ប្រសិនបើនិយាយពីអ្នកពូកែរកស៊ី ឬឧកញ៉ាវ័យក្មេង សាធារណជនជាច្រើនច្បាស់ជានឹកឃើញដល់លោកឧកញ៉ា ចិត្រ សេរីសុភ័ក្ដ្រ ដែលបច្ចុប្បន្ននេះលោកឧកញ៉ាទើបតែមានអាយុ 29ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្ដែបានគ្រប់គ្រងលើមុខជំនួញធំៗជាច្រើនដែលនឹកស្មានមិនដល់។ តើមានចំណុចពិសេសអ្វីខ្លះដែលធ្វើឱ្យអ្នកជំនួញ និងម្ចាស់អាជីវកម្មវ័យក្មេងរូបនេះអាចធ្វើអភិបាលកិច្ចលើអាជីវកម្មរបស់ខ្លួនទៅមុខបានយ៉ាងរលូន និងជោគជ័យ?
ខាងក្រោមនេះជាកិច្ចសម្ភាសន៍រវាងអ្នកយកព័ត៌មានរបស់គេហទំព័រ ឡារ៉ែន ជាមួយលោកឧកញ៉ា ចិត្រ សេរីសុភ័ក្ដ្រ ដើម្បីធ្វើការចែករំលែកដល់សាធារណជន ក៏ដូចជាម្ចាស់អាជីវកម្មមួយចំនួនដែលមានមហិច្ឆតាចង់ទទួលបានជោគជ័យ៖
តើបច្ចុប្បន្នលោកឧកញ៉ាគ្រប់គ្រងលើអាជីវកម្មចំនួនប៉ុន្មាន?
បច្ចុប្បន្នខ្ញុំមានក្រុមហ៊ុនចំនួន5 គឺ Luxury Smile Cambodia ជាក្រុមហ៊ុននាំចូល Trade Mark ល្បីៗមកពីប្រទេសកូរ៉េ អាមេរិក ថៃ និងតៃវ៉ាន់ ជាដើមហើយនៅពេលនេះខ្ញុំក៏កំពុងចង់នាំផលិតផលមកពីប្រទេសជប៉ុន និងសិង្ហបុរី ដើម្បីសាងទំនាក់ទំនង និងបង្កើតលទ្ធភាពក្នុងនាំផលិតផលពីប្រទេសយើងទៅប្រទេសកាន់គេវិញផងដែរ។ ក្រុមហ៊ុនទី2 គឺ MYC Brand Build ជាក្រុមហ៊ុន ឬរោងចក្រសម្រាប់ Brand Build ឱ្យអតិថិជនដែលគាត់ចង់សាងវាឡើងឱ្យជោគជ័យ។ ចំណែកទី3 គឺ CSS Real Estate ជាក្រុមហ៊ុនអចលនទ្រព្យនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីឱ្យខ្មែរយើងទិញលក់បានដោយពុំចាំបាច់ចូលសញ្ជាតិ ទី4 មហាសេរីផនសប ជាក្រុមហ៊ុនបញ្ចាំរថយន្ដ ម៉ូតូ គ្រឿងអលង្ការ និងទី5 ក្រុមហ៊ុន Monsne Group ដែលយើងបង្កើតអាជីវកម្មដំបូង គឺ មន្ដស្នេហ៍កាហ្វេ ដោយបច្ចុប្បន្នមានចំនួន18សាខា។
តើលោកឧកញ៉ាមានយុទ្ធសាស្ដ្រដូចម្ដេចក្នុងការគ្រប់គ្រងអាជីវកម្មច្រើនក្នុងពេលតែមួយ?
