បើទោះបីជាបច្ចុប្បន្ននេះ មានការអភិវឌ្ឍខ្លាំងខាងផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាក៏ដោយ ក៏ការអានសៀវភៅនៅតែជាចំណូលចិត្តមួយសម្រាប់យុវវ័យជាច្រើននៅកម្ពុជា។ ជាមួយនឹងស្ថានភាពវិជ្ជមាននេះ អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេងកម្ពុជាមួយចំនួនដែលបានស្រាវជ្រាវ និងសិក្សាពីរឿងរ៉ាវជីវិតជាក់ស្តែងក្នុងសង្គមបង្កើតឡើងជាអត្ថបទអក្សរសិល្ប៍សំខាន់ៗជាច្រើនដើម្បីបម្រើដល់ការកម្សាន្តរបស់អ្នកអានជាមួយនឹងតម្លៃអប់រំបែបថ្មីដើម្បីជាបទពិសោធក្នុងការអភិវឌ្ឍ ជីវិត។
ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធថ្មីៗនៅកម្ពុជា កញ្ញា គឹម ឌីណា ជាអ្នកនិពន្ធស្រ្តីវ័យក្មេងមួយរូប ដែលបាននិពន្ធសៀវភៅប្រលោមលោកដែលទទួលបានការគាំទ្រពីសំណាក់យុវវ័យជាច្រើន ថែមទាំងមានតារាល្បីៗមួយចំនួនផងដែរដែលបានបង្ហាញថាបានគាំទ្រស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធរូបនេះ។ នៅថ្ងៃនេះអ្នកសារព័ត៌មាននៃកាសែត ឡារ៉ែន ពាណិជ្ជ បានធ្វើបទសម្ភាសជាមួយកញ្ញា គឹម ឌីណា ពីបទពិសោធសំខាន់ៗនៃការសរសេរសៀវភៅថ្មីមួយ ស្តីពីមនុស្សបាក់ទឹកចិត្ត ដើម្បីជាប្រភពចំណេះដឹងដល់សាធារណជន។
1. កញ្ញាជាអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកដែលធ្លាប់បានបោះពុម្ពផ្សាយពីស្នាដៃរឿងប្រលោមលោកវែងៗរួចមកហើយ តើហេតុអ្វីបានជាកញ្ញាចាប់អារម្មណ៍និពន្ធសៀវភៅរឿងខ្លីពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សបាក់ទឹកចិត្តនេះឡើង?
ចំពោះកម្លាំងជំរុញដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំសរសេរសៀវភៅនេះឡើង គឺក្នុងគោលបំណងដើម្បីលើកទឹកចិត្តស្ត្រីខ្មែរដែលត្រូវប្រឈមបញ្ហាជាច្រើនក្នុងការរស់នៅឱ្យចាប់ផ្តើមមានភាពរឹងមាំ និងយុវជនដទៃទៀតដែលធ្លាក់ក្នុងសភាពបាក់ទឹកចិត្តឱ្យងើបឡើងតស៊ូនឹងបញ្ហា។ “មនុស្សស្រី” ជាពាក្យដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំត្រូវតែតស៊ូក្នុងភាពដែលខ្លួនឯងជាស្រ្តី មិនថាជួបបញ្ហា ឬការកៀបសង្កត់ដោយគំនាបសង្គមណាមួយឡើយ។ រាល់ពេលជួបបញ្ហាលំបាក ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ព្រោះខ្ញុំជាកូនស្រី ទើបខ្ញុំត្រូវតែតស៊ូ។
ខ្ញុំធ្លាប់បានជួបស្ត្រីដែលលាក់ទុកសមត្ថភាព និងទេពកោសល្យនៅពីក្រោយរូបរាងមិនសមសួនរបស់ខ្លួន ស្ត្រីដែលបោះបង់ចោលអ្វីៗទាំងអស់នៅពេលស្នេហាមិនសមប្រកប ស្ត្រីដែលអនុញ្ញាតឱ្យគ្រួសារ ឬអ្នកដទៃសម្រេចចិត្តលើអនាគតរបស់ខ្លួនទាំងដែលស្ត្រីទាំងនោះជាអ្នកប្រឈមដោយផ្ទាល់ទៅលើលទ្ធផលដែលកើតចេញពីការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកដទៃ។ល។ ដូច្នេះ សៀវភៅ “មនុស្សបាក់ទឹកចិត្ត” ហាក់និយាយច្រើនពីបញ្ហារបស់មនុស្សស្រី តែក្នុងន័យលើកទឹកចិត្តឱ្យគាត់គិតវិជ្ជមានក្នុងជីវិត។
