កសិករដែលប្រកបរបរចិញ្ចឹមទាជាច្រើនគ្រួសារនៅក្នុងខេត្តកណ្តាលកំពុងតែមានភាពសប្បាយរីករាយ ដោយសារតែមុខរបរនេះអាចធ្វើឱ្យជីវភាពរស់នៅរបស់ពួកគាត់មានភាពល្អប្រសើរឡើងកាន់តែខ្លាំងដោយពួកគាត់អាចប្រមូលស៊ុតទាលក់បានរៀងរាល់ថ្ងៃ និងថែមទាំងអាចចាប់ទាលក់ជាសាច់បានទៀតផងនៅពេលដែលវាលែងសូវផ្តល់ស៊ុត។
កំពុងអង្គុយមើលហ្វូងសត្វទានៅក្នុងរោង អ៊ំស្រី សំបូរ កសិករចិញ្ចឹមសត្វទានៅក្នុងភូមិសាឡុង ឃុំសាឡុង ស្រុកខ្សាច់កណ្តាល ខេត្តកណ្តាលបានមានប្រសាសន៍ឱ្យដឹងថា ដោយមើលឃើញថាមុខរបរនេះអាចរកប្រាក់បាន កូនប្រុសរបស់គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើរោងចិញ្ចឹមសត្វទានៅលើផ្ទៃដីជិតកន្លះហិកតាដោយបំបែកជារោងចិញ្ចឹមចំនួន2 ដោយរោងទី1 មានសត្វទាសរុបចំនួន 2,080ក្បាល ផ្តល់ស៊ុតប្រមាណជា1,700គ្រាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយរោងទី2 ចិញ្ចឹមសត្វទាចំនួន 1,700ក្បាល ផ្តល់ស៊ុតជាមធ្យមប្រមាណជា 1,350គ្រាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃផងដែរ ដែលរោងទី2នេះមានទាចិញ្ចឹមយកស៊ុតច្រើនជាងរោងទី1។
អ៊ំស្រីបញ្ជាក់ថា សម្រាប់ពងទា អ៊ំមិនបាច់ដឹកយកទៅលក់នៅផ្សារទេ គឺមានម៉ូយគេដើរប្រមូលទិញដល់កសិដ្ឋានតែម្តង ដោយលក់ក្នុងតម្លៃបោះដុំក្នុងមួយគ្រាប់ចន្លោះពី350 ទៅ450រៀល ទៅតាមពងតូច ឫពងធំ ហើយមានប៉ុន្មានក៏ម៉ូយរាប់យកទាំងអស់ដែរ។ អ៊ំស្រីបានបញ្ជាក់ទៀតដែរថា ម៉ូយដែលមកទទួលម៉ៅទិញស៊ុតទាដល់ទីតាំងនេះ ក៏បានដឹកចំណីសម្រាប់សត្វទាពីក្រុមហ៊ុនយកមកឱ្យដល់កសិដ្ឋានរបស់អ៊ំស្រីផងដែរ ដោយចំណីទាមួយបាវថ្លៃ 48,000រៀល ហើយកាត់កងគ្នារវាងថ្លៃស៊ុតដែលលក់ចេញនឹងថ្លៃចំណីដែលទិញចូលនេះ។ សម្រាប់សត្វទាចំនួន 2,080ក្បាលនោះ ជាមធ្យមគេត្រូវផ្តល់ចំណីឱ្យវាប្រមាណជា 9បាវក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយសម្រាប់រោងកសិដ្ឋានទី2 ដែលមានចំនួន 1,700ក្បាលនោះ គេត្រូវផ្តល់ចំណីឱ្យវាស៊ីអស់ចំនួន 6បាវក្នុងមួយថ្ងៃ។
អ៊ំស្រីអ្នកចិញ្ចឹមទាដដែលបានបញ្ជាក់ថា ការចិញ្ចឹមទាយកពងនេះ គេមិនមែនចិញ្ចឹមវាតាំងពីតូចមកទេពោលគឺម្ចាស់កសិដ្ឋានត្រូវដើរប្រមូលទិញទា ឬឱ្យម៉ូយប្រមូលទិញទាក្រមុំៗដែលជិតផ្តល់ស៊ុត ឬចាប់ផ្តើមផ្តល់ស៊ុតមកឱ្យគាត់ក្នុងតម្លៃមួយក្បាល 18,000រៀល ទៅ19,000រៀល ដើម្បីចៀសវាងកុំឱ្យខាតកម្លាំងពលកម្ម ចំណាយពេលចិញ្ចឹមវាយូរ និងអស់លុយទិញចំណីយូរខែឱ្យវាស៊ី ទម្រាំសត្វទាផ្តល់ផលត្រឡប់មកវិញ និងចិញ្ចឹមបានប្រហែលជា 1ឆ្នាំ ឬជាង1ឆ្នាំ គេចាប់ផ្តើមចាប់មេទាទាំងនោះលក់ចេញទៅវិញក្នុងមួយក្បាលតម្លៃ 10,000-10,500រៀលយកដើមខ្លះមកវិញ។
