រាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា ឬRAC (the Royal Academy of Cambodia ) និងសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ឬRUPP(Royal Univercity ofPhnomPenh)បាន និងកំពុងធ្វើកិច្ចសហប្រតិបត្តិការដាច់ដោយឡែកពីគ្នា តែមានទិសដៅក្នុងការអភិវឌ្ឍវិស័យសូត្រក្នុងស្រុកតែមួយ ដើម្បីពង្រីកចង្វាក់ផលិតកម្ម និងជំរុញការធ្វើពាណិជ្ជកម្មសំដៅលើកកម្ពស់វិស័យឧស្សាហកម្មសូត្រចូលរួមក្នុងការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ច។
រាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា (RAC)និងសាកលវិទ្យាល័យកសិកម្មចិនខាងត្បូង (SCAU) The South China Agricultural University នឹងចាប់ផ្តើមសហការក្នុងការស្រាវជ្រាវ និងបណ្តុះបណ្តាលកសិករ ដើម្បីបង្កើនវិស័យសិប្បកម្មក្នុងតំបន់ ដែលជាដំបូងគោលដៅនៃកិច្ចសហការនេះគឺដើម្បីព្រាងឯកសារមួយដែលមានព័ត៌មានទូលំទូលាយអំពីឧស្សាហកម្មសរីរាង្គសូត្រក្នុងស្រុក។
បណ្ឌិតសភាចារ្យ សុខ ទូច ប្រធានរាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា បានមានប្រសាសន៍ថា រាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជានឹងធ្វើការជាមួយមជ្ឈមណ្ឌលបណ្តុះបណ្តាលសេវាកម្មចិញ្ចឹមសត្វសម្រាប់ភូមិភាគអាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិករបស់ RSTCAP (Regional Sericulture Training Centre for Asia-Pacific)។ “គោលដៅរបស់យើង គឺប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យានិងវិទ្យាសាស្ត្រកែលម្អវិធីសាស្ត្របុរាណ ដើម្បីផលិតសូត្រ នឹងរៀបចំចងក្រងឯកសារស្រាវជ្រាវនានាអំពីផលិតកម្មសូត្រ សម្រាប់ផ្តល់ជាធាតុចូលដល់ក្រសួងស្ថាប័នដែលពាក់ព័ន្ធ អ្នកសិក្សា ជាពិសេសប្រជាកសិករខ្មែរទូទៅ‟។
លោកបណ្ឌិតបានឱ្យដឹងថា៖ “យើងនឹងបញ្ចូលទ្រឹស្តី និងការអនុវត្តក្នុងឯកសារមួយដែលនឹងត្រូវប្រើប្រាស់ដោយមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាល និងកសិករ‟។ នៅលើផ្ទៃដីប្រហែល1,000ហិកតានៅក្នុងឧទ្យានតេជោសែនឫស្សីត្រពាំង ខេត្តព្រះវិហារនឹងត្រូវបានបម្រុងទុកសម្រាប់ RSTCAP-SCAU ដើម្បីធ្វើការស្រាវជ្រាវ និងធ្វើសិក្ខាសាលាសម្រាប់កសិករកម្ពុជា។ យើងក៏នឹងផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាល និងការគាំទ្រផ្នែកបច្ចេកទេសដល់កសិករ ហើយយើងនឹងជួយឱ្យពួកគេរកទីផ្សារសម្រាប់ផលិតផលរបស់ពួកគេ ព្រោះនេះ មិនមែនត្រឹមតែផ្តល់នូវអត្ថប្រយោជន៍ជូនដល់ស្ថាប័ន និងកសិករទូទៅប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដើម្បីប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅតំបន់ជុំវិញកសិដ្ឋានចិញ្ចឹមកូននាងផងដែរ។
សាស្ត្រាចារ្យ លីវ ជី ភីង (Dr. Liu Ji Ping)នាយកស្តីទីនៃមជ្ឈមណ្ឌល RSTCAP បានថ្លែងថាការកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រតាមរយៈការធ្វើចម្ការដង្កូវនាង។ ឧស្សាហកម្មសូត្រដើរតួនាទីយ៉ាងសកម្មក្នុងការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចកម្ពុជា។ “សូត្រដើមមានតម្លៃសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់ ហើយមានន័យថា ប្រាក់ចំណូលបន្ថែមសម្រាប់សហគមន៍ជនក្រីក្រជាច្រើន”។