សំណួរនេះមានជាមនុស្សច្រើនតែងតែចង់ដឹងថា តើខ្ញុំគ្រប់គ្រងអាជីវកម្មដូចម្ដេច? ព្រោះអ្នកខ្លះគ្រប់គ្រងអាជីវកម្មមួយមិនបានផង ខណៈអ្នកខ្លះទៀតគ្រាន់តែចាប់ផ្ដើមអាជីវកម្មភ្លាមក៏បរាជ័យតែម្តង។ ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ក៏ធ្លាប់បរាជ័យជាច្រើនលើកផងដែរ ដូច្នេះខ្ញុំតែងតែប្រើពាក្យមួយឃ្លាសម្រាប់ដាស់តឿនខ្លួនឯង“ធ្វើល្ងង់ទាន់ខ្លួនឯងចេះ កុំធ្វើចេះបើខ្លួនឯងល្ងង់។ ពាក្យមួយឃ្លានេះខ្ញុំតែងប្រាប់ខ្លួនឯងគ្រប់ពេលថា “កុំមានមហិច្ឆតា កុំមានអំនួតត្រូវស្គាល់ពីខ្លួនឯង។ ត្រូវរំលឹកខ្លួនឯងថា យើងមកពីប្រភពណា? ឆ្លងកាត់អ្វីខ្លះ? ខ្ញុំធ្លាប់បរាជ័យ ព្រោះខ្ញុំមានអំនួតពេកមិនស្ដាប់មតិរបស់គេ ហេតុនេះទើបខ្ញុំរំលឹកខ្លួនឯងថា ឱ្យធ្វើខ្លួនឱ្យសាមញ្ញ។ ទោះគេមានមតិល្អ ឬអាក្រក់យើងត្រូវតែស្ដាប់សិន។ សរុបមកខ្ញុំអាចសាងគ្រប់យ៉ាងបាន ដោយសារខ្ញុំយកបេះដូងទៅនិយាយជាមួយក្រុមការងារខ្ញុំគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់ ហើយខ្ញុំតែងចាត់ទុកពួកគាត់ជាក្រុមគ្រួសារតែមួយ មានន័យថាខ្ញុំយកបេះដូងមកគ្រប់គ្រង។ យើងត្រូវចាំថា អាជីវកម្មមានពីរប្រភេទ គឺអាជីវកម្មគ្រួសារ និងអាជីវកម្មស្ដង់ដារ សម្រាប់អាជីវកម្មរបស់ខ្ញុំមានស្ដង់ដារ ប៉ុន្ដែខ្ញុំយកបេះដូងទៅនិយាយព្រោះយកបេះដូងទៅនិយាយវាមានភាពទូលំទូលាយ។ សំណួរសួរថា តើខ្ញុំអាចគ្រប់គ្រងអាជីវកម្មម្នាក់ឯងបានទេ? ខ្ញុំអាចជោគជ័យម្នាក់ឯងទេ? ចម្លើយ គឺជោគជ័យរបស់ខ្ញុំមានសព្វថ្ងៃបានដោយសារតែបងប្អូនខ្ញុំ (បុគ្គលិក) ជួយជំរុញគំនិតខ្ញុំដែលបានច្នៃប្រឌិត យកមកធ្វើជាគម្រោង និងអនុវត្ដទើបអាចចេញបាននូវទិដ្ឋភាព និងផ្លែផ្កាទាំងនេះ។
តើលោកឧកញ៉ាវាស់ស្ទង់សមត្ថភាពបុគ្គលិកដូចម្ដេចដើម្បីឱ្យពួកគាត់អាចធ្វើការបានប្រកបដោយផលិតភាពខ្ពស់?
រាល់អាជីវកម្មនីមួយៗ ខ្ញុំតែងតែបណ្ដុះបណ្ដាលបុគ្គលិក ហ្វឹកហាត់គាត់ ដូច្នេះអាចធ្វើឱ្យបុគ្គលិកម្នាក់ៗមានសមត្ថភាពធ្វើកិច្ចការបានពីរទៅបីជំនាញឯណោះ។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំក៏មិនបានបង្ខំពួកគាត់ទេ គឺគាត់ធ្វើចេញពីបេះដូង។ នៅប្រទេសយើងភាគច្រើនបុគ្គលិកធ្វើការងារគិតប្រាក់ខែ មិនមែនគិតម៉ោងដូចបណ្តាប្រទេសអភិឌ្ឍនោះទេ ដូច្នេះប្រសិនបើពួកគាត់ធ្វើការងារដោយពុំមានទទួលខុសត្រូវ ក្រុមហ៊ុនរបស់យើងនឹងដួលទៅតាមគាត់ជាមិនខាន តែដោយសារពួកគាត់ស្រឡាញ់ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំដូចជាក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់ មានន័យថាយើងធ្វើដោយបេះដូងទល់បេះដូង គឺយើងកាត់បន្ថយការស្ដីបន្ទោស ហើយងាកមករកការសម្របសម្រួល និងរកដំណោះស្រាយរួមគ្នា។ មានក្រុមហ៊ុនជាច្រើននៅពេលអាជីវកម្មចាប់ផ្ដើមមានបញ្ហា គាត់មិនព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាភ្លាមៗទេ គាត់បែរជាយកបញ្ហាមកធ្វើជាបន្ទុក យូរទៅៗវាកាន់តែកើនឡើងៗរហូតដោះលែងចេញ។ ជាបទពិសោធខ្ញុំរាល់បញ្ហាកើតឡើងត្រូវដោះស្រាយភា្លមកុំទុកយូរឱ្យសោះ។
តើលោកឧកញ៉ាអាចយកករណីសិក្សាមួយមកបង្ហាញបានទេ?
