សព្វថ្ងៃពិភពលោកមានការផ្លាស់ប្តូរច្រើន ដូច្នេះការអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពរបស់មនុស្សមិនមានដែនកំណត់នោះទេ ស្ត្រីនៅក្នុងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ ត្រូវប្រឈមមុខជាមួយនឹងបញ្ហាជាច្រើនដែលតម្រូវឱ្យមានការអភិវឌ្ឍសមត្ថភាព ទាំងការសិក្សា ការបំពេញការងារ និងការធ្វើអាជីវកម្មជាដើម។ ដើម្បីអាចទទួលបានជោគជ័យ និងសម្រេចគោលដៅ ក៏ដូចជាក្តីសុបិន្តប្រកបដោយភាពត្រចះត្រចង់ស្ត្រីត្រូវមានភាពChallenge ការតាំងចិត្តខ្ពស់ ការរុករកការស្រាវជ្រាវនូវវិធីសាស្ត្រ និងបច្ចេកទេសនៃការគ្រប់គ្រងក៏ដូចជាភាពច្នៃប្រឌិត និងការបង្កើតថ្មីស្ត្រីត្រូវមានជំនឿចិត្តលើខ្លួនឯង និងចេះផ្តល់កម្លាំងចិត្តឱ្យខ្លួនឯងត្រូវមានក្តីសង្ឃឹម និងតស៊ូចំពោះឧបសគ្គទាំងឡាយ ដែលគឺជាការតស៊ូមិនព្រមបោះបង់។
លោកស្រី យឹម រ៉ាដែត នាយិកាមជ្ឈមណ្ឌល Global Art Cambodia ក៏ជាស្ត្រីឆ្នើមមួយរូបដែលបានខិតខំប្រឹងប្រែងគ្រប់លទ្ធភាព ជាមួយនឹងភាពរឹងមាំ និងឆន្ទៈខ្ពស់ប្រកបដោយថាមពលនៃភាពវិជ្ជមានបានសម្រេចគោលដៅជាសហគ្រិនស្ត្រីក្នុងនោះក៏បានចូលរួមចំណែកជួយដល់សង្គមតាម-រយៈការផ្តល់ការនូវការសិក្សាអប់រំចំណេះដឹងផ្នែកគំនូរច្នៃប្រឌិតដល់កុមារតូចៗផងដែរ។
នៅសប្តាហ៍នេះ អ្នកយកព័ត៌មាននៃកាសែតឡារ៉ែនពាណិជ្ជ បានធ្វើបទសម្ភាសជាមួយនឹងលោកស្រី យឹម រ៉ាដេត ពីដំណើរជីវិត និងគន្លឺះសំខាន់ៗក្នុងការគ្រប់គ្រង និងដឹកនាំអាជីវកម្ម ដើម្បីជាទុននៃគំនិតសម្រាប់ការពិចារណាក៏ដូចជាការចែករំលែកដល់អ្នកចង់បើកអាជីវកម្មផ្សេងៗបានសិក្សាស្វែងយល់ និងទុកជាបទពិសោធផងដែរ។
1.លោកស្រីជាសហគ្រិនស្ត្រីមួយរូបដែលបានយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងលើការអប់រំ។ តើលោកស្រីអាចជម្រាបពីការអប់រំ និងជីវិតនៅកុមារភាពបានដែរឬទេ?
តាមពិតទៅបើនិយាយពីកុមារភាព ប្រហែលជាមិនសូវមានចំណុចចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងពេកនោះទេ ព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សដែលគិតតែពីរៀន ហើយមិនសូវរវីរវល់ច្រើនពីការសប្បាយការលេងច្រើនដូចក្មេងដទៃតែអ្វីដែលជាចំណុចល្អនោះគឺខ្ញុំទទួលបានលទ្ធផលគួរសមក្នុងការសិក្សា គឺតាំងពីតូចមកខ្ញុំទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ2រហូត។ ពេលខ្លះខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ និងសួរខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនអាចទទួលបានលេខ1 តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ខ្ញុំនៅតែអាចមានទឹក-ចិត្តច្រើនក្នុងការបន្តការខិតខំប្រឹងប្រែង រហូតបានក្លាយជាសិស្សពូកែជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ2 ប្រចាំអនុវិទ្យាល័យវត្តកោះ និងជាតំណាងអនុវិទ្យាល័យវត្តកោះ ទៅចូលរួមប្រឡងទូទាំងប្រទេសផ្នែករូបវិទ្យានៅខេត្តសៀមរាបផងដែរ ឆ្នាំ2001នោះជាឆ្នាំដំបូងដែលក្រសួងអប់រំ បើកឱកាសឱ្យសិស្សទូទាំងប្រទេសប្រឡងសិស្សពូកែ ដែលនេះក៏ជាមោទនភាពមួយសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ និងក្រុមគ្រួសារ។
បើនិយាយពីចំណង់ចំណូលចិត្តវិញ គឺខ្ញុំជាមនុស្សដែលចូលចិត្តរៀនភាសាច្រើន និងចូលចិត្តអានសៀវភៅ។ មិនថាភាសាអង់គ្លេស បារាំង អេស្ប៉ាញ ឬចិនទេ ពេលរៀនខ្ញុំតែងតែឆាប់ចាំបាន បើទោះបីជាភាសាដែលអាចប្រើប្រាស់បានជាផ្លូវការមានតែភាសាអង់គ្លេសក៏ដោយ។ ចំពោះភាសាផ្សេងៗទៀតខ្ញុំអាចស្តាប់ និងនិយាយបាន តែមិនផ្លូវការដូចភាសាអង់គ្លេសនោះទេ។ តាំងពីតូចមកគឺខ្ញុំតែងតែមានក្តីស្រមៃថាខ្ញុំចង់ដើរស្វែងយល់ឱ្យបានច្រើនពីស្រុកគេនិងក៏ចង់រស់នៅស្រុកគេផងដែរ។ ហេតុនេះអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តពីក្មេងគឺមានលក្ខណៈជាបរទេសច្រើន ព្រោះបើសួរពីរឿងរ៉ាវបរទេសខ្ញុំប្រហែលជាដឹងច្រើនជាងរឿងរ៉ាវមួយចំនួនក្នុងស្រុកយើង។
