កាលពីថ្ងៃទី22 ខែមករា ឆ្នាំ2021កន្លងទៅនេះ អង្គការជំហានដំបូងកម្ពុជា បានរៀបចំនូវសិក្ខាសាលាមួយ ស្តីពី “ការរំលោភបំពានផ្លូវភេទលើកុមារានៅកម្ពុជា” ដោយមានការចូលរួមពីសំណាក់អ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជាជាច្រើនស្ថាប័ន ដើម្បីស្វែងយល់ពីបញ្ហាដែលបានកើតមាននៅក្នុងសង្គមខ្មែរយើងជាយូរណាស់មកហើយ តែបែរជាត្រូវបានមនុស្សទូទៅគិតថាវាជារឿងមិនសំខាន់ ឬគិតថារឿងនេះជារឿងធម្មតា មិនមែនជាបញ្ហាសម្រាប់សង្គមជាតិ តែផ្ទុយទៅវិញបញ្ហារំលោភបំពានផ្លូវភេទលើកុមារា គឺបានចោទមានឡើង និងបង្កឱ្យមានបញ្ហាផ្សេងៗជាច្រើននៅក្នុងសង្គមរបស់យើង។
នៅក្នុងសិក្ខាសាលានេះផងដែរ អង្គការជំហានដំបូងកម្ពុជា ក៏បានផ្តល់នូវអនុសាសន៍ និងចែករំលែកចំណេះដឹងជាច្រើនស្តីពីគោលការណ៍របស់អង្គការជំហានដំបូងកម្ពុជាក្នុងការជួយកុមារនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ទាំងកុមារា និងកុមារី តែដោយសារតែអង្គការមើលឃើញពីកង្វះខាត និងការមើលរំលងបញ្ហាដែលតែងតែកើតមានចំពោះកុមារា ទើបអង្គការជំហានដំបូងកម្ពុជា បានបង្កើតឡើងនូវគម្រោងមួយឡើង ដើម្បីជួយគាំទ្រជាពិសេសដល់កុមារានៅកម្ពុជា ដែលជួបនឹងបញ្ហារំលោភបំពានផ្លូវភេទ និងមានអកប្បកិរិយាផ្លូវភេទបែបគ្រោះថ្នាក់ ទាំងការផ្តល់សេវាសង្គមផ្ទាល់ទៅដល់កុមាររងគ្រោះ ផ្តល់នូវចំណេះដឹង និងសមត្ថភាពដល់កុមារ ការពារកុមារតាមរយៈការផ្តល់នូវវគ្គសិក្ខាសាលា បង្រៀន និងប្រាប់ដល់កុមារ ដើម្បីការពារខ្លួន និងប្រយ័ត្នខ្លួនជាមុន។
ក្នុងនោះ អង្គការជំហានដំបូងកម្ពុជា ក៏បានផ្តល់នូវអនុសាសន៍ផ្តោតលើកុមារដែលងាយរងគ្រោះក្នុងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទផងដែរ ដែលមានដូចតទៅ៖
ហេតុអ្វីកុមារពិការងាយរងនូវការរំលោភបំពានផ្លូវភេទជាងកុមារដទៃ?
ទោះបីជាស្ថិតិមិនសូវបង្ហាញពីប្រធានបទនៃការរំលោភបំពានផ្លូវភេទកុមារក្តី ក៏យើងដឹងថា យ៉ាងហោចណាស់ កុមារ ៥% បានក្លាយជាជនរងគ្រោះពីការរំលោភបំពានផ្លូវភេទនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ផ្ទុយពីការគិត ជាទូទៅ ក្មេងប្រុសងាយនឹងក្លាយជាជនរងគ្រោះពីការរំលោភបំពានផ្លូវភេទជាងក្មេងស្រី ហើយគេប៉ាន់ស្មានថាកុមារពិការងាយរងគ្រោះជាងកុមារដទៃទៀតចំនួនបីដង។
កុមារពិការពិតជាប្រឈមនឹង “ទ្វេគ្រោះ” ពួកគេងាយរងគ្រោះ និងទទួលបានការការពារតិចជាងកុមារដទៃទៀត ពិការភាពរបស់ពួកគេអាចជាពិការភាពផ្នែករាងកាយ និងបញ្ញា។ ម្យ៉ាងវិញទៀត កម្រិតនៃការការពារខាងក្រៅ និងខ្លួនឯង គឺមានកម្រិតទាបជាងកុមារដទៃទៀត។ តើវាកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេច?
