ការកសាងឧត្តមភាពសម្រាប់បុគ្គលជារឿងដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែចង់ធ្វើ តែនៅក្នុងដំណើរនៃការអនុវត្តគឺមានរឿងរ៉ាវជាច្រើនដែលបង្អាក់បន្ទុចការរីកចម្រើននោះ។ កត្តាសំខាន់មួយចំនួនដែលទប់ស្កាត់ការកសាងឧត្តមភាពនោះគឺ ភាពភ័យខ្លាច ការគិតអវិជ្ជមាន និងខ្វះទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង។
នៅថ្ងៃនេះ ឡារ៉ែន ពាណិជ្ជ បានជួបសម្ភាសជាមួយលោក រិន រ៉ាវុធ អ្នកគ្រប់គ្រងទូទៅនៃក្រុមហ៊ុន មីង ហួរគ្រុប និងជាអតីតឯកអគ្គរាជទូតយុវជនស្ម័គ្រចិត្តរបស់អូស្រ្តាលី ដើម្បីបង្ហាញពីគន្លឹះមួយចំនួនក្នុងការកសាងខ្លួនពីកូនអ្នកជនបទមកក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងស្ថាប័នសំខាន់ៗ។
១. តើលោកអាចជម្រាបបានទេថាតើមានកត្តាអ្វីខ្លះដែលជំរុញឱ្យលោកឈានមកដល់តំណែងជាអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុន និងស្ថាប័នមួយចំនួនផ្សេងទៀត?
កត្តាជំរុញគឺមានច្រើន តែអ្វីជាចំណុចដែលគួរឱ្យកត់សម្គាល់នោះគឺ ការហ៊ានគិត និងហ៊ានធ្វើ។ ខ្ញុំនៅចាំថានៅពីតូចខ្ញុំចូលចិត្តនិយាយប្រាប់ម្តាយខ្ញុំថា ខ្ញុំចង់ក្លាយជាមេគេ តែគាត់ចេះតែប្រាប់មកវិញថាកុំឱ្យខ្ញុំនិយាយ។ តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយជានិច្ចកាលខ្ញុំនៅតែនិយាយ តែអ្នកដែលខ្ញុំហ៊ាននិយាយប្រាប់គឺម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំចង់ក្លាយជាមេគេ ខ្ញុំត្រូវតែខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីក្លាយជាមេគេ ត្រូវរៀនឱ្យពូកែជាងគេ ត្រូវធ្វើការងារឱ្យច្រើន ឱ្យលើសគេ ហើយក៏ត្រូវគិតឱ្យធំជាងគេដែរ។ ទីបំផុតខ្ញុំទទួលបានលទ្ធផលនៃការសិក្សាល្អទៅតាមការគិត និងការខិតខំប្រឹងប្រែងនោះ។
ចាប់ផ្តើមជីវិតក្នុងនាមជានិស្សិតសាកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចូលរៀនផ្នែកគ្រប់គ្រងដូចអ្វីដែលបានគិតតាំងពីតូច បើទោះបីជាខ្ញុំបានឮសំឡេងជាច្រើននៅជុំវិញខ្លួនថា កូនអ្នកក្រមិនអាចកាន់តំណែងគ្រប់គ្រង មិនអាចធ្វើការងារសំខាន់ ឬកន្លែងសំខាន់ៗសម្រាប់តែកូនអ្នកធំជាដើមក៏ដោយ តែអ្វីដែលខ្ញុំមើលឃើញគឺផ្ទុយពីពួកគេ។ ខ្ញុំតែងតែគិតថា មានមនុស្សជាច្រើនគេអាចធ្វើបាន ហើយគ្មានមាត្រាណាមួយនៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញចែងថា កូនអ្នកក្រមិនអាចថ្កុំថ្កើងនោះទេ។ ហេតុនេះឱ្យតែមានទំនុកចិត្ត និងមានការតាំងចិត្តច្បាស់លាស់ វានឹងជំរុញឱ្យយើងមានសកម្មភាព ហើយសកម្មភាពប្រកបដោយភាពវិជ្ជមាននោះហើយដែលជំរុញឱ្យយើងទទួលបាននូវភាពថ្កុំថ្កើង។
២. លោកថា កត្តាជំរុញសំខាន់គឺការមានកម្លាំងចិត្ត តើការកសាងទំនុកចិត្ត ត្រូវធ្វើដូចម្តេចដើម្បីឱ្យមនុស្សទូទៅមានទំនុកចិត្តខ្ពស់?