នៅឆ្នាំ2002ខ្ញុំបានប្រឡងជាប់អាហារូបករណ៍នៅសាកលវិទ្យាល័យ2គឺផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចព័ត៌មានវិទ្យានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ច (RULE) និងមួយទៀតគឺនៅវិទ្យាស្ថានភាសាបរទេស (IFL)។ ពេលនោះជាពេលលំបាកព្រោះជំនាន់របស់ខ្ញុំជាជំនាន់ទី1ដែលសាលា RULEបើកមហាវិទ្យាល័យសេដ្ឋកិច្ចព័ត៌មានវិទ្យា ហេតុនេះក្រសួងបានយកឆ្នាំដែលខ្ញុំរៀននេះជាឆ្នាំដកពិសោធហេតុនេះហើយទើបធ្វើឱ្យពួកយើងពេលខ្លះមិនសូវពេញចិត្តជាមួយនឹងកម្មវិធីសិក្សាប៉ុន្មានទេចំណែកឯ និស្សិតជំនាន់ក្រោយៗអាចមានកម្មវិធីសិក្សាល្អជាងជំនាន់ខ្ញុំ។
2.តើក្រោយពេលដែលលោកស្រីបញ្ចប់មហាវិទ្យាល័យ លោកស្រីបានបន្តការសិក្សាបន្តទៀត ឬបានចេញធ្វើការងារនៅក្នុងស្ថាប័នណាខ្លះ?
តាមពិតទៅ ខ្ញុំចេញធ្វើការងារតាំងពីខ្ញុំរៀននៅឆ្នាំទី3មកម្លេ៉ះ។ ការងារដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺ ធ្វើការងារនៅក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ ហើយវាក៏ជាការងារដែលលំបាកផងដែរសម្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំមិនមានបទពិសោធ ឬចំណេះដឹងផ្នែកទេសចរណ៍នេះសោះ។ អ្វីដែលអាចឱ្យខ្ញុំធ្វើការងារនេះបានគឺ មកពីខ្ញុំចេះភាសាច្រើន ព្រោះខ្ញុំបានរៀនភាសាអង់គ្លេសតាំងពីអាយុ8ឆ្នាំ ហើយមេនៅកន្លែងនេះគឺជាជនជាតិស្កុតលែនដែលពេលដាក់ពាក្យភ្លាមក៏ជាប់បានធ្វើការងារភ្លាម។ ការងារពេលនោះ ខ្ញុំគឺជាភ្នាក់ងារប្រឹក្សាយោបល់ផ្នែកទេសចរណ៍ ដែលភាគច្រើនភ្ញៀវមកពីបរទេសដូចជាអង់គ្លេស អាមេរិក និងប្រទេសអឺរ៉ុប។
ក្រោយមកទៀតខ្ញុំក៏បានធ្វើការងារនៅក្រុមហ៊ុនដឹកជញ្ជូន MAERSK ដែលកាលនោះក្រុមហ៊ុននោះជាក្រុមហ៊ុនដឹកជញ្ជូនធំជាងគេនៅកម្ពុជា។ បន្ទាប់មកទៀតក៏ធ្វើការងារនៅក្រុមហ៊ុនសវនករ Intertek និងចុងក្រោយបានចូលធ្វើការងារនៅស្ថានទូតអូស្ត្រាលីផ្នែកពិគ្រោះយោបល់លើសេវាកម្មទិដ្ឋាការ (VISA) សម្រាប់អ្នកដាក់ទិដ្ឋាការទៅរស់នៅប្រទេសអូស្ត្រាលីជាលក្ខណៈប្តីប្រពន្ធ និងអ្នកស្នើសុំទិដ្ឋាការទៅសិក្សា។
ក្រោយធ្វើការងារនៅស្ថានទូតអូស្ត្រាលី បានមួយឆ្នាំខ្ញុំក៏បានរៀបការ ហើយស្វាមីរបស់ខ្ញុំក៏បានទទួលអាហារូបករណ៍ Australian Development Scholarship (ADS)។ ដើមឆ្នាំ2009 ខ្ញុំក៏បានលាឈប់ពីការងារនៅស្ថានទូតអូស្ត្រាលីដើម្បីទៅរស់នៅអូស្ត្រាលីជាមួយគាត់ដើម្បីស្វែងរកឱកាសការងារ និងការសិក្សានៅទីនោះផង។ នៅពេលនោះក៏ជាពេលវេលាមួយដែលខ្ញុំបានជួបរឿងជាច្រើន ដូចជាបទពិសោធជីវិតព្រោះត្រូវរៀនខ្លួនឯងថ្នាក់អនុបណ្ឌិតផ្នែកពាណិជ្ជកម្មអន្តរជាតិផងធ្វើការងារផង ហើយមានបុត្រដោយចៃដន្យផង គឺមានអនុស្សាវរីយ៍ច្រើនមែនទែនរយៈពេល3ឆ្នាំដែលរស់នៅប្រទេសអូស្ត្រាលីនោះ។ តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី យើងអាចឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលទាំងអស់នោះ និងបានបញ្ចប់ការសិក្សា2ឆ្នាំដោយជោគជ័យ ហើយបានត្រឡប់មកស្រុកខ្មែរវិញនៅចុងឆ្នាំ2011។ បន្ទាប់មកបានជួយស្វាមី និងក្រុមគ្រួសារក្នុងការរៀបចំធ្វើអាជីវកម្មដំបូងបង្អស់គឺហាង Toys & Me និងនៅឆ្នាំ2012 ហើយគ្រួសារក៏ចាប់ផ្តើមទិញ Franchise Global Art បន្តពីជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីដែលគាត់ត្រូវត្រឡប់ទៅប្រទេសគាត់វិញហើយពេលនោះ Global Artទើបមានតែមួយសាខាដែលមានកូនសិស្សប្រហែល50នាក់ទេ គ្រួសារខ្ញុំក៏ទិញបន្តពីគាត់ហើយបើកដំណើរការមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ បច្ចុប្បន្ននេះ Global Art មាន10សាខាហើយដែល 5សាខាជារបស់យើងខ្លួនឯង និង5សាខាទៀតយើងលក់Franchiseទៅឱ្យដៃគូររបស់យើង ។
3. តើអ្វីខ្លះជាការតស៊ូ ដែលលោកស្រីចងចាំបំផុតក្នុងជីវិត?