អ៊ំស្រីបានប្រាប់ឱ្យដឹងដែរថា មុននឹងទិញមេទាមកចិញ្ចឹម គេត្រូវធ្វើរោងឱ្យរូចជាស្រេច ដែលត្រូវចំណាយលុយច្រើនគួរសមដែរ ទៅតាមរោងតូច ឬរោងធំ ហើយបើសិនជាមានស្រះទឹកនៅក្បែរផងរឹតតែប្រសើរទៅទៀត ព្រោះថា សត្វទា វាចូលចិត្តលេងទឹក ឬចុះរកចំណីនៅក្នុងស្រះ ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយ កសិករនៅក្នុងភូមិ-ឃុំខាងលើមិនសូវជាបណ្តោយឱ្យទាចុះលេងទឹកក្នុងស្រះនោះទេ ព្រោះថាទាអាចទម្លាក់ស៊ុតចោលនៅក្រៅរោង នាំឱ្យលំបាកដើរប្រមូល ឬត្រូវបាត់បង់អស់មួយចំនួន។
លោក នាង ម៉ាប់ ឈ្មួញកណ្តាលដែលចិញ្ចឹមទាខ្លួនឯងផង យកចំណីពីរោងចក្រមកផ្គត់ផ្គង់ឱ្យកសិករចិញ្ចឹមទាផង និងប្រមូលទិញពងទាពីកសិករក្នុងភូមិផងនោះ មានប្រសាសន៍ថា ក្នុងមួយថ្ងៃគាត់ដើរប្រមូលទិញពងទាបានចំនួនប្រមាណជា 30,000គ្រាប់ពីម្ចាស់កសិដ្ឋានជាង10កន្លែងក្នុងភូមិ-ឃុំខាងលើ ហើយស៊ុតទាំងនេះត្រូវបានកាត់កងជាមួយតម្លៃចំណីដែលកសិករទទួលទិញពីគាត់វិញ ហើយនៅសល់ប៉ុន្មានទើបផ្តល់ជាលុយបន្ថែម។ លោកថា រយៈពេល 2ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ កសិករក្នុងភូមិមានជីវភាពធូរធារដោយសារតែការចិញ្ចឹមទា ធ្វើឱ្យពួកគាត់អាចយកលុយពីធនាគារមករកស៊ី ឬធ្វើផ្ទះ ហើយយកលុយចំណេញពីការលក់ស៊ុតទាទៅសងធនាគារវិញបានយ៉ាងងាយស្រួល។
លោកថា ការចិញ្ចឹមទាទើបតែមានការរីករាលដាលច្រើនឡើងក្នុងរយៈពេល 2ឆ្នាំចុងក្រោយនេះទេខណៈកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ស៊ុតទាត្រូវបាននាំចូលពីក្រៅប្រទេសក្នុងចំនួនដ៏ច្រើន ដោយស៊ុតទាដែលនាំចូលពីក្រៅប្រទេសមកនេះមិនសូវមានគុណភាព និងមិនសូវមានរសជាតិឆ្ងាញ់ ទើបអតិថិជនខ្មែរយើងមិនសូវគាំទ្រ ហើយងាកមកគាំទ្រស៊ុតទារបស់កសិករក្នុងស្រុកវិញ។ ចំណែកស៊ុតទាដែលលោកប្រមូលបានពីកសិករទាំងអស់ លោកបានយកទៅលក់បន្តឱ្យម៉ូយនៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញ និងលក់ឱ្យម៉ូយនានានៅក្នុងខេត្តជិតៗ។
ចំពោះការចិញ្ចឹមសត្វទានេះ លោកក៏មិនបានចិញ្ចឹមវាតាំងពីតូចដែរ គឺលោកបានប្រមូលទិញសត្វទាដែលធំស្រាប់ពីកសិករតាមជនបទ នៅតាមខេត្តនានា ដូចជាខេត្តកំពង់ចាម ព្រៃវែង និងខេត្តស្វាយរៀងជាដើមមកចិញ្ចឹមយ ស៊ុត តែម្តង។ ហើយការចិញ្ចឹមទាយកស៊ុតនេះ គេមិនចាំបាច់ដាក់ឈ្មោលឱ្យជាន់ឡើយ ដោយសារស៊ុតអត់ឈ្មោលនេះវាមានទំហំធំជាងស៊ុតមានឈ្មោលជាន់ គ្រាន់តែថា ស៊ុតទាដែលអត់ឈ្មោលនេះ គេមិនអាចយកទៅភ្ញាស់បានតែប៉ុណ្ណោះ។
គួរបញ្ជាក់ដែរថា កសិករនៅក្នុងឃុំសាឡុងនេះចិញ្ចឹមសត្វទាជាលក្ខណៈទ្រង់ទ្រាយធំមានចំនួន 70គ្រួសារ និងមានកសិដ្ឋានសរុបចំនួន 90កសិដ្ឋានហើយក្នុងមួយកសិដ្ឋានមានទាចាប់ពីចំនួន 1,000ក្បាលឡើងទៅ៕
