អ្នកនិពន្ធសៀវភៅ “វិធីសាស្ត្រលើកកម្ពស់មនុស្សវ័យជំទង់” និងជាអតីតអ្នកជំនាញអប់រំនៅសាកលវិទ្យាល័យ Stanford អ្នកស្រី Lythcott-Haims បានលើកឡើងថា មុនក្លាយជាមនុស្សពេញវ័យ កុមារចាំបាច់ត្រូវមានការបណ្តុះបណ្តាល និងយកចិត្តទុកដាក់ឱ្យបានខ្លាំងដើម្បីផ្តល់មូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ការរស់នៅដល់ពួកគេ។
កុមារអាចក្លាយជាមនុស្សរឹងមាំ ឬជាមនុស្សទន់ខ្សោយអាស្រ័យលើការចូលរួមមួយផ្នែកធំរបស់អាណាព្យាបាល ហេតុនេះលោកស្រីបានផ្តល់ដំបូន្មានមួយចំនួនដូចខាងក្រោម។
1. អាណាព្យាបាលធ្វើជាអ្នកផ្តល់សិទ្ធិ មិនមែនផ្តាច់ការនោះទេ
តាមការស្រាវជ្រាវពីការអភិវឌ្ឍចិត្តសាស្ត្រ បានរកឃើញថាអាណាព្យាបាលជាច្រើនប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រសំខាន់ៗចំនួន 3យ៉ាងដើម្បីអប់រំកូន។ ទី1 គឺបណ្តែតបណ្តោយ ទី2 ប្រើអំណាចផ្តាច់ការ និងទី3 ផ្តល់សិទ្ធិសម្រេចក្នុងកម្រិតមួយតែស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រង និងតម្រង់ទិស។
ជម្រើស 2ខាងដើមជាជម្រើសមិនល្អទាល់តែសោះសម្រាប់ការអប់រំក្មេង តែភាគច្រើនគេឃើញថា អាណាព្យាបាលចូលចិត្តប្រើវា ព្រោះមានអ្នកខ្លះរវល់ខ្លាំងក៏បណ្តោយក្មេងឱ្យរស់នៅតាមបែបបណ្តែតបណ្តោយ ខណៈអ្នកខ្លះទៀតប្រើសិទ្ធិច្រើនជ្រុលរហូតធ្វើឱ្យក្មេងក្លាយជាមនុស្សមិនល្អ ឬបាក់ស្បាតជាដើម។ ចំពោះវិធីសាស្ត្រទី3 ជាវិធីល្អដែលអាចជួយក្មេងឱ្យក្លាយជាមនុស្សល្អដោយមិនបាច់បង្ខំ។ អាណាព្យាបាលដែលប្រើវិធីសាស្ត្រទី3 បានផ្តល់ក្តីស្រឡាញ់ និងសិទ្ធិមួយចំនួនក្នុងការសម្រេចលើវាសនារបស់កូនៗ តែពួកគាត់នៅតែប្រើវិធីសាស្ត្រណែនាំ និងកំណត់លក្ខខណ្ឌដើម្បីធានាកូនៗរបស់គាត់មានសមត្ថភាពខ្ពស់នៅថ្ងៃអនាគត។
2. កុំធ្វើឱ្យកូនមានសម្ពាធជាមួយកិច្ចការផ្ទះ
អាណាព្យាបាលជាច្រើនតែងតែជំរុញកូនដោយដាក់កំហិតឱ្យធ្វើកិច្ចការផ្ទះឱ្យហើយជាមុនសិនមុននឹងជូនទៅដើរកម្សាន្ត ឬសម្រាក តែចំណុចទាំងអស់នេះអាចជះឥទ្ធិពលអាក្រក់លើក្មេងប្រសិនបើគេមិនសូវមានសមត្ថភាព ឬចាប់មិនបាននូវអ្វីដែលគ្រូបង្រៀនទាំងស្រុងនៅសាលា។ កិច្ចការផ្ទះអាចក្លាយជាសម្ពាធ ហើយធ្វើឱ្យកូនក្លាយជាមនុស្សស្អប់ការសិក្សា និងជំរុញឱ្យពួកគេកាន់តែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់ទៅៗរហូតលែងចង់រៀនក៏មានដែរ។