លោកមានប្រសាសន៍បន្ថែមថា សូត្រលើកកម្ពស់ការអភិវឌ្ឍរួមនៃវិស័យកសិកម្មក៏ដូចជាឧស្សាហកម្មធុនស្រាលក្នុងស្រុក និងជួយពង្រីកពាណិជ្ជកម្ម។ ប្រទេសកម្ពុជា គឺជាប្រទេសដែលមានប្រពៃណីមួយដែលមានដីច្រើន និងមានកម្លាំងពលកម្មដ៏ធំ ជំហានដំបូង គឺអប់រំ និងបណ្តុះបណ្តាលកម្លាំងពលកម្ម។ “ក្រោមកិច្ចសហប្រតិបត្តិការនេះ យើងនឹងផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាល ក៏ដូចជាកសាងកសិដ្ឋានធ្វើការផ្គត់ផ្គង់ដង្កូវនាង ដើមម៉ៃស្លុង និងគាំទ្រដល់ទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀតនៃដំណើរការ” ។
ប្រធានរាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា ក៏បានអះអាងដែរថា៖ “រាជបណ្ឌិត្យសភាកម្ពុជា សុខចិត្តខាតបង់ ប្រសិនបើពេលសិក្សាស្រាវជ្រាវដំណើរការមិនល្អ តែមិនអាចឱ្យប្រជាពលរដ្ឋ ត្រូវបរាជ័យលើវិស័យផលិតកម្មសូត្រនេះទេ”។ សរសៃសូត្រ មានសារៈសំខាន់ និងបានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងប្រពៃណីទំនៀមទម្លាប់ខ្មែរ។ សរសៃសូត្របានក្លាយជាចំណែកមួយក្នុងការលើកតម្លៃសម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណីរបស់ខ្មែរ”។
លោកបណ្ឌិតមានប្រសាសន៍ថា “នៅពេលគេនិយាយអំពីសរសៃសូត្រ គឺធ្វើឱ្យយើងនឹកឃើញភ្លាមពីសម្លៀកបំពាក់ដែលផលិតពីសរសៃសូត្រហើយប្រភេទសម្លៀកបំពាក់ធ្វើពីសរសៃសូត្រ ត្រូវបានចាត់ទុកជាប្រភេទសម្លៀកបំពាក់ប្រណីត និងមានតម្លៃថ្លៃ”។
ដោយឡែកមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវដង្កូវនាងផលិតសូត្រខ្មែរដំបូងនៅកម្ពុជា គ្រោងនឹងបញ្ចប់ជាស្ថាពរក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ។ គម្រោងនេះ បានសាងសង់នៅក្នុងបរិវេណសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ក្រោមជំនួយរបស់រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនប្រមាណ 9ម៉ឺនដុល្លារ ដែលបច្ចុប្បន្នបានសាងសង់រួចប្រមាណជា 85%ហើយ។
លោកបណ្ឌិត ម៉ី កល្យាណ ជាអ្នកដឹកនាំគម្រោង និងជាប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលសាកលវិទ្យាល័យ-ភូមិន្ទភ្នំពេញ លើកឡើងថា ការបង្កើតមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវនេះនឹងជួយលើកស្ទួយជីវភាពកសិករ ជាពិសេសស្ត្រីខ្មែរដែលកំពុងប្រកបរបរត្បាញសូត្រ ម្យ៉ាងទៀតដោយសារប្រទេសធំៗធ្លាប់ផលិតសូត្រ ដូចជា ជប៉ុន កូរ៉េ ចិន និង ថៃ ជាដើម គេលែងធ្វើ ហើយងាកទៅរកផលិតកម្មផ្សេងដែលចំណេញច្រើនជាងព្រោះតម្លៃពលកម្មខ្ពស់។ វាជាឱកាសសម្រាប់ខ្មែរយើង ដែលត្រូវតែធ្វើឧស្សាហកម្មនេះឱ្យបាន ព្រោះយើងនៅមានតម្លៃពលកម្មទាប។
លោកបណ្ឌិត ថ្លែងប្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានថាគម្រោងសាងសង់បានទទួលជំនួយធំពីរដ្ឋាភិបាលជប៉ុន ប៉ុន្តែក្នុងនោះក៏មានការចំណាយពីសាកលវិទ្យាល័យផងដែរ។ យើងរំពឹងថា មជ្ឈមណ្ឌលនេះនឹងមានចំណែកចូលរួមអភិវឌ្ឍសហគមន៍មូលដ្ឋានព្រោះយើងមានធនធានមនុស្សគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការងារក្នុងខ្សែចង្វាក់ផលិតកម្មសូត្រនេះ យើងមានផ្ទៃដីដាំដើមមនប្រមាណ 11ហិកតានៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ និងមានរោងសម្រាប់ចិញ្ចឹមដង្កូវនាងដែលទើបចាប់ផ្តើមដំណើរការ តែអ្វីដែលសំខាន់ទៀតនោះ គឺយើងត្រូវការការចូលរួមពីសហគមន៍មូលដ្ឋានផងដែរ។
សូមបញ្ជាក់ថា វិស័យសូត្ររបស់កម្ពុជាស្ទើរតែផុតជីវិតទៅហើយ ដោយសារតែវាត្រូវបានគេទុកចោលមិនអភិវឌ្ឍ ហើយមានតែកសិករតិចតួចប៉ុណ្ណោះដែលនៅតែបន្តកិច្ចការដាំដុះមកសម្រាប់សិប្បកម្មជាលក្ខណៈគ្រួសារ។ ជាមួយគ្នានេះកម្ពុជាបាននាំចូលសូត្រយ៉ាងហោចណាស់ 400តោនក្នុងមួយឆ្នាំដែលមានតម្លៃប្រមាណ 30លានដុល្លារ៕
