ការអភិវឌ្ឍក្រុមហ៊ុន មិនខុសពីការអភិវឌ្ឍប្រទេសប៉ុន្មាននោះទេ វាទាមទារឱ្យមានសមាជិកប្រកបដោយគុណភាព និងមានការគិតដើម្បីចូលរួមគ្រប់សកម្មភាពឆ្ពោះទៅរកគោលដៅរួម។
អគ្គនាយិកា នៃក្រុមហ៊ុនឌីហ្វើនីឈ័រ លោកជំទាវ តាំង ហ្គិចលៀង បានលើកឡើងថា មិនថាការធ្វើការនៅទីណា ឬឱ្យក្រុមហ៊ុនណានោះទេ បុគ្គលិកគួរចាត់ទុកថា ទីនេះជាផ្ទះរបស់ខ្លួន ព្រោះនៅពេលដែលក្រុមហ៊ុនមានការរីកចម្រើន យើងទាំងអស់គ្នាក៏មានការរីកចម្រើនទៅតាមនោះដែរ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត បុគ្គលិកក៏គួរតែគិតថា ស្ថាប័នដែលខ្លួនកំពុងធ្វើការជាសាលារៀនដែលអាចជួយឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នារៀនពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួន និងជាពិសេសគឺបានរៀនពីបទពិសោធក្នុងការធ្វើការងាររបស់អ្នកគ្រប់គ្រងស្ថាប័ននោះ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ការធ្វើការងារនៅក្នុងក្រុមហ៊ុន ក៏ជាឱកាសមួយដែលអាចធ្វើឱ្យបុគ្គលិកម្នាក់បានបញ្ចេញសមត្ថភាព ដើម្បីហ្វឹកហាត់សម្រេចកិច្ចការងារឱ្យបានល្អពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ព្រោះក្រោយពេលដែលបុគ្គលិកម្នាក់ៗគិតបែបនេះ គេនឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍ជាច្រើនពីការងារ ហើយតែងតែអាចអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងបានល្អបំផុតទៀតផង។
លោកជំទាវក៏បានលើកឡើងផងដែរថា បុគ្គលិកម្នាក់ៗគួរមានភាពម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងក្នុងការធ្វើការងារ ព្រោះក្រុមហ៊ុននីមួយៗត្រូវការបុគ្គលិកដែលមានគំនិតបង្កើតថ្មី និងមានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់។ ភាពម្ចាស់ការលើខ្លួនឯងនេះ អាចធ្វើឱ្យបុគ្គលិកខ្លួនឯងក្លាយជាបុគ្គលដែលបង្កើតសមិទ្ធផលបានយ៉ាងច្រើនដោយគ្មានការបញ្ជា ហើយសមិទ្ធផលទាំងអស់នេះក៏អាចរុញច្រានឱ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំគេទៀតផង។
ជាធម្មតា មនុស្សណាម្នាក់ក៏មានគុណសម្បត្តិ និងគុណវិបត្តិដែរ ហេតុនេះភាពម្ចាស់ការត្រូវតែច្បាស់ថា ប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវដែលមានហេតុផលច្បាស់លាស់ ដើម្បីធានាថា សកម្មភាពដែលស្តែងចេញមកគឺជួយជំរុញដល់ការអភិវឌ្ឍក្រុមហ៊ុន តែមិនមែននាំបញ្ហាដល់ក្រុមហ៊ុននោះទេ។ នៅពេលដែលបុគ្គលិកមានភាពម្ចាស់ការ និងទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ហើយ គាត់ប្រាកដជាមានគំនិតមួយដែលចេះទើស ចេះវិភាគ និងចេះជួយបញ្ចេញយោបល់ប្រកបដោយភាពវិជ្ជមានដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាឱ្យបុគ្គលគ្រប់គ្នានៅក្នុងក្រុមហ៊ុន ជាពិសេសអ្នកដែលធ្វើការងារនៅក្នុងក្រុមជាមួយគ្នាទទួលបានជោគជ័យក្នុងការងារដើម្បីឆ្ពោះទៅរកភាពរីកចម្រើននៅក្នុងក្រុមហ៊ុន។
