ធនាគារពិភពលោក (World Bank) កាលពីពេលថ្មីៗនេះបានផ្សព្វផ្សាយរបាយការណ៍ស្រាវជ្រាវថ្មីមួយ ដែលមានចំណងជើងថា «ការធ្វើចំណាកស្រុកដើម្បីស្វែងរកឱកាស» ដោយបានបង្ហាញពីតួលេខនៃការធ្វើចំណាកស្រុករបស់ប្រជាជននៅក្នុងតំបន់អាស៊ាន ដែលមាននិន្នាការកើនឡើងជាបន្តបន្ទាប់ចាប់តាំងពីឆ្នាំ1995 មកដើម្បីស្វែងរកឱកាសការងារ។
បើទោះបីជាក្នុងរបាយការណ៍នោះ មិនបានបង្ហាញតួលេខជាក់លាក់អំពីចំនួនពលករខ្មែរក៏ដោយ ក៏ស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិមួយនេះបានគូសបញ្ជាក់នូវបញ្ហាមួយចំនួនដែលពលករចំណាកស្រុករបស់កម្ពុជា កំពុងជួបប្រទះមានដូចជា ការពឹងផ្អែកលើភ្នាក់ងារជ្រើសរើសពលករ ឬឈ្មួញកណ្តាលដើម្បីទទួលបានឱកាសចេញទៅក្រៅប្រទេស ដែលធ្វើឱ្យការចំណាយរបស់ពួកគេស្ថិតក្នុងកម្រិតមួយខ្ពស់។
ធនាគារពិភពលោក បានឱ្យដឹងថា ព័ត៌មានមិនស៊ីមេទ្រីគ្នាបានកើតមាននៅក្នុងចំណោមពលករចំណាកស្រុក ភ្នាក់ងារជ្រើសរើស និងនិយោជក។ នៅប្រទេសថៃ តម្លៃដែលឈ្មួញកណ្តាលទទួលបានគឺច្រើនជាងរាប់រយដុល្លារសម្រាប់ពលករចំណាកស្រុកដែលមកពីប្រទេសកម្ពុជា និងប្រទេសឡាវ ដែលជ្រើសរើសការធ្វើចំណាកស្រុកផ្លូវការ។
ស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិនេះបានឱ្យដឹងទៀតថា អ្នកមានអាជីពជាក់លាក់ធ្វើចំណាកស្រុកតែ 5%ប៉ុណ្ណោះនៃពលករសរុបក្នុងតំបន់អាស៊ាន។ មានការងារដែលទទួលបានប្រាក់ខែខ្ពស់ៗត្រូវការអ្នកធ្វើ ប៉ុន្តែពលករជាច្រើនជានិច្ចកាលគ្មានលទ្ធភាពឆក់យកអត្ថប្រយោជន៍ពីឱកាសទាំងនេះ ឬការងារបែបនេះឡើយ។
សហគមន៍សេដ្ឋកិច្ចអាស៊ាន ចាប់ផ្តើមសម្របសម្រួលដល់បន្លាស់ទីពលកម្មហើយ ប៉ុន្តែបទប្បញ្ញត្តិជាច្រើន គឺគ្រប់ដណ្តប់ទៅលើអ្នកមានមុខរបរជាក់លាក់ដូចជា វេជ្ជបណ្ឌិត វិស្វករ ស្ថាបត្យករ គណនេយ្យករ និងអ្នកអាជីពផ្នែកទេសចរណ៍ ដែលស្មើនឹង 5%ប៉ុណ្ណោះនៃការងារនៅក្នុងតំបន់។
ធនាគារពិភពលោក បានរកឃើញថា ពលករចំណាកស្រុកនៃប្រទេសអាស៊ានមានជំនាញទាប និងភាគច្រើនគ្មានលិខិតស្នាមត្រឹមត្រូវ បានធ្វើបន្លាស់ទីដើម្បីស្វែងរកឱកាសសេដ្ឋកិច្ច ភាគច្រើនក្នុងវិស័យសំណង់ ដាំដុះ និងការងារបម្រើតាមផ្ទះ។ ការធ្វើចំណាកស្រុកបាននាំមកនូវផ្លែផ្កាយ៉ាងច្រើនដល់ការលូតលាស់ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែក៏នៅមានបញ្ហាជាច្រើនទៀតដែលត្រូវដោះស្រាយដើម្បីជួយបង្កើនការរីកចម្រើនផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចឱ្យមាននិរន្តរភាពផងដែរ ព្រោះពលករចំណាកស្រុកច្រើនលើសលប់រហូតដល់95% ជាពលករចំណាកស្រុកដែលមិនត្រឹមត្រូវតាមច្បាប់នោះទេ។