រឿងខ្លីក្នុងសៀវភៅនេះ គឺប្រមូលផ្តុំទៅដោយសា្នដៃដែលទទួលបានការគាំទ្រច្រើននៅក្នុងប្លុករបស់ខ្ញុំ ហើយរឿងខ្លះក៏ជារឿងនិពន្ធថ្មីដែរ។
កញ្ញា គឹម ឌីណា មានមតិយោបល់ក្នុងកម្មវិធីមួយ និយាយដោយស្មោះត្រង់ ខ្ញុំពិតជាស្មានមិនដល់ដូចគ្នាដែលខ្ញុំនឹងបោះពុម្ពសៀវភៅ “មនុស្សបាក់ទឹកចិត្ត” ព្រោះមានការប្រែប្រួលច្រើនដងចំពោះស្នាដៃមួយនេះ។ កាលពីចុងឆ្នាំ2017 ខ្ញុំគិតថានៅឆ្នាំ2018 ខ្ញុំនឹងបោះពុម្ពសៀវភៅរឿងខ្លីដែលមានចំណងជើង “ក្រែមក្រហម” និងរឿងប្រលោមលោកវែង “បវរកញ្ញាប្រលោមលោក”។ តែក្រោយមកដោយសារបញ្ហាថវិកា និងពេលវេលាខ្ញុំសម្រេចថានឹងបោះពុម្ពតែមួយសិន។ ក្រោយមកទៀត ដោយសារជំងឺបាក់ទឹកចិត្តធ្វើឱ្យខ្ញុំសម្រេចថា ឆ្នាំនេះសៀវភៅអ្វីក៏ខ្ញុំនឹងមិនអាចបោះពុម្ពបានដែរ។ លុះស្ថានភាពផ្លូវចិត្តបានធូរស្រាល ខ្ញុំក៏តាំងចិត្តថា ខ្ញុំនឹងបោះពុម្ពសៀវភៅរឿងខ្លីនេះឱ្យខាងតែបាន តែបែរជាបានបោះពុម្ពសៀវភៅរឿងវែង “បវរកញ្ញាប្រលោមលោក” ទៅវិញ។ ខ្ញុំថែមទាំងប្តូរពីចំណងជើងរឿង “ក្រែមក្រហម” ទៅជា “មនុស្សបាក់ទឹកចិត្ត” វិញពីព្រោះការបាក់ទឹក-ចិត្តជាមូលហេតុដែលនាំឱ្យខ្ញុំកាន់តែយល់ច្បាស់ពីអត្ថន័យជីវិត និងស្រឡាញ់ខ្លួនឯងម្តងទៀត។ បើគិតឱ្យមែនទែនទៅ រាល់បញ្ហាដែលខ្ញុំសរសេរនៅក្នុងរឿងនេះ គឺសុទ្ធតែជាមូលហេតុដែលនាំឱ្យមនុស្សបាក់ទឹកចិត្តហើយបើយើងមិនប្រញាប់ដោះស្រាយទេ វានឹងធ្វើឱ្យយើងហ៊ានបោះបង់ចោលជីវិតខ្លួនឯងមិនខាន។ទាំងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំជឿថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងកើតឡើងសុទ្ធតែមានហេតុផលរបស់វា ហើយហេតុផលនោះនឹងនាំយើងទៅជួបរឿងរ៉ាវដែលកាន់តែល្អជាងអ្វីដែលយើងកំពុងជួបជាក់ជាមិនខាន។ ដូច្នេះកុំអស់សង្ឃឹម!។
2. តើកញ្ញាមើលឃើញថាបញ្ហាបាក់ទឹកចិត្តនេះប៉ះពាល់អ្វីខ្លះដល់យុវវ័យបច្ចុប្បន្ន? ហើយយុវវ័យច្រើនប៉ុនណាកំពុងប្រឈមបញ្ហានេះ?
ចំពោះតួលេខជាក់ស្តែង ខ្ញុំមិនបានស្រាវជ្រាវរកឃើញពីបញ្ហាបាក់ទឹកចិត្តក្នុងចំណោមយុវវ័យទេ តែខ្ញុំគិតថា យុវវ័យជាទូទៅគួរតែស្វែងយល់ឱ្យបានច្រើនពីជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត និងការព្យាបាលជំងឺនេះដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាប្រឈមដែលអាចនឹងកើតមានឡើងក្នុងជីវិត។
3. ដើម្បីសរសេរសៀវភៅនេះឡើង តើកញ្ញាចំណាយពេលវេលាច្រើនប៉ុនណា? ហើយជួបបញ្ហាប្រឈមអ្វីខ្លះមុនពេលសម្រេចបានស្នាដៃនេះ?
4. តើចំណុចសំខាន់អ្វីខ្លះដែលកញ្ញានឹងបញ្ចូលទៅក្នុងសៀវភៅ “មនុស្សបាក់ទឹកចិត្ត” នេះ?
5. អ្វីខ្លះជាដំណោះស្រាយដែលកញ្ញានឹងបង្ហាញតាមរយៈស្នាដៃនិពន្ធនេះ?
6. តើកញ្ញាបានរំពឹងពីផលវិជ្ជមានអ្វីខ្លះ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានអានសៀវភៅនេះ?
7. តើកញ្ញាមានមតិផ្តាំផ្ញើអ្វីទៅកាន់សាធារណជន ជាពិសេសអ្នកដែលតែងតែគាំទ្រស្នាដៃនិពន្ធរបស់កញ្ញាកន្លងមកដែរឬទេ?