ដូចជាករណី 2-3ខែកន្លងទៅនេះត្រូវឆ្លងកាត់រដូវភ្លៀង ក្រុម Sale របស់ក្រុមហ៊ុនខ្ញុំមួយចំនួនជារឿយៗបាននិយាយថា អត់បានចេញទៅណាទេ ដោយសារភ្លៀង។ ខ្ញុំបានសួរទៅពួកគាត់វិញថា ចុះបើគាត់គិតលើបញ្ហាភ្លៀងជាធំ មានន័យថារាល់រដូវភ្លៀងក្រុមហ៊ុនមិនអាចលក់ផលិតផលបានទេ ឬយ៉ាងណា? ដូច្នេះយើងជាថ្នាក់ដឹកនាំមួយត្រូវដាក់ចេញនូវយុទ្ធសាស្ដ្រឱ្យពួកគាត់ ដើម្បីការពារនៅពេលគាត់ជួបបញ្ហាបែបហ្នឹង។ អ៊ីចឹងយើងត្រូវរកមធ្យោបាយធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីពួកគាត់មិនអាចចេញទៅក្រៅ តែអាចរកចំណូលចូលក្រុមហ៊ុនបាន។ នៅពេលប្រជុំយើងត្រូវលើកយកចំណុចវិជ្ជមាន និងចំណុចអវិជ្ជមានយកមកគិត និងដោះស្រាយ ដើម្បីជំរុញលើកទឹកចិត្ដពួកគាត់។ បើមិនអ៊ីចឹងមានតែយើងទ្រាំទទួលយកលទ្ធផលតាមការកំណត់របស់ពួកគាត់មានន័យថា រាល់ Low Season ក្រុមហ៊ុនត្រូវតែខាត។ សម្រាប់ខ្ញុំអត់ធ្វើអ៊ីចឹងទេ ត្រូវតែមានដំណោះស្រាយកែសម្រួលបញ្ហាមកវិញ។ ពាក្យមួយឃ្លាលើកឡើងថា «ម្ដាយម្នាក់ចិញ្ចឹមកូន10នាក់បាន តែកូន10នាក់មិនអាចចិញ្ចឹមម្ដាយបានទេ» យើងជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនដូចជាម្ដាយអ៊ីចឹងទាល់តែយើងចេះបណ្ដុះបណ្ដាលកូនយើងឱ្យមានជំហរខ្លួន ចេះទប់ទល់ស្ថានការណ៍ខ្លួនឯងបានដើម្បីមកជួយយើង ព្រោះមានតែពួកគាត់ទេជាកងទ័ពជួរមុខ។ ឧទាហរណ៍ បើយើងមិនអាចដឹកផលិតផលឱ្យភ្ញៀវបាននៅថ្ងៃហ្នឹង ពួកគាត់អាចខលទៅលេង ឬសួរសុខទុក្ខយកចិត្ដភ្ញៀវ ឬអាចលក់ផលិតផលនៅពេលហ្នឹងក៏បាន លុះដល់ថ្ងៃស្អែកចាំដឹកផលិតផលឱ្យភ្ញៀវក៏បាន។
ក្រៅពីចំណុចខាងលើ តើមានកត្តាអ្វីទៀតដែលជំរុញឱ្យជំនួញលោកឧកញ៉ាទទួលបានជោគជ័យ?
ខ្ញុំជាមនុស្សធ្លាប់ក្រីក្រពីមុនមក ដូច្នេះខ្ញុំស្គាល់ការលំបាក។ យើងជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនត្រូវមានឆន្ទៈ និងបញ្ជ្រាបខ្លួនចូលជាមួយពួកគាត់ ដើម្បីឱ្យដឹងគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ គ្រប់គន្លឹះទាំងអស់។ ឧទាហរណ៍ រាល់តំណែងនីមួយៗតាំងពីក្រាហ្វិកឌីហ្សាញ វីដេអូអេឌីទ័រ ផ្នែកលក់ អ្នកកាន់អនឡាញ ជាដើម យើងត្រូវចេះកែសម្រួលពួកគាត់។ ប្រសិនបើយើងជាម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនអត់មានគោលការណ៍ ឬចេញផែនការឱ្យពួកគាត់ តើយើងគិតថាពួកគាត់អាចធ្វើបានគ្រប់យ៉ាងដែរ ឬទេ? បើយើងមិនចេះច្នៃប្រឌិត កែសម្រួលមតិរបស់ពួកគាត់លើកឡើងតើអាចទៅរួចទេ? ដូច្នេះក្នុងកិច្ចការទាំងនេះខ្ញុំត្រូវធ្វើគ្រប់លក្ខខណ្ឌទាំងអស់ទើបដំណើរការការងារទៅមុខបានរលូន។
តើលោកឧកញ៉ារៀបចំផែនការដូចម្ដេច ដើម្បីរៀបចំការងារ?