បើនិយាយពីបទពិសោធការងារ ពេលដែលខ្ញុំចងចាំ និងតស៊ូបំផុតគឺនៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមបើកអាជីវកម្មខ្លួនឯងតែម្តង។ នៅពេលដែលធ្វើការងារឱ្យគេ គឺខ្ញុំអត់ដែលមានសម្ពាធការងារណាមួយដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំពិបាក និងស្មុគស្មាញ នោះឡើយ ព្រោះការងារជារៀងរាល់ថ្ងៃគឺ 8ម៉ោង ចប់ម៉ោងការងារគឺខ្ញុំមិនមានគិតអ្វីច្រើននោះទេ។ តែក្រោយពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមបើកអាជីវកម្មខ្លួនឯងគឺខ្ញុំអត់មានពេលឈប់សម្រាកថ្ងៃបុណ្យឫថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ដូចកាលពីធ្វើការងារឱ្យគេនោះទេ។ ការគិតរបស់ខ្ញុំវាកើនឡើងច្រើនជាងមុន រហូតដល់មានពេលខ្លះបើអាចអត់គេងបានក៏ខ្ញុំអត់គេងដែរ ព្រោះថាការចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មដំបូងគឺវាមានលក្ខណៈលំបាកខ្លាំង ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាជំរុញឱ្យអាជីវកម្មនោះមានការអភិវឌ្ឍលឿន និងទប់លំនឹងបានល្អ។
ស្ថានភាពលំបាកទាំងអស់នោះគឺរាប់បញ្ចូលទាំងការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិក ព្រោះវាខុសពីការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកដែលកាលខ្ញុំនៅធ្វើការឱ្យគ េការទទួលខុសត្រូវកើនឡើងទ្វេដង។ បុគ្គលិកខ្លះទោះបីជាបានបណ្តុះបណ្តាលហើយ តែនៅតែមិនទាន់អាចមានសមត្ថភាពធ្វើការកើត ក៏នៅតែបន្តបណ្តុះបណ្តាល និងបន្តព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាសព្វគ្រប់បែបយ៉ាងដោយខ្លួនឯង។
នៅពេលដែលបើក Global art ដំបូងបំផុត ខ្ញុំមានភាពលំបាកខ្លាំង ព្រោះខ្ញុំមិនមានបទពិសោធ និងជំនាញក្នុងការគូរទាល់តែសោះ ហើយក៏មិនដែលធ្វើការងារជាមួយកូនក្មេងដែរ វាខុសគ្នាទាំងស្រុងពីជំនាញដែលខ្ញុំរៀន។ ការចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មដំបូងបំផុតនេះមានមនុស្សជាច្រើនគាត់បន្ទោស ដោយលើកឡើងថា ខ្ញុំមិនចេះមើលក្មេង និងមិនមានជំនាញផ្នែកសិល្បៈ តើខ្ញុំអាចទៅគ្រប់គ្រងអាជីវកម្មមួយនេះយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? តែគំនិតទាំងនេះមិនអាចរាំងស្ទះខ្ញុំបាននោះទេ ព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំតាំងចិត្តធ្វើគឺខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឱ្យបាន ព្រោះខ្ញុំមានឆន្ទៈក្នុងការធ្វើវា។
ចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មដំបូងនៅឆ្នាំទី1 និងឆ្នាំទី2 គឺពិតជាមានភាពស្មុគស្មាញច្រើនខ្លាំង ទម្រាំតែអាចវិវឌ្ឍមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ។ ជាងនេះទៅទៀតខ្ញុំត្រូវចេញទៅប្រទេសផ្សេងៗជាច្រើនដើម្បីស្រាវជ្រាវ និងរៀនពីគេ ព្រោះទីផ្សារនៃប្រទេសនីមួយៗគឺខុសគ្នាទៅតាមវប្បធម៌ ផ្នត់គំនិត និងរបៀបរបបនៃការរស់នៅ។ តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី មកដល់ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះខ្ញុំឃើញថាទោះបីជាមានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនត្រូវដោះស្រាយ តែខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាមានសភាពធូរស្រាលច្រើនទាំងការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកក៏មានលក្ខណៈរលូនច្រើន និងផ្នែកផ្សេងៗទៀតនៃអាជីវកម្មក៏ដំណើរការបានល្អដែរ។
ខ្ញុំតែងតែចងចាំនូវពាក្យចាស់មួយឃ្លាថា “សមុទ្រជ្រៅ តែជ្រៅមិនដល់ចិត្តមនុស្ស ហើយចិត្តមនុស្សក៏មុតជាងកំបិតដែរ”។ ហេតុនេះការលំបាកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់តាំងពីក្មេងរហូតមកដល់ពេលនេះគឺវាធ្វើឱ្យចិត្តរបស់ខ្ញុំកាន់តែមុតខ្លាំងឡើងជាលំដាប់។ នៅពេលដែលជួបបញ្ហា ខ្ញុំតែងជំរុញខ្លួនឯងបន្ថែមទៀតថា ខ្ញុំត្រូវតែខិតខំធ្វើការងារដែលខ្ញុំប្រឈមឱ្យដល់ដង្ហើមចុងក្រោយ។ ភាពមានះ និងការប្រឈមជាមួយនឹងបញ្ហាទាំងអស់នេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចជម្នះរាល់បញ្ហាលំបាកទាំងឡាយនៅក្នុងជីវិតបាន។
ដោយហេតុនេះហើយទើបខ្ញុំតែងតែចូលរួមក្នុងការចែករំលែកនូវបទពិសោធល្អៗដល់មនុស្សគ្រប់រូបខ្ញុំក៏បានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីមួយចំនួនដែលសព្វថ្ងៃ ខ្ញុំក៏ជាសមាជិករបស់សហព័ន្ធស្ត្រីអ្នកជំនួញនៅស្រុកខ្មែរហើយក៏ទើបតែទទួលបានពានរង្វាន់ថ្មីៗនេះដែរដែលខ្ញុំតែងតែបានផ្តល់ជូនជាពិសេសគឺសហគ្រិនស្ត្រី ដើម្បីជួយផ្តល់កម្លាំងចិត្តដល់ពួកគាត់នៅពេលដែលគាត់កំពុងតែជួបនូវបញ្ហាលំបាក និងដំណោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗក្នុងដំណើរជីវិតនៅពេលដែលគាត់ត្រូវការជំនួយ។
ខ្ញុំធ្លាប់ជួបបញ្ហាដោយខ្លួនឯង ហើយពេលខ្ញុំជួបបញ្ហាលំបាកទាំងអស់នោះមិនមានអ្នកណាអាចជួយខ្ញុំបាននោះទេខិតខំស្វែងរកព័ត៌មានដោយខ្លួនឯង ហេតុនេះទើបខ្ញុំយល់ពីអារម្មណ៍មួយនេះច្បាស់។ ខ្ញុំជឿជាក់ថានេះជាទង្វើប្រកបដោយកុសលល្អមួយដែលវាអាចនឹងជួយឱ្យមានមនុស្សល្អៗនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ មកជួយខ្ញុំវិញនៅពេលដែលខ្ញុំជួបការលំបាកនៅក្នុងជីវិតនៅថ្ងៃតទៅមុខទៀត។ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំចង់រស់នៅដោយបន្សល់ទុកនូវកេរ្តី៍ឈ្មោះ និងគុណតម្លៃវិជ្ជមានសម្រាប់មនុស្សទូទៅនៅជុំវិញខ្លួនផងដែរ។
4.ដូចយើងគ្រប់គ្នាដឹងហើយថាការចាប់ផ្តើមអាជីវកម្មដំបូង (start Up) អ្នកណាក៏ជួបរឿងលំបាកខ្លាំងដែរ។ តើលោកស្រីអាចចែករំលែកបានទេពីគន្លឹះក្នុងការជំរុញឱ្យ Start up នោះអាចឈរជើងបានយូរនៅក្នុងទីផ្សារ?
និយាយទៅ កន្លែងណាក៏ដូចជាកន្លែងណាដែរប្រសិនបើយើងជួបអ្នកដែលទើបនឹងបង្កើតអាជីវកម្មដូចគ្នា គាត់ប្រាកដជានិយាយហើយថាគាត់មិនមានទេបទពិសោធដំបូង ហើយពេលខ្លះទៀតក៏មិនមានចំណេះដឹងក្នុងការគ្រប់គ្រងឱ្យបានល្អដែរ។ នៅពេលដែលគាត់ជួបបញ្ហាមិនមានអ្នកណាជួយប្រឹក្សាយោបល់ដល់គាត់ ហើយពេលខ្លះគាត់ក៏គ្មានបណ្តាញទំនាក់ទំនងដើម្បីជួយគាត់នោះដែរ។
ទម្រាំខ្ញុំដើរមកដល់ពេលនេះគឺខ្ញុំត្រូវសិក្សាស្វែងយល់ដោយខ្លួនឯងពីមួយជំហានទៅមួយជំហានទាំងខ្ញុំមិនមានបទពិសោធន៍លើអាជីវកម្មនេះទាល់តែសោះ។ ការងារ និងការអប់រំជាច្រើនដែលខ្ញុំធ្លាប់មានគឺមិនពាក់ព័ន្ធគ្នាជាមួយនឹងអាជីវកម្មដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ រហូតពេលខ្លះខ្ញុំធ្លាប់ដាក់សំណួរដើម្បីសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំអាចធ្វើវាកើតឬមិនកើត?