អាណាព្យាបាលខ្លះបន្ទោស និងដាក់បន្ទុកទាំងស្រុងលើកូននៅពេលពួកគេធ្វើកិច្ចការសាលាមិនទាន់ ឬធ្វើកិច្ចការស្រាវជ្រាវកៀកថ្ងៃកំណត់ជាដើមដែលធ្វើឱ្យកូនៗមានសម្ពាធខ្លាំង។ អាណាព្យាបាលដែលមានការយល់ដឹងខ្ពស់ពីវិធីសាស្ត្រក្នុងការធ្វើជាអាណាព្យាបាលល្អ គេតែងតែប្រើប្រាស់ឱកាសទាំងអស់នេះដើម្បីជួយពន្យល់កូនបន្ថែមនៅផ្ទះ ហើយនាំពួកគេឱ្យមានអារម្មណ៍ថាការធ្វើកិច្ចការផ្ទះជាពេលល្អដែលឪពុកម្តាយបានយកចិត្តទុកដាក់ ហើយមានមនុស្សស្និទ្ធស្នាលជួយពន្យល់លើចំណុចដែលមិនច្បាស់ពីសាលា។ ចំណុចទាំងអស់នេះអាចធ្វើឱ្យពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ថា ស្និទ្ធស្នាលមានរបៀប និងកាន់តែមើលឃើញពីភាពទទួលខុសត្រូវរបស់អាណាព្យាបាល។
3. ជំរុញកូនឱ្យសាកល្បងធ្វើការងារណាដែលមានហានិភ័យ
ជាទូទៅរាល់ការអភិវឌ្ឍអ្វីទាំងអស់ក្នុងការរស់នៅ ចាំបាច់ត្រូវឆ្លងកាត់រឿងខ្លះដែលជារឿងប្រថុយប្រថាន ឬរឿងដែលមានហានិភ័យ។ មនុស្សអភិវឌ្ឍន៍ចាំបាច់ត្រូវហ៊ានសម្រេចចិត្តខ្ពស់ ក្នុងការចាកចេញពីតំបន់សុវត្ថិភាព (comfort zone) ដើម្បីសាកល្បងអ្វីដែលថ្មី និងដោយឯករាជ្យ។
ចំពោះក្មេងៗ តាមការស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ដោយសារតែពួកគេមិនត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលទម្លាប់ក្នុងការសម្រេចចិត្ត ហេតុនេះពួកគេអាចចាប់ផ្តើមសាកល្បងរឿងរ៉ាវដែលមានហានិភ័យនៅអាយុ 18ឆ្នាំ តែអ្វីដែលគេជួបប្រទះនេះ វាអាចធ្វើឱ្យពួកគេបាក់ស្បាត និងមិនអាចធ្វើអ្វីកើតបើគ្មានអាណាព្យាបាល។ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ អាណាព្យាបាលគួរសាកល្បងបង្រៀនពួកគេឱ្យធ្វើការងារទាំងឡាយណាដែលគេមិនធ្លាប់ធ្វើ ហើយបង្កើនភាពវៃឆ្លាតដល់ពួកគេក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាពីតូចៗ ហេតុនេះនៅពេលពួកគេធំឡើង គេអាចមានសេចក្តីក្លាហានក្នុងការធ្វើរឿងរ៉ាវជាច្រើនក្នុងផ្លូវវិជ្ជមាន។
4. អភិវឌ្ឍកូនៗឱ្យចេះធ្វើដំណើរ និងទំនាក់ទំនងល្អក្នុងសង្គម
ក្មេងៗជាច្រើនអាចមានការភ័យខ្លាច ហើយមិនអាចធ្វើការងារបានល្អប្រសិនបើពួកគេនៅឆ្ងាយពីមនុស្សដែលគេធ្លាប់ស្គាល់ ឬទៅឆ្ងាយពីតំបន់ដែលគេរស់នៅ ហេតុនេះអាណាព្យាបាលគួរសាកល្បងបណ្តុះបណ្តាលកូននូវវិធីសាស្ត្រងាយៗដើម្បីជួយពួកគេឱ្យកាន់តែមានភាពក្លាហានឡើង។
ចំណុចដែលអាណាព្យាបាលអាចធ្វើបាន គឺអាចនាំកូនទៅកាន់កន្លែងនានាឱ្យបានច្រើន ដើម្បីឱ្យពួកគេស្គាល់បរិស្ថានឱ្យបានច្រើនប្រភេទ និងបង្រៀនពួកគេនូវមេរៀននានាដើម្បីឱ្យជួយពួកគេ ដូចជាវិធីសាស្ត្រក្នុងការកំណត់ចំណាំពីសញ្ញាចរាចរណ៍វិធីសាស្ត្រប្រើប្រាស់ Mobile Apps ដើម្បីស្វែងរកផ្លូវនានាក្នុងតំបន់ និងវិធីសាស្ត្រទំនាក់ទំនងងាយៗជាដើម។ នៅពេលពួកគេស្គាល់បរិស្ថានច្រើនប្រភេទគេអាចនឹងក្លាយជាមនុស្សមានទំនុកចិត្តជាងអ្នកដទៃ នៅថ្ងៃខាងមុខ៕
