មាក់ប្រាង គឺជាដំណាំហូបផ្លែដែលមានសម្បុរពណ៌លឿង ផ្លែទ្រវែងរាងដូចពងមាន់ និងមានរសជាតិជូរអែមឆ្ងាញ់ជាប់មាត់ ទទួលទានម្តងហើយគួរឱ្យចង់ទទួលទានម្តងទៀត ពិសេសជាផ្លែឈើដែលស្ត្រីៗចូលចិត្តញ៉ាំលេង នៅពេលសម្រាកពីការងារនៅពេលរសៀល។
អ្នកស្រី សែន រ័តធី ម្ចាស់ចម្ការមាក់ប្រាង និងជាឈ្មួញទិញផ្លែឈើនៅក្នុងស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំបានផ្តល់បទសម្ភាសថា មាក់ប្រាងផ្តល់ផលចាប់ពីពាក់កណ្តាលខែកុម្ភៈ រហូតដល់ចុងខែមិនារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយផ្តល់ផលតែម្តងប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំ។ ទោះវាមិនសូវផ្តល់ផលច្រើនដងដូចដំណាំមួយចំនួនទៀតមែន ប៉ុន្តែនៅពេលវាឱ្យផលម្តងៗគេអាចបេះផ្លែវាបានទម្ងន់ចន្លោះពីជាង 100គីឡូក្រាម ទៅជា1000គីឡូក្រាមក្នុងមួយដើម ហើយបើគេលក់ចេញឱ្យម៉ូយដុំនៅលើទីផ្សារត្រឹមតែ1ដុល្លារក្នុងមួយគីឡូក្រាមនោះ មានន័យថា កសិករអាចរកប្រាក់បានជាង100ដុល្លារទៅជាង1,000ដុល្លារក្នុងមាក់ប្រាង1ដើម។
ប៉ុន្តែជាទោះជាយ៉ាងណា ឈ្មួញអាចយកមកលក់រាយបន្តនៅលើទីផ្សារបានថ្លៃលើសពីនេះ ដោយអាចលក់ចន្លោះពី 8,000រៀលទៅជាង10,000រៀលក្នុងមួយគីឡូក្រាមតាមទីតាំងលក់រាយនីមួយ។ ឈ្មួញខាងលើបន្តទៀតថា មាក់ប្រាងគឺជាផ្លែឈើមានតម្រូវការខ្ពស់នៅលើទីផ្សារ លក់មិនដែលសល់នោះទេដោយសារវាត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាផ្លែឈើកម្រព្រោះមួយឆ្នាំទើបវាផ្តល់ផលម្តងហើយផ្តល់ផលក្នុងរយៈពេលខ្លីត្រឹម1ខែកន្លះ ទៅ2ខែប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយឆ្នាំ។
ដោយសារតែជាផ្លែឈើកម្របែបនេះហើយ ទើបទទួលបានការគាំទ្រខ្លាំងនៅលើទីផ្សារ ពិសេសអតិថិជននៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញតែម្តង។ ទោះវាបានផលច្រើនដូច្នេះក្តី ប៉ុន្តែការដាំមាក់ប្រាងត្រូវចំណាយពេលយូរណាស់ គឺចន្លោះពី 8ឆ្នាំ រហូតដល់ទៅ10ឆ្នាំឯណោះទើបវាផ្តល់ផល តែអាចប្រមូលផលបានយូររហូតដល់ 70 ទៅ100ឆ្នាំក៏មាន។ ប៉ុន្តែសម្រាប់បច្ចេកទេសកសិកម្មថ្មីវិញ គេអាចបំបៅមែកយកមកដាំ ធ្វើឱ្យឆាប់ទទួលបានផលជាងយកកូនមកដាំ។
ការដាំមាក់ប្រាងមិនលំបាកក្នុងការថែទាំនោះទេ ដោយគ្រាន់តែធ្វើរបងការពារសត្វពាហនៈ ដូចជាគោក្របីជាដើមកុំឱ្យមកស៊ីតែ និងស្រោចទឹកយូរៗម្តងនៅពេលដាំដំបូងឱ្យកូនមាក់ប្រាងធំខ្ពស់ផុតពីសត្វពាហនៈហើយ គេមិនបាច់ថែទាំអ្វីទៀតទេ ដោយគ្រាន់តែទុកវាចោលរហូតដល់បានផលបេះផ្លែលក់តែម្តង។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងស្រុកមេមត់ ដើមមាក់ប្រាងត្រូវគេដាំជាលក្ខណៈគ្រួសារ នៅតាមផ្ទះនីមួយៗ គ្រួសារខ្លះមាន 10ដើម គ្រួសារខ្លះមានដល់ 20ដើម មិនមែនជាដំណាំកសិ-ឧស្សាហកម្មដូចដំណាំម្រេច ឬដំណាំផ្សេងៗទៀតឡើយ។ តែយ៉ាងណា ការដាំមាក់ប្រាងនៅតាមផ្ទះវាអាចផ្តល់ផលបានល្អជាងដើមរុក្ខជាតិដទៃមួយចំនួនទៀត ក្រៅពីទាញយកអាកាសធាតុត្រជាក់ ផ្ដល់នូវផាសុកភាពសម្រាប់ការរស់នៅដល់ក្រុមគ្រួសារហើយនោះ គេនៅអាចបេះផ្លែវាលក់បានជារៀងរាល់ឆ្នាំ និងបានចំណូលច្រើនសម្រាប់លើកកម្ពស់សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារទៀតផង។
ឈ្មួញខាងលើបន្តថា ស្រុកមេមេត់ជាស្រុកមួយដែលសម្បូរផ្លែឈើហូបផ្លែជាងស្រុកផ្សេងទៀតនៅក្នុងខេត្តត្បូងឃ្មុំ (អតីតស្រុកមួយរបស់ខេត្តកំពង់ចាម) ហើយផ្លែឈើទាំងនោះជាផ្លែឈើធម្មជាតិ 100% ដែលផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់សុខភាព។ ករណីនេះអ្នកស្រីអំពាវនាវដល់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរឱ្យជួយគាំទ្រផលិតផលផ្លែឈើក្នុងស្រុកជាជាងគាំទ្រផ្លែឈើនាំចូលពីក្រៅប្រទេសដែលក្រៅតែពីការផ្តល់ប្រយោជន៍សម្រាប់សុខភាពក្រុមគ្រួសារហើយនោះ វានៅអាចជួយបង្កើនសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារកសិករខ្មែរយើងបានមួយចំណែកទៀតដែរ៕
