋ10គីឡូក្រាម ម្សៅអង្ករដំណើប 1គីឡូក្រាម កំបោរស0.5គីឡូក្រាម(កន្លះគីឡូ) ជីអ៊ុយរ៉េទម្ងន់ 0.3គីឡូក្រាម(3ខាំ)។ បន្ទាប់ពីរកវត្ថុធាតុផ្សំទាំងនេះបានមកហើយ គេត្រូវរែងអាចម៍រណាដើម្បីយកសម្បក និងចំណាំងឈើចេញ ហើយត្រូវលាយវត្ថុធាតុដើមទាំងនោះទៅតាមរូបមន្តខាងលើឱ្យបានច្បាស់លាស់ ហើយដាក់ធាតុផ្សំនីមួយៗទៅតាមស្រទាប់ៗ រួចទើបច្របល់ធាតុផ្សំទាំងនោះឱ្យចូលគ្នាបានសព្វល្អ ហើយត្រូវយកដៃជ្រោយល្បាយនោះឱ្យសព្វស្មើ និងត្រូវចេះការពារខ្លួនឯងដោយការយកម៉ាស់ ឬក្រមាមករុំច្រមុះផង។
បន្ទាប់ពីលាយល្បាយរួច គេត្រូវប្រមូលល្បាយនោះមកពូតផ្ដុំជាដុំៗ រួចវែកល្បាយនោះឱ្យមានប្រហោង បន្ទាប់មកស្រោចដោយទឹកស្អាតទៅក្នុងប្រហោងនោះ ដោយយកដៃច្របល់ល្បាយជាមួយទឹកដែលចាក់ចូលទៅនោះឱ្យបានសព្វល្អ ដែលធ្វើឱ្យមានសំណើមប្រហែល60 ទៅ70ភាគរយ ចៀសវាងកុំឱ្យស្ងួតពេក និងកុំឱ្យសើមពេកទើបជាការប្រសើរ។
បន្ទាប់ពីចាក់ទឹកផ្សើមរួច យើងត្រូវប្រមូលល្បាយទាំងនោះទុកមួយឡែក យកក្រណាត់តង់មកគ្របពីលើទុកចោលមួយរយៈពី1 ទៅ3ថ្ងៃនៅក្នុងម្លប់សម្រាប់អាចម៍រណាចាស់ និងសម្រាប់អាចម៍រណាថ្មីត្រូវគ្របចោលរយៈពេល7 ទៅ10ថ្ងៃ។ បន្ទាប់មកត្រូវត្រឡប់ល្បាយនោះឱ្យបានសព្វល្អចំនួន 2ដងអំឡុងពេលគ្របនោះ។ លុះគ្រប់តាមរយៈពេលខាងលើហើយ ត្រូវបើកគម្របក្រណាត់តង់ចេញហើយច្រកល្បាយទៅក្នុងថង់ឱ្យបានទម្ងន់ពី 8ខាំ ទៅ1គីឡូក្រាមក្នុងមួយថង់។ បន្ទាប់មកត្រូវបុកល្បាយនោះឱ្យណែនល្អ តែត្រូវធ្វើដោយថ្នមៗដើម្បីកុំឱ្យថង់រហែកការពារចូលទឹកនៅពេលចំហុយ ដែលបណ្តាលឱ្យមេផ្សិតមិនដើរល្អក្នុងថង់ល្បាយ។
ដំណាក់កាលបន្ទាប់ គេយកកងមកចងមាត់ថង់ល្បាយ ដោយដាក់សំឡីក្នុងប្រហោងមាត់ថង់ល្បាយ ហើយគ្របមាត់ថង់ល្បាយដោយថង់ប្លាស្ទិក និងកៅស៊ូកង រួចទើបចាប់ផ្តើមយកទៅដាក់ចំហុយនៅក្នុងឆ្នាំងចំហុយដាស់ដំណេកល្បាយរយៈពេល3 ទៅ4ម៉ោង រួចសឹមយកចេញទៅដាក់សំដិលចោលរយៈពេល 12ម៉ោងទៀត រួចហើយទើបបើកគម្របដាក់មេផ្សិតអំបោះចូល ដោយត្រូវរោលឱ្យក្ដៅជាមួយភ្លើងចង្កៀងអាល់កុលដើម្បីសម្លាប់មេរោគ ជាពិសេសត្រូវយកឡាំងបាំងកុំឱ្យត្រូវខ្យល់នាំឱ្យមេរោគជ្រៀតចូលបាន។
ដំណាក់កាលចុងក្រោយ គេត្រូវយកថង់ល្បាយនីមួយៗទៅដាក់ផ្តុំគ្នានៅក្នុងរោងដែលបិទជិតមិនមានពន្លឺថ្ងៃចេញចូល។ ចន្លោះពី21 ទៅ25ថ្ងៃទើបមេផ្សិតដើរពេញកញ្ចប់ល្បាយ ពេលនោះទើបគេចាប់ផ្ដើមស្រោចទឹករយៈពេល 7ថ្ងៃទៀត ផ្សិតនឹងចាប់ផ្តើមលាស់ចេញមកអាចប្រមូលផលបានជាបណ្តើរៗ ហើយត្រូវបន្តស្រោចទឹកមួយថ្ងៃ2 ទៅ3ដង ឬ4 ទៅ5ដងទៅតាមលក្ខខណ្ឌអាកាសធាតុថាត្រជាក់ ឬក្តៅ។
គេអាចប្រមូលផលផ្សិតអំបោះបានរហូតដល់ទៅ 3ខែ ឬ5ខែឯណោះទើបវាឈប់ឱ្យផល ហើយពេលនោះគេនឹងចាប់ផ្តើមធ្វើការដាំបណ្ដុះសាជាថ្មីឡើងវិញម្ដងទៀត។ ចំណែកវិធីសាស្ត្រធ្វើយ៉ាងណាកុំឱ្យអស់ផ្សិតលក់នោះ គឺគេត្រូវធ្វើការដាំបណ្ដុះជារបៀបវិលជុំ គឺប្រមូលផលអស់ពីមួយរោង ក៏មានមួយរោងទៀតដល់ពេលប្រមូលផលជាបន្តបន្ទាប់គ្នាជាប់រហូតមិនដាច់ហ្នឹងឯង៕