ជាដំបូង កុមារពិការយល់ដឹងតិចតួចពីហានិភ័យ ហើយនៅពេលដែលជនល្មើសរំលោភបំពានពួកគេ ខ្លួនឯងមិនដឹងថាកំពុងមានអ្វីកើតឡើងឡើយ។ ក្នុងករណីភាគច្រើន កុមារដែលមានពិការភាពផ្នែកបញ្ញា គឺមិនអាចតតាំង ឬនិយាយថាទេចំពោះជនល្មើសនោះទេ។ នៅពេលមានករណីរំលោភកើតឡើងជាក់ស្តែង ពួកគេមិនដឹងថា ខ្លួនឯងត្រូវបានគេរំលោភបំពានឡើយ ហើយពួកគេនៅតែទ្រាំលាក់ទុកនូវទង្វើខុសឆ្គង និងអំពើខុសច្បាប់ទាំងនេះនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ក្នុងករណីជាច្រើន កុមារពិការមិនអាចនិយាយរៀបរាប់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះពួកគេទេ។ ជាធម្មតាពួកគេបង្ហាញពីសមត្ថភាពទន់ខ្សោយក្នុងការចែករំលែកអារម្មណ៍ និងបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ។ លើសពីនេះទៀត ទោះបីជាពួកគេអាចធ្វើបានក៏ដោយ ប៉ុន្តែដោយសារតែពិការភាព បានធ្វើឱ្យការរាយការណ៍របស់ពួកគេមិនសូវទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍ ហើយមនុស្សភាគច្រើនមិនជឿពួកគេនោះទេ។ ដោយសារតែការរាយការណ៍របស់ពួកគេមិនសូវមានការចាប់អារម្មណ៍ដូចកុមារដទៃទៀត វាធ្វើឱ្យកុមារពិការទទួលបានសេវាព្យាបាល និងសេវាគាំទ្រតិចតួច ដែលសេវាទាំងនេះគឺជាតម្រូវការចាំបាច់នៅក្នុងដំណើរការនៃការជាសៈស្បើយឡើងវិញរបស់ពួកគេ។
ហេតុផលសំខាន់មួយទៀត ថាតើហេតុអ្វីបានកុមារពិការងាយរងគ្រោះពីការរំលោភបំពានផ្លូវភេទនោះគឺថា ជារឿយៗ ពួកគេមិនបានទទួលការអប់រំចំណេះដឹងផ្នែកផ្លូវភេទ។ ជាទូទៅគេគិតថា កុមារពិការនឹងមិនអាចដឹកនាំជីវិតផ្លូវភេទបែបឯករាជ្យ ឬមានទំនាក់ទំនងដោយសេរីជាមួយមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេបានទេ។ លើសពី នេះទៀត ដោយសារតែសមត្ថភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយពិភពលោកនេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យកុមារពិការលាក់បំពួនខ្លួនឯង និងបាត់បង់ឱកាសក្នុងដំណើរការកិច្ចការពារកុមារ។ ពួកគេក៏មានហានិភ័យបន្ថែមទៀត ដោយសារពួកគេប្រឈមនឹងការដាក់ឱ្យរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីក្រុមគ្រួសារពួកគេ ឬដាក់ឱ្យស្នាក់នៅក្នុងកន្លែងរស់នៅជុំគ្នា ជាទីកន្លែងដែលពួកគេមានអ្នកថែទាំច្រើននាក់ ដែលអាចនាំឱ្យពួកគេប្រឈមនឹង “ភាពងាយរងគ្រោះថ្នាក់” ពីមជ្ឈដ្ឋានរស់នៅបែបនេះ។