ពាក់ព័ន្ធបញ្ហានេះក្នុងនាមជាម្ចាស់អាជីវកម្ម យើងត្រូវតែមានផែនការមួយឱ្យច្បាស់លាស់។ សម្រាប់ពួកគាត់ជាបុគ្គលិកយើងក៏ត្រូវឱ្យគាត់មានផែនការសម្រាប់ខ្លួនឯងដែរ ហើយយើងត្រូវយកមកពិនិត្យដើម្បីជួយគ្នារៀបចំយុទ្ធសាស្ដ្រទីផ្សារ។ ការធ្វើបែបនេះនឹងធ្វើឱ្យយុទ្ធសាស្ដ្រទីផ្សាររបស់យើងកាន់តែមុតស្រួច ព្រោះនៅពេលយើងជួយសម្រួលគាត់តាមរយៈមតិយោបល់នានា នឹងធ្វើឱ្យពួកគាត់មានទំនុកចិត្ដលើខ្លួនឯងកាន់តែខ្លាំង។
តើការបើកអាជីវកម្មដែលគ្មានផែនការច្បាស់លាស់អាចទទួលបានភាពជោគជ័យដែរ ឬទេ?
រហូតមកដល់ពេលនេះខ្ញុំមានអាយុ29ឆ្នាំ តែខ្ញុំចេញរកស៊ីបាន13ឆ្នាំហើយ។ រាល់មុខជំនួញទាំងអស់ត្រូវមានគោលការណ៍ ឆន្ទៈ និងគោលបំណងឱ្យច្បាស់លាស់។ គោលបំណងរបស់យើងមិនមែនបានត្រឹមតែគិតអត់អនុវត្ដនោះទេ។ ដូច្នេះយើងត្រូវបោះចោលគំនិតអគតិ ឬអវិជ្ជមានឱ្យបានច្រើន គិតល្អ រកដំណោះស្រាយល្អ ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យការងាររបស់យើងមានសកម្មភាពរស់រវើក។ អ្នកខ្លះលើកឡើងថា ការរកស៊ី ឬបើកអាជីវកម្មអ្វី ទោះគ្មានផែនការក៏អាចធ្វើបានដែរ។ ចំណុចនេះខ្ញុំសូមនិយាយថា មិនអាចធ្វើទៅបានទេ រាល់មុខជំនួញត្រូវតែមានគោលការណ៍ ឬផែនការ។ ទោះបីជាផែនការមិនល្អឥតខ្ចោះក៏ត្រូវរៀបឱ្យបាននៅក្បែរចំណុចល្អដែរ។ ទោះជាមានលុយច្រើនសម្រាប់ធ្វើអាជីវកម្មក៏ដោយ តែបើគ្មានផែនការច្បាស់លាស់នោះភាគរយនៃការបរាជ័យនឹងកើនដល់95% ហើយសម្រាប់5%ដែលជោគជ័យនោះ គឺព្រោះតែសំណាង ឬង៉ូវហេងតែប៉ុណ្ណោះ។ រាល់ការចាប់ផ្ដើមអាជីវកម្ម វាត្រូវពាក់ព័ន្ធជាមួយចំណេះដឹង បទពិសោធ កម្លាំងចិត្ដ ឬការជំរុញទឹកចិត្ដ ធនធានមនុស្ស និងហិរញ្ញវត្ថុ។ គ្រប់មុខរបរលើពិភពលោកត្រូវមានចំណុចទាំង5នេះ បើយើងអត់មានឆន្ទៈយើងនឹងមិនមានការគិត បើអត់មានការជំរុញទឹកចិត្ដយើងនឹងបាក់ទឹកចិត្ដ ព្រមទាំងបោះបង់ចោលនូវអ្វីជាឆន្ទៈ និងគោលដៅរបស់ខ្លួន។ ទោះមានលុយបើគ្មានផែនការក៏អាចបាត់បង់ ប៉ុន្ដែបើមានផែនការ និងយុទ្ធសាស្ដ្រច្បាស់លាស់មិនចាំបាច់មានលុយ ក៏អាចមានអ្នកចំណាយលុយឱ្យយើងធ្វើផែនការអាជីវកម្មឱ្យគេដែរ៕