លោក Sudhir Shetty ប្រធានសេដ្ឋកិច្ចវិទូរបស់ធនាគារពិភពលោកប្រចាំតំបន់អាស៊ីបូព៌ា និងប៉ាស៊ីហ្វិក បាននិយាយក្នុងសន្និសីទសារព័ត៌មានតាមរយៈវីដេអូពីប្រទេសសិង្ហបុរី មកថា ជាមួយនឹងការជ្រើសរើសគោលនយោបាយដ៏ត្រឹមត្រូវ ប្រទេសបញ្ជូនពលករចេញ អាចទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចនៃការធ្វើចំណាកស្រុកទៅក្រៅប្រទេសស្របពេលដែលមានការគាំពារពលករ ចំណាកស្រុកដែលជ្រើសរើសទៅធ្វើការក្រៅប្រទេស។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ “ប្រទេសទទួលយកពលករពលករបរទេសអាចបំពេញកង្វះខាតកម្លាំងពលកម្ម និងជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រកបដោយនិរន្តរភាព បើសិនគោលនយោបាយទេសន្តប្រវេសន៍ (ពលករឆ្លងដែនពីប្រទេសមួយទៅប្រទេសមួយ) ដើរស្របគ្នាជាមួយតម្រូវការផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច។ គោលនយោបាយមិនសមស្រប និងស្ថាប័នមិនមានប្រសិទ្ធិភាពមានន័យថា តំបន់នេះកំពុងបាត់បង់ឱកាសទទួលបានប្រយោជន៍ដ៏ពេញលេញពីទេសន្តប្រវេសន៍នេះ។
ការធ្វើចំណាកស្រុកនៅក្នុងតំបន់អាស៊ានបានកើនឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់ ដោយក្នុងរយៈពេល 20ឆ្នាំ(ឆ្នាំ1995-2015) កន្លងមកនេះបានប្រែក្លាយប្រទេសម៉ាឡេស៊ី សិង្ហបុរី និងថៃ ទៅជាកន្លែងសម្រាប់ពលករចំណាកស្រុកចំនួនប្រមាណ 6.5លាននាក់រស់នៅតំបន់នេះ គឺស្មើនឹង96%នៃពលករចំណាកស្រុកនៅក្នុងតំបន់អាស៊ានទាំងមូល។ ប្រាក់ដែលពលករផ្ញើទៅកាន់ប្រទេសកំណើតរបស់ខ្លួន នៅក្នុងតំបន់អាស៊ាន មានប្រមាណ62ពាន់លានដុល្លារក្នុងឆ្នាំ2015។ ប្រាក់ដែលផ្ញើពីក្រៅប្រទេសរបស់ប្រជាពលករខ្មែរនៅក្នុងតំបន់អាស៊ាននេះស្មើនឹង3%នៃផលិតផលក្នុងស្រុកសរុប។
ធនាគារពិភពលោក ក៏បានមើលឃើញថា ជាទូទៅនីតិវិធីទេសន្តប្រវេសន៍នៅទូទាំងតំបន់អាស៊ាននៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ របាំងជាច្រើនដូចជាដំណើរការនៃការជ្រើសរើសពលករដែលត្រូវចំណាយខ្ពស់ និងប្រើរយៈពេលវេលាយូរ កូតាដែលមានលក្ខណៈរឹតត្បិតលើចំនួនពលករបរទេសដែលបានអនុញ្ញាតនៅក្នុងស្រុក និងគោលនយោបាយការងារតឹងរឹង បានកំហិតជម្រើសការងាររបស់កម្មករនិងធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់សុខុមាលភាព។ គោលនយោបាយដែលមានលក្ខណៈរឹតត្បិត ជាផ្នែកមួយទទួលរងឥទ្ធិពលពីការយល់ឃើញថា ការហូរចូលនៃពលករចំណាកស្រុក និងមានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានទៅលើសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសទទួលពលករ៕