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ខ្ញុំនៅតែមានចិត្តមួយដែលដាស់តឿនខ្លួនឯងថា អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើគឺកុំបោះបង់ចោលឱ្យសោះ ព្រោះមនុស្សជាច្រើនផ្សេងទៀតគេលំបាកជាងយើង ហេតុនេះនៅពេលដែលយើងមានឱកាសហើយសូមកុំបោះបង់ចោលឱ្យសោះ។ អ្វីក៏មនុស្សអាចធ្វើបានដែរ គ្រាន់តែវាត្រូវការពេលវេលា ដើម្បីសិក្សាពីបញ្ហាឱ្យបានច្បាស់លាស់ជាងមុន ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយប្រកបដោយភាពឆ្លាតវៃថា តើខ្ញុំត្រូវប្រឈមជាមួយនឹងបញ្ហាទាំងអស់នោះដោយរបៀបណា។
ហើយអ្វីដែលខ្ញុំនៅតែប្រកាន់ភ្ជាប់នោះគឺ “ជីវិតជាមេទ័ព ទោះបីជាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយយើងចាំបាច់ត្រូវតែស្ថិតនៅមុខគេជានិច្ច ដើម្បីឱ្យក្រុមដែលនៅខាងក្រោយយើងមានភាពកក់ក្តៅថាមេមិនបោះបង់គាត់ចោលនោះទេ”។ ហេតុនេះទោះបីជាមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងចាំបាច់ត្រូវតែតស៊ូប្រឈមមុខដោះស្រាយ និងរៀបចំចាត់ចែងឱ្យហើយទើបយើងអាចងាកទៅធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតបាន។
5. តើលោកស្រីមានវិធីសាស្រ្តអ្វីខ្លះដើម្បីគ្រប់គ្រងការងារក៏ដូចជាគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកទាំងអស់?
នៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើម Global art ដំបូង ខ្ញុំមិនសូវដឹងពីចរិតលក្ខណៈនៃអាជីវកម្មនេះប៉ុន្មាននោះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនមានជំនាញពាក់ព័ន្ធទាល់តែសោះ។ ចំពោះការគ្រប់គ្រងក៏មិនសូវមានដែរ ព្រោះខ្ញុំធ្លាប់តែធ្វើការឱ្យគេ ដែលផ្នត់គំនិតនៃការធ្វើការងារឱ្យគេ គឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីការធ្វើអាជីវកម្មខ្លួនឯង។ ការធ្វើការងារឱ្យគេគឺយើងគិតតែពីការទទួល-ខុសត្រូវមួយផ្នែករបស់យើងតែប៉ុណ្ណោះ តែចំពោះអាជីវកម្មខ្លួនឯងវិញ យើងចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើឱ្យអស់ពីចិត្ត ហើយដោះស្រាយនូវបញ្ហាគ្រប់យ៉ាងដើម្បីឱ្យអាជីវកម្មដើរទៅមុខ និងរស់បន្តទៀត។ បញ្ហាប្រឈមសំខាន់ជាងគេទី1 នោះគឺបញ្ហាបុគ្គលិក ព្រោះមនុស្សម្នាក់ៗមានការអប់រំ និងមកពីបរិស្ថានខុសគ្នា មានគំនិតខុសគ្នា។ ប្រសិនបើយើងមិនពូកែក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគាត់ វានឹងធ្វើឱ្យការដឹកនាំរបស់យើងជួបភាពលំបាក។
ពេលខ្លះនៅពេលដែលយើងជួបគ្នាជាមួយម្ចាស់អាជីវកម្មនានា គាត់តែងតែនិយាយថាពួកគាត់ពិបាកស្វែងរកបុគ្គលិក ហើយពេលខ្លះបានបុគ្គលិកមកហើយបុគ្គលិកមិនសូវមានសមត្ថភាពដែលទាមទារពេលវេលាច្រើនក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលពួកគាត់។ ចំណែកឯបុគ្គលិកខ្លះទៀត គាត់មានសមត្ថភាពហើយ តែយើងមិនអាចទាញទឹកចិត្តគាត់ឱ្យរួមដំណើរជាមួយយើងបានយូ ព្រោះទស្សនវិស័យរបស់គាត់ខុសពីទស្សនវិស័យរបស់ក្រុមហ៊ុន។ ជាដំណោះស្រាយ រាល់ពេលដែលបុគ្គលិកចូលមកធ្វើការងារគឺខ្ញុំតែងតែចែករំលែកឱ្យគាត់ដឹងពីទិសដៅ និងទស្សនវិស័យរបស់ខ្ញុំ និងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំក្នុងការពង្រីកអាជីវកម្មមួយនេះ។ ហើយខ្ញុំតែងតែប្រាប់ពួកគាត់ថា យើងគួរតែដើររួមគ្នា មានបេះដូងតែមួយជាមួយគ្នា ដើម្បីសម្រេចក្តីស្រមៃរួមទើបយើងអាចអភិវឌ្ឍក្រុមហ៊ុនបានល្អជាមួយគ្នា ហើយនៅពេលដែលមានបញ្ហាយើងត្រូវចែករំលែកជាមួយគ្នា កុំឱ្យយើងខាតពេលទាំងអស់គ្នា។ ប្រសិនបើអ្នកគិតថា មកធ្វើការនៅទីនេះគ្រាន់តែមកបណ្តោះអាសន្ន ឬដើម្បីតែប្រាក់ខែ សូមកុំឱ្យខាតពេលទាំងអស់គ្នាអី។
ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិក គឺយើងទុករយៈពេលសម្រាប់សិក្សាពីគ្នា ហេតុនេះក្នុងរយៈពេលសាកល្បងប៉ុន្មានខែដំបូង យើងនឹងអាចដឹងហើយថាអ្នកណាខ្លះអាចធ្វើការងារជាមួយគ្នាបាន ហើយអ្នកណាខ្លះទៀតមិនអាចធ្វើការងារជាមួយយើងបានយូរ។
បញ្ហាមួយទៀតដែលខ្ញុំត្រូវដោះស្រាយគឺ បុគ្គលិករបស់ខ្ញុំមានចម្រុះជាតិសាសន៍ គឺមានខ្មែរផង មានហ្វីលីពីនផង មានអាមេរិកផង មាននេប៉ាល់ និងមានជនជាតិអង់គ្លេស។ ហេតុនេះបញ្ហាវប្បធម៌ និងផ្នត់គំនិតខុសគ្នាក៏ចាំបាច់ត្រូវតែដោះស្រាយបើមិនបែបនេះទេពួកគាត់នឹងមានភាពប្រទាំងប្រទើសគ្នាគ្រប់ពេល។ ក្នុងកាលៈទេសៈនេះអាចរាប់ថាសំណាងល្អដែរ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការងារ និងសិក្សានៅបរទេសដែលមានលក្ខណៈចម្រុះជាតិសាសន៍ ខ្ញុំអាចមានជំនាញក្នុងការទំនាក់ទំនង និងដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់នេះបាន។
ជាថ្នាក់ដឹកនាំយើងត្រូវគិត និងថ្លឹងថ្លែង ពីផលប៉ះពាល់រវាងផលប្រយោជន៍ក្រុមហ៊ុន និងផលប្រយោជន៍របស់បុគ្គលិក។ ពេលខ្លះដំណាក់កាលនេះក៏ធ្វើឱ្យអ្នកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុនមានការឈឺចាប់ខ្លះដែរនៅពេលដែលត្រូវបញ្ឈប់បុគ្គលិកមានកំហុសតែកាលៈទេសៈខ្លះគឺចាំបាច់ត្រូវតែអនុវត្តទៅតាមស្តង់ដារនៃការគ្រប់គ្រង។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ដោយសារតែខ្ញុំជាមនុស្សដែលធ្វើការដោយផ្តោតលើមនោសញ្ចេតនាច្រើន ខ្ញុំតែងតែផ្តល់ឱកាសសម្រាប់បុគ្គលិកទាំងអស់ ព្រោះគ្មានអ្នកណាម្នាក់មិនចេះខុសនោះទេ អ្វីដែលសំខាន់គឺកុំខុសរឿងដដែល។
ហេតុនេះហើយទើបនៅទីនេះ បុគ្គលិករបស់ខ្ញុំតែងតែប្រើប្រាស់បេះដូងទៅធ្វើការងារ ដែលឱ្យគាត់អាចអនុវត្តបានល្អទៅតាមតួនាទី និងលក្ខខណ្ឌការងាររបស់គាត់ដែលផ្តល់ឱកាសល្អដល់ខ្ញុំក្នុងការ-ដកខ្លួនទៅគិតពីឱកាសអាជីវកម្មដទៃទៀតបាន។
6.មកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ តើ Global Art មានសាខាប៉ុន្មានកន្លែង និងមានបុគ្គលិកប៉ុន្មាននាក់ហើយ?
បច្ចុប្បន្ននេះ Global Art មានសាខា10កន្លែងហើយ ដោយក្នុងនោះ 5កន្លែងជារបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ និង5កន្លែងផ្សេងទៀតគឺខ្ញុំលក់សិទ្ធអាជីវកម្មឱ្យគេ (franchise)។ នៅក្នុងសាខាទាំង 5កន្លែងប្រសិនបើបូករួមទាំងក្រុមស្នូលនៅស្នាក់ការកណ្តាល គឺមានបុគ្គលិកសរុបទាំងអស់23នាក់។
ជារចនាសម្ព័ន្ធ ដោយសារខ្ញុំទទួល Master Franchise មានសិទ្ធក្នុងការចែកចាយអាជីវកម្ម និង license បន្តទៀតសម្រាប់ទីផ្សារនៅក្នុងស្រុកខ្មែរគឺយើងបែងចែកបុគ្គលិកជា 2ក្រុម ដោយមួយក្រុមគឺធ្វើការងារនៅតាមមជ្ឈមណ្ឌលនីមួយរបស់យើង និងមួយក្រុមទៀតជាក្រុមស្នូលដែលធ្វើការនៅស្នាក់ការធំចាំជួយដោះស្រាយគ្រប់បញ្ហារបស់សាខានីមួយៗ។
7.តើលោកស្រីធ្វើដូចម្តេចដើម្បីរក្សាបានលំនឹងនៃគុណភាពសម្រាប់សាខានីមួយៗឱ្យស្មើគ្នាបាន?