ជាញឹកញាប់ ជនល្មើសនៃអំពើហឹង្សាផ្លូវភេទស្វែងរកសញ្ញានៃការរំលោភបំពាន និងពិការភាពរបស់កុមារ។ ប្រសិនបើពួកគេនៅឃ្លាតឆ្ងាយពីក្រុមមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ ហើយបង្ហាញពីការលំបាកក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងមានព័ត៌មានតិចតួចពីការរំលោភបំពានពីមនុស្សវ័យធំ ហើយមិនដឹងថាត្រូវរាយការណ៍ទៅអ្នកណាអំពីការរំលោភបំពាន នោះមានន័យថា ពួកគេគឺជាគោលដៅសម្រាប់ជនល្មើសក្នុងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ។ លើសពីនេះទៀត កុមារពិការ និងកុមារដទៃទៀតដែលមានគំនិតអវិជ្ជមានចំពោះខ្លួនឯង ក៏អាចនឹងងាយរងទៅនឹងការអូសទាញ និងការបោកបញ្ឆោត “ល្បិចកល់” របស់ជនល្មើសផងដែរ។ ពួកគេងាយក្លាយជាជនរងគ្រោះនៃការអូសទាញ ដែលជាយុទ្ធសាស្រ្តជនល្មើសតែងតែប្រើ ដើម្បីទាក់ទាញជនរងគ្រោះ។
យ៉ាងហោចណាស់ យើងមានភ័ស្តុតាងមួយចំនួនបង្ហាញថា ភាពក្រីក្រគឺជាកត្តាឈានមុខគេសម្រាប់ការកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទ។ អ្នកស្រាវជ្រាវ និងអ្នកជំនាញនានាបានប្រើវាក្យស័ព្ទ “ការចំណាយបន្ថែមលើពិការភាព” ថាវាសំដៅដល់ស្ថានភាពកុមារ ឬជនពិការដែលត្រូវចំណាយការរស់នៅបន្ថែមជាងកុមារមិនមានពិការភាព។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេត្រូវចំណាយច្រើនលើថ្លៃពេទ្យ ព្រោះពួកគេនឹងត្រូវការឧបករណ៍ជំនួយកាន់តែច្រើន (រទេះរុញ ឧបករណ៍ជំនួយសម្រាប់ស្តាប់…។ល។) ឬជំនួយផ្ទាល់ខ្លួនដទៃទៀត។
សរុបសេចក្ដីមក កុមារពិការគឺងាយរងការរំលោភបំពានផ្លូវភេទខ្លាំងណាស់ ព្រោះពួកគេមានសមត្ថភាពទន់ខ្សោយក្នុងការវិភាគស្ថានភាព និងការប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រការពារខ្លួន ហើយការរាយការណ៍របស់ពួកគេមិនទទួលបានការយកចិត្តដាក់។ ពួកគេត្រូវបានផាត់ចេញពីយុទ្ធសាស្ត្រកិច្ចការពារកុមារ និងការទប់ស្កាត់តាមបែបប្រពៃណី ហើយពួកគេងាយនឹងរស់នៅក្នុងស្ថានភាពមិនល្អ ដែលបង្កើនភាពងាយរងគ្រោះទៅនឹងការកេងប្រវ័ញ្ចផ្លូវភេទ។
សម្រាប់ហេតុផលទាំងអស់នេះ ធនធាន និងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងបន្ថែម ដើម្បីធ្វើការជាមួយកុមារពិការ គឺមានលក្ខណៈចាំបាច់បំផុត។ នៅប្រទេសកម្ពុជា ការយល់ដឹងជុំវិញបញ្ហាពិការភាពផ្នែកបញ្ញាកំពុងតែរីកសាយភាយ ដែលយើងសង្ឃឹមថានឹងជួយបង្កើនកិច្ចការពារ និងសុខុមាលភាពរបស់កុមារពិការកម្ពុជាទាំងអស់៕