លោកជំទាវ តាំង ហ្គិចលៀង បានលើកឡើងបន្ថែមទៀតថា បុគ្គលិកដែលអាចជួយអភិវឌ្ឍក្រុមហ៊ុនបានភាគច្រើនជាមនុស្សដែលមិនចេះអាងគេ ហើយមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯងនៅក្នុងការអនុវត្តការងារ ស្របពេលដែលខិតខំព្យាយាមស្វែងយល់បន្ថែមពីអ្នកនៅជុំវិញខ្លួន។ ជារួមគឺបុគ្គលិកពូកែ ភាគច្រើនគិតថា ខ្លួនឯងជាចំណែកមួយរបស់ក្រុមហ៊ុន ហើយជាផ្នែកមួយក្នុងការជួយអភិវឌ្ឍដល់ក្រុមហ៊ុន មិនរង់ចាំឱ្យក្រុមហ៊ុនមកអភិវឌ្ឍពួកគាត់ឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ដើម្បីដាក់ចិត្តខិតខំប្រឹងប្រែងឱ្យបានខ្លាំងបុគ្គលិកម្នាក់ៗគួរយកចិត្តរបស់អ្នកបណ្តាក់ទុនមកគិត។ បុគ្គលិកគ្រប់គ្នាអាចគិតថា ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកដែលបោះទុនរាប់ម៉ឺន រាប់លានដើម្បីរកស៊ីវិញ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ព្រួយបារម្ភប៉ុនណាចំពោះអនាគតនៃក្រុមហ៊ុននោះ ហើយអ្នកត្រូវពង្រឹង និងពង្រីកវាដោយវិធីណាខ្លះ?។
ស្រដៀងគ្នានេះដែរ លោក ឆាក់ សុជាតិ ម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនសេដ្ឋីនី បានលើកឡើងថា បុគ្គលិកក្រុមហ៊ុននីមួយៗគួរតែយកកន្លែងធ្វើការជាយានជំនិះដើម្បីសម្រេចគោលដៅ។ មុននឹងធ្វើការ គួរតែសួរខ្លួនឯងថា តើធ្វើការងារដើម្បីអ្វី? ហើយអ្វីជាចំណែកនៃការសម្រេចក្តីសុបិនដែលយើងត្រូវទទួលបានពីការងារទាំងនោះ?។ បើគ្មានចម្លើយទេនោះ មានន័យថា អ្នកកំពុងតែបំផ្លាញពេលវេលានៃដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួនឯងនៅកន្លែងធ្វើការហើយ។ ការដែលយើងយកកន្លែងធ្វើការជាយានជំនិះដើម្បីសម្រេចគោលដៅ មិនមែនមានន័យថា យើងធ្វើជាបុគ្គលិកកិបកេង ឬលួចបន្លំលុយកាក់ និងពេលវេលារបស់ក្រុមហ៊ុននោះទេ គឺយើងយកពេលវេលាដែលកំពុងធ្វើការទាំងនោះ ដើម្បីរៀនសូត្រពីរបៀបនៃការធ្វើការ របៀបធ្វើការដឹកនាំ របៀបធ្វើជាម្ចាស់ និងរបៀបផ្សេងៗទៀត ដែលវាជាចំណែកនៃក្តីសុបិនរបស់យើង ដោយមិនចំណាយប្រាក់។
លោក ឆាក់ សុជាតិ បាននិយាយថា៖ «បើអ្នកស្រឡាញ់ការងារ ក៏ដូចជាស្រឡាញ់ជីវិតខ្លួនឯងដែរ នោះមានន័យថា ដំណើរជីវិតនៃការបំពេញការងាររបស់អ្នក គឺមានន័យគ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់ជីវិត»។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា ធ្វើការឱ្យគេ ឬបង្កើតការងារឱ្យគេធ្វើ គឺគ្មានលក្ខណសម្បត្តិខុសគ្នាប៉ុន្មានទេ ព្រោះមានតួនាទីជាអ្វីក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែធ្វើការបានដូចគ្នា។ គ្រាន់តែបែបបទនៃការបំពេញកិច្ចការវាមានភារកិច្ច និងតួនាទីផ្សេងគ្នាតែប៉ុណ្នោះ។ ប៉ុន្តែនៅតែមានឈ្មោះថា ធ្វើការដូចគ្នា។ ម្ល៉ោះហើយ ដើម្បីឱ្យការបំពេញកិច្ចការងាររបស់យើងម្នាក់ៗមានលទ្ធផលល្អ និងជាទីគាប់ចិត្តរបស់អ្នកដឹកនាំ គឺយើងត្រូវតែបំពេញកិច្ចការទាំងនោះឱ្យដូចជាការដែលយើងកំពុងបំពេញក្តីសុបិននៅក្នុងជីវិតរបស់យើងដូច្នោះដែរ។ ព្រោះបើយើងស្រឡាញ់ និងយកចិត្តទុកដាក់វាស្មើជីវិត នោះយើងនឹងខិតខំសម្រេចវាឱ្យបានល្អបំផុត ដូចការដែលយើងខំដកដង្ហើមដើម្បីរស់រាល់ថ្ងៃនេះអ៊ីចឹងដែរ។
ម្ចាស់អាជីវកម្មរូបនេះបានថ្លែងផងដែរថា បុគ្គលិកខ្លះចង់បានលទ្ធផលច្រើន តែចូលចិត្តធ្វើសកម្មភាពតិច ពោល គឺមានន័យថា ចង់បាន តែមិនចង់ធ្វើ។ ពួកគេខ្លះទាមទារ ឱ្យមានការផ្តល់ឱ្យសិន ទើបពួកគេខិតខំតាមក្រោយ នេះជាមូលហេតុដែលធ្វើឱ្យបុគ្គលិកភាគច្រើន ពិបាករីកចម្រើន និងមិនអាចឡើងតំណែងបាន។ ព្រោះពួកគេមានការគិតមួយផ្ទុយពីអ្នកដឹកនាំ ដែលម្ចាស់អាជីវកម្មភាគច្រើនតែងគិតថា ចាំពួកគាត់ខំធ្វើកិច្ចការបានល្អសិន ទើបដំឡើងប្រាក់ខែ ឬតំណែងឱ្យ។ ការគិតផ្ទុយគ្នានេះ ធ្វើឱ្យបុគ្គលិកនៅតែមិនអាចទៅមុខបាន រីឯក្រុមហ៊ុនក៏គ្មានភាពរីកចម្រើន ដែលសកម្មភាពដដែលជាដដែលនេះចាប់ផ្តើមក្លាយទៅជាជំងឺមហារីក ពិបាកព្យាបាល ព្រោះទាំងអ្នកដឹកនាំ ទាំងបុគ្គលិក គឺនៅតែបន្តរស់នៅក្នុងបរិបទដដែលៗ និងចាប់ផ្តើមអស់សង្ឃឹម ឬបាត់បង់ជំនឿពីមួយថ្ងៃៗ អាចរហូតដល់ថ្ងៃបិទទ្វារអាជីវកម្មទៅវិញក៏អាចថាបានដែរ ព្រោះតែពួកគេ គ្មានលទ្ធផលថ្មីដែលជាការលើកទឹកចិត្តក្នុងការបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា បុគ្គលិកគួរធ្វើជាផ្នែកមួយនៃដំណោះស្រាយសម្រាប់ក្រុមហ៊ុន ព្រោះក្រុមហ៊ុនណាក៏ដូចជាក្រុមណាដែរ គឺមិនអាចចៀសផុតពីបញ្ហាឡើយ។ គ្រាន់តែបញ្ហានោះធំ ឬតូច គឺទៅតាមសមត្ថភាពនៃការដឹកនាំឡើងមកតែប៉ុណ្ណោះ។ បើអ្នកជាចំណែកមួយនៃដំណោះស្រាយ នោះក្រុមហ៊ុននឹងកាន់តែរីកចម្រើន ប៉ុន្តែបើអ្នកជាចំណែកនៃបញ្ហា នោះក្រុមហ៊ុននឹងកាន់តែមានបញ្ហា។ បញ្ហាធំ ឬតូចនោះមិនទាន់ហៅថា ជាបញ្ហានៅឡើយទេ ប៉ុន្តែសមត្ថភាពនៃការដោះស្រាយរបស់ក្រុមការងារធំ ឬតូចនោះ ទើបជាបញ្ហាយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ពោលគឺមានន័យថា បើទោះជាក្រុមហ៊ុនជួបបញ្ហាយ៉ាងណាក្តី បើក្រុមការងាររបស់អ្នកមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការរួមចំណែកដោះស្រាយ នោះបញ្ហាវាលែងទៅជាបញ្ហាទៀតហើយ គឺវាគ្រាន់តែជាឱកាសដែលអាចឱ្យក្រុមហ៊ុនរបស់អ្នកបានរៀនសូត្រនូវអ្វីដែលថ្មីក្នុងការបោះជំហានទៅរកភាពជោគជ័យតែប៉ុណ្ណោះ៕