បញ្ហាភាពមិនស្មើគ្នានៃគុណភាពរបស់សាខានីមួយៗ គឺភាគច្រើនកើតលើអាជីវកម្មលក់សិទ្ធអាជីវកម្ម (franchise) តែសម្រាប់យើងជាស្ថាប័នអប់រំ មិនសូវមានបញ្ហាទាំងអស់នោះប៉ុន្មានទេ ព្រោះពាក្យថា franchise គឺយើងមានស្តង់ដារ និងប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងត្រឹមត្រូវសម្រាប់សាខាទាំងអស់។ នៅគ្រប់សាខាទាំងអស់គឺយើងតែងតែតម្រង់ទិសពួកគាត់មុនពេលគាត់ទិញសិទ្ធិអាជីវកម្មនេះ ស្របពេលដែលយើងក៏មានបុគ្គលិកមួយក្រុមផ្សេងទៀតសម្រាប់ឆែកគុណភាពនៃការអប់រំជារៀងរាល់មួយខែម្តង។ ក្រៅពីនេះយើងក៏មានក្រុមបុគ្គលិកសម្រាប់ជួយដោះស្រាយបញ្ហា និងតាមដានរាល់ដំណើរការតាមមជ្ឈមណ្ឌលនីមួយៗ ដោយសូម្បីតែភ្លើងដាច់ ឬមានបញ្ហាអ្វីតិចតួចក៏យើងសុំឱ្យគាត់កែតម្រូវឡើងវិញដែរ ដើម្បីកុំឱ្យមានការប៉ះពាល់។
យើងក៏មានក្រុមបុគ្គលិកក្នុងការជួយប្រឹក្សាយោបល់ ក្រុមបុគ្គលិករៀបចំរចនា Graphic design និងជួយក្នុងការតម្រង់ទិសឱ្យស្របទៅតាមស្តង់ដារជាលក្ខណៈអន្តរជាតិ ព្រោះ Global Art ជា Franchise មកពីប្រទេសម៉ាឡេស៊ីសព្វថ្ងៃមាននៅ 18ប្រទេសដែលសុទ្ធតែមានទំនាក់ទនងស្អិតរមួតជាមួយគ្នា។
ចំពោះគ្រូបង្រៀនវិញ ក៏យើងមានការបណ្តុះបណ្តាលគាត់ត្រឹមត្រូវ យ៉ាងហោចណាស់ 3ខែទើបអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ចេញបង្រៀនបាន។ ចំណែកឯរដ្ឋបាល និងគណនេយ្យក៏យើងមានប្រព័ន្ធមួយទាក់ទងគ្នាយ៉ាងហ្មត់ចត់ដើម្បីធានាពីគុណភាព និងភាពច្បាស់លាស់នៃការគ្រប់គ្រង។
លើសពីនេះទៅទៀត យើងក៏គ្រប់គ្រងបានដិតដល់ផងដែរពីសម្ភារប្រើប្រាស់នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលនីមួយៗ ដើម្បីធានាពីគុណភាពដែលផលិតផលរបស់យើងផលិតនៅប្រទេសកូរេ៉ ព្រោះ Global Art មិនអនុញ្ញាតឱ្យអាណាព្យាបាលសិស្សយកសម្ភារ ឬColor ពីខាងក្រៅចូលនោះទេ។
8.តើ Global Art មានសារៈសំខាន់យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះក្នុងការអប់រំកុមារឱ្យក្លាយជាធនធានដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ថ្ងៃអនាគត?
មកដល់ចំណុចនេះខ្ញុំចង់ជម្រាបផងដែរថាកាលពី3ឆ្នាំមុនអាណាព្យាបាលមួយចំនួនគាត់យល់ច្រឡំថា Global Art គ្រាន់តែជាសាលាបង្រៀនគូរគំនូរ។ តែធាតុពិត គឺមិនមែនបែបនោះទេ អ្វីដែលយើងបង្រៀនគឺបង្រៀនកុមារឱ្យគាត់មានគំនិតច្នៃប្រឌិតដោយយកគំនូរជាយានសម្រាប់បកប្រែក្តីស្រមៃរបស់គាត់។
អ្វីដែលយើងបង្រៀនគឺគំនូរពាណិជ្ជកម្ម (commercial art) មិនមែនគំនូរសិល្បៈ (fine art) នោះទេ។ គំនូរបែបពាណិជ្ជកម្មគឺជាប្រភេទគំនូរដែលយើងបណ្តុះនូវក្តីស្រមៃ ការដោះស្រាយបញ្ហា និងគំនិតច្នៃប្រឌិតនៅក្នុងក្រដាស មិនមែនឃើញបែបណាគូរបែបនោះ ឬគូររូបដូចៗទៅនឹងអ្វីដែលជាស្ថានភាពពិតៗដូចគំនូរបែប fine art នោះទេ។
បើគិតឱ្យដល់ទៅគេរកឃើញថាអនាគតទៅអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការបំផុតលើពិភពលោកគឺជំនាញច្នៃប្រឌិត ហេតុនេះភាពច្នៃប្រឌិតគឺជារឿងសំខាន់បំផុតដែលកុមារត្រូវចេះ។ ដូចយើងបានមើលឃើញជាក់ស្តែងហើយថា តាំងពីក្បាលដល់ចុងជើងរបស់យើងគឺកើតឡើងពីការគូរព្រាង (sketch)ទាំងអស់។ សម្លៀកបំពាក់ក៏កើតចេញពីការគូរ ឡានម៉ូតូក៏កើតចេញពីការគូរ គ្រឿងគ្រប់យ៉ាងដែលយើងប្រើប្រាស់ក៏កើតចេញពីការគូរដែរ ហេតុនេះការគូរប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតអាចជួយឱ្យក្មេងៗមានមូលដ្ឋានគ្រឹះក្នុងការស្វែងរកគំហើញថ្មីៗ ឬឌីហ្សាញជាពាណិជ្ជកម្មសម្រាប់អាជីវកម្មនៅថ្ងៃអនាគតជាដើម។