ការកសាងទំនុកចិត្ត គឺអាស្រ័យលើខ្លួនឯងខ្ពស់បំផុត។ យុវជន មួយចំនួនចូលចិត្តតែធ្វើសកម្មភាព និងគិតបញ្ច្រាសពីការខិតខំរបស់ខ្លួនឯង ដែលធ្វើឱ្យគាត់មិនអាចអភិវឌ្ឍបានល្អ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលគាត់កំពុងខំរៀន គាត់បែរជាគិតថា ការងាររបស់គាត់ប្រហែលជាត្រូវកូនអ្នកធំ ឬកូនអ្នកមានដណ្តើមអស់ហើយ ឬទាល់តែមានខ្សែទើបអាចកាន់ការងារសំខាន់បានទៅវិញ។ តាមពិតទៅវាមិនដូចអ្វីដែលគាត់គិតទាំងស្រុងនោះទេ ព្រោះក្រុមហ៊ុនសហគ្រាសចេះតែកើតមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយស្ថាប័នរដ្ឋក៏ត្រូវការអ្នកមានសមត្ថភាពជាច្រើនដើម្បីបម្រើការងារដែរ ប្រសិនបើគាត់គិតថាទាល់តែកូនអ្នកធំទើបអាចធ្វើបានប្រហែលជាមិនត្រូវទាំងស្រុងនោះទេ តែប្រសិនបើយើងចេះប្រាកដ ចេះច្បាស់ ស្ថាប័ននោះគេប្រាកដជាត្រូវការយើងដើម្បីធ្វើជាផ្នែកមួយនៃការអភិវឌ្ឍមិនខាន។
ការគិតអវិជ្ជមានបែបនេះ វាមិនខុសពីមនុស្សម្នាក់ជិះកង់ដែលប្រើជើងដើម្បីខំធាក់ទៅមុខ តែដៃរបស់គាត់កំពុងតែចាប់ហ្វ្រាំងជាប់នោះទេ ដែលទោះជាខំយ៉ាងណាក៏មិនអាចទៅមុខលឿនបានដែរ ប្រសិនបើគាត់មិនព្រលែងដៃឱ្យវាទៅដោយរលូននោះ។
សូមយុវជនកម្ពុជា ជឿជាក់លើខ្លួនឯង ដូចខ្មែរយើងតែប្រើពាក្យថា ចេះប្រាកដ ប្រាក់នឹងរត់តាមហៅ។ កុំអាលខ្វល់រឿងកត្តាខាងក្រៅ ឬកុំអាលបាក់ទឹកចិត្ត រៀនអ្វីមួយឱ្យច្បាស់ ហើយក្លាយជាអ្នកជំនាញសិន ប្រសិនបើក្រុមហ៊ុន ឬស្ថាប័នគេមិនឱ្យធ្វើការទើបជារឿងចម្លែក។
៣. ការខិតខំប្រឹងប្រែង និងមានទំនុកចិត្ត គឺជារឿងសំខាន់ដូចដែលលោកបានលើកឡើង តែមានមនុស្សមួយចំនួនមានសមត្ថភាព តែពិបាករកឱកាសដើម្បីបានការងារធ្វើ ហើយអ្នកខ្លះទៀតមានតែចំណេះដឹងតែខ្វះបទពិសោធ តើពួកគាត់ត្រូវធ្វើដូចម្តេច?
ជាការពិតណាស់ គ្រាន់តែមានចំណេះដឹង មិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេសម្រាប់ការទទួលបានការងារល្អ ឬក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងស្ថាប័នមួយ។ គាត់ត្រូវការភាពវៃឆ្លាតក្នុងការស្វែងរកឱកាស និងកសាងឱកាស ដើម្បីកសាងសមត្ថភាព ឬជំរុញខ្លួនឯងឱ្យសមនឹងតម្លៃដែលគេត្រូវការ។
សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំគិតថាការងារមិនមែនត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើឡើងទាល់តែតំណែងធំនោះទេ ព្រោះជាធម្មតាការងារបង្រៀនមនុស្ស។ នៅពេលដែលយើងឆ្លងកាត់បទពិសោធការងារតូចៗបានច្រើន ហើយខិតខំប្រឹងប្រែងអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពបានល្អ យើងនឹងមានភាពជាអ្នកដឹកនាំខ្ពស់ ហើយស្គាល់ពិភពការងារបានច្បាស់។ ក្រៅពីនេះ ការងារស្ម័គ្រចិត្ត ក៏ជាផ្នែកមួយផងដែរ ដែលជំរុញឱ្យយើងមានបទពិសោធការងារ។ មានមនុស្សមួយចំនួន គិតថាការងារទាល់តែបានលុយទើបធ្វើ តែគាត់ភ្លេចគិតថាយកលុយទៅទិញបទពិសោធមិនបាននោះទេ ហេតុនេះការស្វែងរកការងារស្ម័គ្រចិត្តដែលមានប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួនឯង ឬដែលត្រូវជាមួយនឹងការងារ អាចជំរុញឱ្យយើងទទួលបាននូវចំណេះដឹងថ្មីៗជាច្រើនដែលគ្មានបង្រៀនក្នុងសាលា៕