យើងបានឃើញហើយថា ក្មេងៗនៅប្រទេសគេមានភាពច្នៃប្រឌិតខ្ពស់ៗណាស់ ហើយមានភាពក្លាហានខ្លាំងក្នុងការបកស្រាយនូវក្តីសុបិន្តរបស់គេង ហេតុនេះយើងក៏ចង់ឱ្យកុមារកម្ពុជាអាចធ្វើបានបែបនោះដែរ តាមរយៈការប្រមូលយកក្តីស្រមៃ និងគំនិតច្នៃប្រឌិតរបស់ពួកគេមកដាក់លើក្រដាស។
ក្មេងមិនអាចមានសមត្ថភាពក្នុងការពន្យល់នូវអ្វីដែលគេគិតជាពាក្យសម្តីនោះទេ ហេតនេះហើយទើបយើងព្យាយាមបង្រៀនគាត់ឱ្យគាត់ចេះបកប្រែនូវក្តីស្រមៃ និងភាពច្នៃប្រឌិតទាំងអស់នោះលើផ្ទាំងគំនូរ ដោយការពន្យល់ និងបង្កើតភាពស្មុគស្មាញបន្តិចម្តងៗ ស្របពេលដែលគាត់អាចកម្សាន្តជាមួយនឹងសិល្បៈ រហូតដល់គាត់ក្លាយជាមនុស្សដែលពោរពេញដោយភាពច្នៃប្រឌិតម្នាក់។
9.តើលោកស្រីមានសារអ្វីដើម្បីផ្តាំផ្ញើ និងចែករំលែកទៅដល់មនុស្សទូទៅនៅកម្ពុជា និងជាពិសេសគឺស្ត្រីដើម្បីជំរុញទឹកចិត្ត និងបង្កើតភាពរឹងមាំ?
ក្នុងនាមជាស្ត្រីម្នាក់ដែលកំពុងធ្វើអាជីវកម្ម ខ្ញុំចង់ឃើញស្ត្រីដទៃទៀតមានភាពរឹងមាំ និងមានកម្លាំងចិត្តខ្ពស់ក្នុងការជម្នះជាមួយនឹងឧបសគ្គក្នុងដំណើរជីវិត និងអាជីវកម្មដែលកើតមានចំពោះមុខ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា អ្នកណាក៏ធ្លាប់ជួបរឿងបរាជ័យដែរ ហើយអ្នកណាក៏ធ្លាប់ជួបបញ្ហាដែរ ហើយដើម្បីជម្នះបញ្ហាលំបាកទាំងអស់នោះ គឺយើងត្រូវតែដើរចូលទៅជម្នះវាឱ្យបានដោយខ្លួនឯង ប្រកបដោយភាពវិជ្ជមាន។ សូមចំណាយពេលវេលាដើម្បីសួរខ្លួនឯង ហើយមើលឡើងវិញថាយើងត្រូវធ្វើបែបណាខ្លះដើម្បីដើរឱ្យដល់គោលដៅ ហើយកុំបោះបង់ចោលឱ្យសោះនៅពេលដែលយើងជួបរឿងបរាជ័យ ឬរឿងខកចិត្តមួយចំនួននៅក្នុងដំណើរជីវិត។ ឱ្យតែមានកម្លាំងចិត្ត យើងនឹងអាចដើររហូតដល់ចំណុចជោគជ័យគ្រប់យ៉ាង មិនថាអាជីវកម្ម ឬការរស់នៅក្នុងជីវិតនោះទេ។
ហេតុនេះកុំដើរផ្លូវដដែលៗ ឬកុំនៅតែម្នាក់ឯងនៅពេលដែលយើងជួបឧបសគ្គ។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើគឺ យើងអាចស្វែងរកសមាគម ឬបុគ្គលល្អៗជាច្រើនដែលអាចប្រឹក្សាយោបល់ និងលើកទឹកចិត្តយើង រួមទាំងជំរុញភាពវិជ្ជមានឱ្យកាន់តែច្រើននៅក្នុងខ្លួនដើម្បីបន្តដំណើរប្រកបដោយថាមពលឆ្ពោះទៅរកការសម្រេចក្តីស្រមៃ។
ហើយក្នុងនាមជាម្តាយ និងជាមេផ្ទះម្នាក់វិញ ខ្ញុំជំរុញឱ្យស្ត្រីទាំងអស់រក្សាឱ្យបាននូវតុល្យភាពសម្រាប់គ្រួសារ ជាពិសេសម្រាប់កូន។ មិនត្រូវបណ្តោយឱ្យខ្លួនឯងបាក់ទឹកចិត្តនោះទេ ព្រោះយើងមានភាពទទួលខុសត្រូវច្រើនលើអាជីវកម្មផង និងគ្រួសារផង។ យើងចាំបាច់ត្រូវតែផ្តល់ជីវិតប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវ និងភាពរីករាយដល់ពួកគេ ហើយនៅដំណាក់កាលដំបូងចាប់ពីពេលដែលពួកគាត់ចាប់កំណើត ដល់ 5ឆ្នាំ ក្មេងត្រូវការភាពកក់ក្តៅ និងការយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់បំផុត។ យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើជាគំរូល្អដល់ពួកគេ ដើម្បីឱ្យពួកគេសិក្សាស្វែងយល់ពីយើង និងបន្តទម្លាប់នៃការទទួលខុសត្រូវនេះទៅកាន់ពួកគេដើម្បីឱ្យគេក្លាយជាធនធានមនុស្សយ៉ាងមានតម្លៃសម្រាប់សង្គមនាថ្ងៃអនាគត៕
